ทองเนื้อเก้า
ตอนที่ 3
สันต์กลับจากโรงเรียนเลยแวะหาวันเฉลิมที่บ้านแล พบแต่ลำยงนั่งหลังขดหลังแข็งทำขนมขายคนเดียว นักเรียนนายเรือสงสารน้องสาวอดีตเมียที่ไม่มีคนช่วยและถามถึงพี่น้องคนอื่น ว่าไปไหนกันหมด
“ลำยองเขาก็มีงานทำนี่ น่าจะช่วยแบ่งเบาได้มั่ง”
“จะ เอานิยายอะไรกับเขา ไม่เห็นจะช่วยจุนเจือสักแดง ตอนนี้เขายิ่งใช้เงินเป็นเบี้ยเตรียมตัวเป็นคุณนายเจ้าของโรงงาน เงินที่พี่ให้ไว้เลี้ยงไอ้วัน ฉันว่าไปหมดที่ร้านเสริมสวยมากกว่า...ไม่ถึงไอ้วันหรอก”
เมื่อผิดหวังจาก บ้านแล สันต์จึงไปกราบหลวงลุงและพบวันเฉลิมที่วัด หลวงลุงบอกว่าเด็กชายมาค้างด้วยตั้งแต่คืนก่อน สันต์อุ้มลูกแนบอก เกรงใจหลวงลุงเหลือเกินที่ต้องมีภาระดูแลวันเฉลิม
“มันเลี้ยงง่าย เหมือนรู้ประสาว่าแม่ไปทางพ่อไปทาง ป้อนอะไรก็กิน ถึงเวลาก็นอน แต่นิทานนี่ขอฟังทั้งวัน”
สันต์นิ่วหน้าเพราะไม่คิดว่าลูกชายจะรู้เรื่อง หลวงลุงส่ายหน้าน้อยๆแล้วเล่าถึงปฏิกิริยาของเด็กชาย
“มัน คงรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง แต่ดีกว่าปล่อยให้น้ามันอุ้มไปปุเลงๆเล่นอะไรไม่เข้าท่าหลังวัด” สันต์ยังเกรงใจแต่หลวงลุงกลับเต็มใจจะช่วยอบรมสั่งสอน “โตขึ้นมันจะเป็นยังไงก็อยู่ที่การขัดเกลามันตั้งแต่ยังเล็กนี่แหละ”
คืน เดียวกันที่ร้านอาหารจีน...กวงกับลำยองนั่งโอบกอดแนบชิดโดยไม่สนสายตาใคร เสี่ยเจ้าของโรงงานหลงใหลในตัวลำยองมากจนบอกให้เธอไม่ต้องไปทำงานเพราะเขาจะ เลี้ยงดูเอง
“พอหาบ้านได้ ลำยองก็อยู่บ้านแต่งตัวสวยไว้รอผม เป็นเพื่อนเที่ยวเพื่อนกิน แล้วก็เพื่อนนอนก็พอ”
“แหม...คุณกวงคิดจะให้ลำยองเป็นแค่เพื่อนเท่านั้นหรือคะ”
“เพื่อน นอนน่ะไม่ใช่แค่เพื่อน...นอนด้วยกันก็ต้องมีลูกด้วยกัน ก็เรียกว่าเมียนั่นแหละ” ลำยองยิ้มเอียงอายน่าเอ็นดู “เราจะมีลูกชายกันนะลำยอง...คนจีนชอบลูกชาย ยิ่งมีหลายๆคนยิ่งดี เตี่ยผมอยากได้หลานชาย”
ลำยองดีใจที่เขาคิดจริงจัง นึกวาดฝันใหญ่ถึงงานเลี้ยงฉลองอวดคนทั้งหมู่บ้าน แต่กวงกลับไม่รับปากใดๆ
“ลำยองไม่เข้าใจ ประเพณีจีนเขาไม่เชิญฝ่ายผู้หญิงนอกจากญาติสนิท เขาให้ขนมหมั้นไปแจกเท่านั้นเอง”
ลำยอง หน้าจ๋อยเพราะอยากประกาศตัวเป็นคุณนายเจ้าของโรงงาน กวงต้องปลอบให้เอาข้าวของแพงๆ ที่เคยซื้อให้ไปอวดแทน แต่ลำยองไม่พอใจและเรียกร้องขออย่างอื่น กวงไม่ขัดเพราะอยากให้เธอพอใจที่สุด
กว่ากวงจะพาลำยองมาส่งบ้านก็ดึกดื่น ค่อนคืน สาวขี้เมาติดใจแสงสียามค่ำคืนและอ้อนเขาให้พาไปเที่ยวใหม่ในวันรุ่งขึ้น กวงปฏิเสธเพราะต้องไปทำงานต่างเมืองแต่รับปากจะพาไปวันหลัง ลำยองหงุดหงิดนิดหน่อยแต่ไม่อยากโวยวายให้เขาเห็นธาตุแท้เร็วนักจึงลงจากรถ แต่โดยดี
สันต์ซึ่งอุ้มวันเฉลิมแอบมองดูห่างๆตลอด ลำยองเหลือบตามองพอดีแต่แกล้งทำเป็นไม่เห็นเสียอย่างงั้น อดีตผัวเลยชักฉุนและตามไปต่อว่าถึงบ้านให้นึกถึงลูกชายบ้างแต่ลำยองไม่สนใจ จนเขาเหลืออด
“วันเฉลิมไม่ใช่ลูกเธอคนเดียวแต่ลูกพี่ด้วย ความลับไม่มีในโลกนี้หรอกลำยอง สักวันแฟนใหม่เธอก็ต้องรู้” ลำยองเข้าใจว่าโดนขู่ “ไม่ได้ขู่...แต่ไปคิดดีๆ คืนลูกให้พี่ก็จบ เธอจะไปมีความสุขกับแฟนใหม่เธอยังไงก็เชิญ!”
แลได้ยินเสียงเอะอะจึงเข้า ขวางและเอาตัววันเฉลิมมาอุ้ม เมื่อสันต์กลับไปลำยองเลยระเบิดอารมณ์กับแม่อย่างสุดทนที่ผัวเก่าตามรังควาน ไม่หยุด แลเห็นใจลูกสาวแต่ไม่อยากให้หุนหันเพราะเขาอาจเอาความลับเรื่องวันเฉลิมไป เปิดโปงกับกวง แต่ลำยองไม่กลัวเพราะเชื่อว่ากวงรักเธอจริง
ฝ่ายสันต์กลับไปปรับทุกข์กับพ่อแม่ที่บ้าน ภาระต้องเลี้ยงดูลูกชายและอดีตเมียทำให้แทบหมดเนื้อหมดตัวไม่เหลือเก็บสักบาทต่อเดือน ปั้นกับสินไม่อยากให้ลูกคิดมากเพราะทำเพื่อวันเฉลิม สันต์พยักหน้ารับรู้และฝากฝังลูกชายให้พ่อแม่ดูแลระหว่างที่เขาต้องไปโรงเรียน
“พ่อไม่ทิ้งมันอยู่แล้ว ถึงสิทธิ์เลี้ยงดูจะเป็นของแม่แต่ไม่แน่ ถ้าความแตก...ผัวใหม่มันอาจไม่อยากได้ลูกก็ได้”
“ถ้าเป็นอย่างนั้นได้ก็ดีครับพ่อ เขาจะได้คืนเจ้าวันให้เราอย่างเต็มใจ”
ooooooo
แลอุ้มวันเฉลิมไปฝากหลวงลุงเลี้ยงที่วัดเหมือนเคยเช้าวันถัดมา และถือโอกาสถามชาวบ้านละแวกนั้นว่ามีใครสนใจขายบ้านสวยและราคาดีไหม ชาวบ้านได้ยินก็ซักไซ้จนได้ความว่าลำยองมีแฟนใหม่ร่ำรวยและยินดีส่งเสียเธออย่างดี แลปลาบปลื้มดีใจออก นอกหน้า แล้วยิ่งชอบใจหนักเมื่อเห็นปั้นเดินผ่านมา
“พ่อปู่ถึงบอกไงว่ามันเป็นนางฟ้ามาเกิด พ่อแม่พี่น้องพลอยสบายไปด้วย ไม่ต้องทนเช่าที่วัดอีกแล้ว บ้านน่ะ...เขาจะโอนเป็นชื่อลำยองด้วย” ปั้นหมั่นไส้ทนไม่ไหวเลยเดินออกไป แลจึงตะโกนไล่หลัง “ขืนทนเป็นเมียไอ้ทหารเรือจนๆมีหวังอดตาย เป็นคุณนายมันก็งั้นๆ แหละวะ สู้เป็นเถ้าแก่เนี้ยโรงงานไม่ได้ เงินทองเป็นถุง เป็นถังโว้ย”
ปั้นของขึ้นจนต้องไประบายกับผัวและลูกที่บ้าน สินปลอบไม่ให้คิดมากเพราะคนประเภทนี้คงคิดและทำได้แค่นี้
“ฉันว่าจะไม่ใส่ใจหรอกนะ แต่ได้ยินแล้วอดโมโหไม่ได้ สันต์เอ๊ย...เอ็งตั้งใจเรียนตั้งใจทำงานนะ วันข้างหน้าจะได้เป็นนายพันนายพลกับเขาบ้าง อีแลจะได้หุบปากซะที”
สันต์ไม่คิดว่าตนจะได้ยศดีๆเหมือนคนอื่นที่มีฐานะทางบ้านดีกว่า ปั้นพยายามพูดให้กำลังใจเช่นเดียวกับสิน
“พ่อเป็นช่างไม้ แม่ขายผัก อย่างดีสุดที่พ่อแม่จะให้ลูกได้คือการศึกษา วาสนาหรือโชคลาภมันมาได้ก็ไปของมันได้ แต่การยืนบนลำแข้งของตัวเองด้วยความสามารถของเราเป็นเรื่องน่าภูมิใจกว่าอะไรทั้งนั้น”
ฟากลำยองซื้อเป็ดพะโล้และอาหารมากมายมาไหว้เจ้าที่ที่บ้าน ปอกับพี่น้องคนอื่นๆเห็นก็ตาวาวด้วยความหิวกระหาย ลำยองรีบห้ามเพราะต้องรอจนกว่าจะไหว้เสร็จ
“กูจะไปรู้ได้ยังไง นึกว่าวันนี้จะได้ลาภปาก คนจะอดตายอยู่แล้ว ของดีๆถวายเจ้าหมด”
“พ่ออย่าบ่นนักเลย ที่ฉันได้เจอเทพบุตรตัวจริงอย่างคุณกวงเนี่ย ก็เพราะฉันไหว้เจ้าที่เจ้าทางด้วยของดีๆ ไม่เคยขาด อีกหน่อยพอฉันได้แต่งงานกับเขาแล้ว ฉันจะซื้อเป็ดพะโล้ให้พ่อกินทุกวันเลยก็ได้”
สมาชิกในบ้านทุกคนเลยต้องเซ่นไหว้ แต่ไม่ทันยกกลับมาก็มีคนมาตามลำยองกับแลไปดูบ้าน สองแม่ลูกรีบไปด้วยความตื่นเต้น ปอตามไปด้วยแต่ยังละล้าละลังเพราะห่วงกิน...เสียดาย กลับมาคงไม่มีเหลือแม้แต่กระดูก!
ลำยองพากวงไปดูบ้านที่เล็งไว้เมื่อวันก่อน สภาพใหม่เอี่ยมพร้อมเครื่องเรือนครบครันทำให้เสี่ยหนุ่มตัดสินใจซื้อและโอนเป็นชื่อลำยองทันที ลำยองดีใจที่ความฝันจะมีบ้านหลังโตๆเป็นความจริงและป่าวประกาศไปทั่วหมู่บ้าน แม้แต่ปานซึ่งอุ้มวันเฉลิมไปฝากหลวงลุงเลี้ยงก็อดอวดกับสินซึ่งแวะมาเล่นกับหลานไม่ได้
“อีกไม่กี่วันพี่ลำยองเขาก็เอามันไปเลี้ยงเองแล้ว ผัวใหม่เขาจะซื้อบ้านให้”
“อ้าว...แล้วผัวใหม่เขาไม่รู้หรือว่ามีลูกติด” สินสงสัย
“พี่ลำยองว่าโอนบ้านเป็นชื่อเขาแล้วค่อยบอก ยังไงก็ให้ได้บ้านมาก่อน”
หลวงลุงส่ายหน้าให้ความร้ายกาจของลำยอง สินแสดงความยินดีเพราะคนอื่นๆคงพลอยสบายไปด้วย ปานยิ้มร่าและบอกว่าอีกหน่อยทุกคนต้องนับหน้าถือตาเขาเพราะมีเงินมากมาย หลวงลุงถอนใจเบาๆแล้วสอนเสียงอ่อน
“เอ็งไม่ต้องอยู่บ้านหลังใหญ่หรือมีวาสนาล้นฟ้าก็มีคนเต็มใจจะเรียกว่าคุณถ้าเป็นคนดี มีน้ำใจกับคนอื่น”
ปานไม่สนคำสอนและวิ่งหนีไปเล่นกับเพื่อนๆ ส่วนสินเข้าไปเล่นกับหลานชายแล้วถามยิ้มๆ
“เอ็งจะได้อยู่บ้านหลังใหญ่ๆกับเขาแล้วนะไอ้วัน ดีใจไหม”
ooooooo
ไม่กี่วันต่อมาลำยองจึงย้ายไปอยู่บ้านใหม่สมกับรอมานาน กวงแวะมาหาและย้ำว่าไม่ต้องไปทำงานแล้ว ลำยองดีใจแต่ต้องเก็บอาการและทำเป็นแกล้งถามว่าจะเอาเงินจากไหน
“ผมจะให้เงินลำยองเอง เท่ากับที่ลำยองได้รับแต่ละเดือนนะ ลำยองอยู่บ้าน ดูแลบ้านแล้วผมจะมาหาบ่อยๆ”
ลำยองหน้าเสียที่เขาไม่มาอยู่ด้วยทุกวัน กวงอ้างว่าต้องไปดูงานต่างเมืองบ่อยๆอาจจะไม่สะดวก
“งั้นคุณกวงซื้อโทรภาพให้ลำยองสักเครื่องสิคะ ลำยองจะได้เอาไว้เป็นเพื่อน” กวงบอกว่าวิทยุเครื่องเดียวคงพอแต่ลำยองไม่ยอม “พอยังไงกันคะ วิทยุฟังนานก็เบื่อ งั้นลำยองเอาทั้งวิทยุทั้งโทรภาพเลยละกันนะคะคุณกวง”
ลำยองใช้มารยาออดอ้อนจนกวงใจอ่อนรับปาก ลำยองลิงโลดและรีบไปบอกแม่เย็นวันเดียวกัน แลพลอยตื่นเต้นและยุให้ขอตู้เย็นกับเครื่องเรือนอื่นๆ ลำยองเห็นดีด้วยแต่อยากให้รอเพราะกวงจะมองว่าเธอขี้งกและช่างขอ แลไม่เห็นเป็นเรื่องแต่ไม่อยากพูดมาก ได้แต่ขอให้เอาวันเฉลิมไปอยู่ด้วย
“แล้วเกิดคุณกวงเขารู้ขึ้นมาว่ามันเป็นลูกติด ฉันไม่พังหมดเหรอแม่”
“เออๆก็แล้วแต่เอ็ง...แต่วันๆข้าเลี้ยงมันก็หมดหลายตังค์อยู่เหมือนกันนา เอ็งพอมีก็ปันๆค่ากินอยู่มาบ้าง”
ลำยองรับปากส่งๆและเทเหล้าในขวดสวยที่หิ้วมาด้วย แลเห็นลูกดื่มถี่ก็เริ่มสงสัยและขอให้เลิก
“เลิกทำไม แม่บอกเองว่ากินแล้วผิวพรรณดีเปล่งปลั่ง แล้วมันไม่ใช่เหล้าโรงนะ มันเซี่ยงชุน...แพงกว่าเหล้าโรงเยอะ” แลกลัวกวงรังเกียจลูกสาวขี้เมา “ฉันไม่ได้กินมากซะหน่อยแค่พอครึ้มๆ แม่ไม่รู้อะไร...ที่คุณกวงเขาหลงรักฉันเพราะฉันเป็นเพื่อนกินเหล้ากับเขาได้นี่แหละ”
จบคำก็กระดกพรวดเข้าปากอีกจอก แลได้แต่มองทึ่งๆแต่ทำอะไรไม่ได้เพราะลูกสาวเป็นคนหาเงินมาให้
ทุกคนในบ้านลำยองมัวตื่นเต้นกับบ้านใหม่จนไม่มีใครสนใจวันเฉลิม เด็กน้อยถูกอุ้มไปทิ้งวัดตอนเช้าและมารับกลับทุกเย็นจนผู้คนในวัดชินตา หลวงลุงปิ่นเอ็นดูเด็กชายไม่น้อยเพราะความไม่ดื้อไม่ซน จนกระทั่งวันหนึ่งเมื่อวันเฉลิมส่งเสียงอ้อแอ้เหมือนจะเรียกใครสักคน หลวงลุงได้ยินแล้วยิ้มน้อยๆ
“แม่เอ็งเขาดีใจตายเลย คำแรกที่เอ็งพูดได้ก็เรียกแม่แล้ว”
ด้านกวง...มาค้างกับลำยองทุกอาทิตย์แต่ไม่ทุกวันเพราะมีภาระและภารกิจอื่นต้องดูแล ลำยองในชุดนอนกรุยกรายเกาะแขนมาส่งหน้าบ้านด้วยท่าทางกระเง้ากระงอดไม่อยากให้ไปทำงานและทิ้งเธอไว้คนเดียว
“เป็นเจ้าของโรงงานไม่ต้องไปไม่ได้หรือคะ มีผู้จัดการก็ให้เขาทำแทนสิ ไม่งั้นจะจ้างให้อยู่เฉยๆหรือไง”
“การงานบางอย่างเราต้องทำเอง จะให้คนอื่นทำแทนได้ยังไงลำยอง” ลำยองงอแงจนกวงต้องปลอบ “หาอะไรทำสิ เอางี้ดีไหม ไปเรียนตัดเสื้อ ตัดเป็นจะได้รับจ้างเขา เดี๋ยวผมซื้อจักรเย็บผ้าให้”
“อุ๊ย...ลำยองไม่เอาหรอกค่ะ ลำยองไม่ใช่กุลีนะคะถึงต้องรับใช้ใคร”
“อย่ารังเกียจเงินเล็กเงินน้อยสิลำยอง ค่อยๆเก็บค่อยๆสะสม เดี๋ยวมันก็เป็นก้อนใหญ่เอง”
“ไม่เอาล่ะค่ะ ถ้าคุณกวงจะซื้อจักรให้ ลำยองขอเป็นตู้เย็นดีกว่าโก้กว่ากันตั้งเยอะ ไม่ต้องเหนื่อยเดินไปตลาดทุกเช้าเย็นด้วย มีอะไรเราก็ตุนไว้ในตู้เย็นได้นะคะคุณกวง”
กวงผลัดให้ดูไปก่อนแต่ลำยองจะเอาให้ได้ เขาส่ายหน้าอ่อนใจแต่ไม่เคยต้านความต้องการเธอได้เลยเท่านั้นไม่พอสาวขี้เมายังขอให้เขาหาคนใช้ให้เพราะขี้เกียจทำความสะอาดบ้าน กวงบ่ายเบี่ยงเพราะคนใช้ดีๆ หายากแต่ถ้าอยากได้ก็ต้องรอ ลำยองทำหน้าเมื่อยบอกว่าเหนื่อยและอยากอยู่สบายๆบ้าง
“บ้านของเราเอง ใครเขาจะทำได้ดีไปกว่าเราเองล่ะลำยอง”
กวงทำหน้าจริงจังจนลำยองหน้าเจื่อนเพราะคิดว่าคงเปลี่ยนใจเขาไม่ได้ สาวขี้เมาเลยเปลี่ยนมาอ้อนขอพาน้องๆมาอยู่เป็นเพื่อนแทน กวงไม่ติดใจเพราะเห็นใจเมียว่าต้องอยู่บ้านคนเดียว ลำยองได้แต่ยิ้มรับแล้วหมายมั่นปั้นมือในใจว่าต้องหาทางเกลี้ยกล่อมเขาหาคนใช้ให้เธอได้สักวัน...อีลำยองไม่ทนทำงานบ้านเองให้เสียมือหรอกโว้ย!
ooooooo
สันต์กลับจากโรงเรียนก็แวะมาหาลูกชายที่บ้านแลแต่ไม่พบใครนอกจากลำยงซึ่งนั่งปอกมะพร้าวทำขนมอยู่คนเดียว นักเรียนนายเรือมองซ้ายขวาไม่เห็นใครจึงถามด้วยความสงสัยว่าไม่มีใครช่วยเลยหรือ
“โอ๊ย...จะหวังพึ่งใครได้ เขาไปสุมหัวบ้านพี่ลำยองโน่น...เห่อโทรภาพ ดูกันได้ทั้งวี่ทั้งวัน ไม่ทำมาหากิน”
สันต์ถึงบางอ้อว่าเมียเก่าย้ายไปบ้านใหม่แล้ว ลำยงเบ้หน้าบอกว่าบ้านใหญ่โตแต่สกปรกรกรุงรัง สันต์ไม่แปลกใจเพราะรู้จักสันดานเมียเก่าดี แต่ไม่คิดว่าผัวใหม่ของเธอจะชอบใจนัก
“เขาไม่อยู่ด้วยตลอด อาทิตย์หนึ่งมาที วันไหนผัวจะมาค่อยเกณฑ์น้องๆช่วยกันกวาดถู เอาผักชีโรยหน้า”
สันต์ส่ายหน้าเอือมระอาแล้วถามถึงวันเฉลิมลำยงบอกว่าอยู่ด้วยเป็นบางวันเพราะลำยองกลัวกวงรู้ความจริง
“เขายังอมความลับอยู่ คงกลัวจะตอดสมบัติ
เขาไม่ได้อีกละมัง เออ...ไอ้วันมันหัดพูดแล้วนะพี่สันต์”
สันต์ซักใหญ่ว่าลูกชายเรียกพ่อบ้างหรือไม่ ลำยงหน้าเจื่อนแล้วบอกว่าเรียกแต่แม่ น่าเจ็บใจเสียเหลือเกินทั้งที่แม่มันทิ้งๆขว้างๆตลอด สันต์จ๋อยไปถนัดตาจนลำยงสงสาร...โธ่เอ๊ยพี่สันต์ อีกหน่อยมันก็คงเรียกพ่อได้แหละ
เย็นวันเดียวกันที่บ้านลำยอง...แลกับน้องๆของลำยองนั่งดูโทรภาพกันตาไม่กะพริบ โดยมีวันเฉลิมคลานต้วมเตี้ยมไม่ห่าง รอบตัวเต็มไปด้วยข้าวของทิ้งระเกะ ระกะจนเกินจะเก็บกวาด แต่ไม่มีใครสนใจจะจัดการให้เรียบร้อย เมื่อถึงเวลาพลบค่ำทุกคนจึงขอตัวกลับเพราะไม่อยากช่วยลำยองทำความสะอาดบ้านก่อนกวงจะมา
ลำยองเจ็บใจที่ต้องทำทุกอย่างเอง ส่วนแลหนีเสือปะจระเข้ไปพบสันต์โดยบังเอิญระหว่างทางกลับบ้าน อดีตลูกเขยเรียกหาลูกชายด้วยความคิดถึง แต่แลไม่ยอมให้เข้าใกล้ แถมหาว่าเขาสะกดรอยตามเธอไปหาลำยอง
“เอ็งอิจฉาลำยองใช่ไหมที่มันได้ดิบได้ดี ไม่ต้องทนกัดก้อนเกลือกินกับเอ็ง ผัวใหม่มันรวยล้นฟ้า ลำยองอยากได้อะไร...แค่ออกปากเขาก็หามาประเคนให้ ไม่ต้องอดๆอยากๆเหมือนอยู่กับเอ็ง”
“ได้ผู้ชายดีๆ ผมก็ดีใจด้วยน้าแล แต่ถ้าเลี้ยงไอ้วันไม่ดี ทิ้งๆขว้างๆได้เห็นดีกันแน่ ในเมื่อกฎหมายบอกว่าลูกต้องอยู่กับแม่ก็ไม่เป็นไร วันไหนเลี้ยงไม่ไหวผมมีสิทธิ์ร้องเอาลูกไปเลี้ยงเองได้ในฐานะพ่อ”
แลไม่พอใจและทวงค่าเลี้ยงดูวันเฉลิมหน้าด้านๆ แต่สันต์ปฏิเสธและบอกให้ลำยองมาเอาเองถ้าอยากได้ แลกัดฟันกรอดและพาวันเฉลิมเดินจากไป สันต์ได้แต่มองตามลูกชายตาปรอย...เดี๋ยวพ่อจะแวะไปหานะลูก
ในที่สุดความปรารถนาอีกอย่างของลำยองก็เป็นจริง กวงพาคนใช้สองคนน้าหลานมาให้เย็นวันเดียวกันและแนะนำว่าชื่อชื่นกับชม ลำยองสวมวิญญาณคุณนายและทำท่าทางยกตนข่มท่านจนชมทนไม่ไหวสวนกลับ
“ถ้าคุณคิดว่าอย่างฉันกับหลานรับใช้ผู้ดีอย่างคุณไม่ได้ ก็ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไปทำที่อื่นก็ได้”
กวงต้องมาไกล่เกลี่ยและบอกให้สองน้าหลานไปพักผ่อน ลำยองรอจนทั้งสองลับตาแล้วบ่นจนเขาเหนื่อยใจ
“แม่บ้านดีๆหายากนะลำยอง ได้ชมกับชื่นนี่
โชคดีมากรู้ไหม สองคนน้าหลานขยันมาก รู้งานทุกอย่าง”
ลำยองเถียงไม่ออกเลยเฉไฉถามเรื่องเงินเดือนกวงบอกว่าสี่ร้อยเพราะต้องจ่ายให้สองคน ลำยองตาโตเพราะคิดอย่างเดียวว่าสองน้าหลานได้มากกว่าเธอซึ่งเป็นเมียแท้ๆ แต่หญิงสาวไม่เลือกโวยวายเพราะกลัวกวงไม่พอใจ
“แล้วคุณกวงไม่เพิ่มให้ลำยองหน่อยหรือคะรู้ถึงไหนอายถึงนั่น เงินเดือนคนใช้เกือบเท่าของเมียเจ้าของบ้าน”
กวงเห็นเมียท่าทีอ่อนลงจึงยอมเพิ่มให้เพราะไม่อยากมีปัญหาภายหลัง
คืนวันเดียวกันที่บ้านแล...วันเฉลิมถูกทิ้งให้เล่นคนเดียวท่ามกลางเหล่าญาติซึ่งถกเถียงกันเรื่องปัญหาเงินๆ ทองๆ ลำดวนรื้อกองเสื้อผ้าเก่าของลำยองกระจาย
และแอบเคืองพี่สาวที่ไม่เหลืออะไรให้เลย ส่วนแลเอาแต่ตักเหล้าจากโหลยาดองของลำยองเข้าปากอย่าง สบายอารมณ์
ลำยงเข้ามาเห็นแล้วทนไม่ไหวเพราะไม่อยากให้หลานชายคนเดียวอยู่กับสภาวะแวดล้อมแบบนี้ตั้งแต่เด็ก แลเบ้หน้าแล้วย้อนว่าไม่ได้ป้อนเหล้าใส่ปากหลานเสียหน่อยทำไมต้องโวยวาย
“ไม่ได้ป้อนก็เหมือนป้อนนั่นแหละ แม่ทำให้ไอ้วันเห็นเป็นเรื่องธรรมดาได้ยังไง”
“มึงไม่อยากให้เห็น มึงก็เอามันออกไปสิอีบ้า พูดจาอย่างกับว่ากูเป็นผู้ร้ายฆ่าคน”
“ผู้ใหญ่ทำให้เด็กเห็น อีกหน่อยเด็กก็ทำอย่างที่ผู้ใหญ่ทำนั่นแหละ”
ขาดคำก็อุ้มวันเฉลิมออกไป แลมองตามเซ็งๆและบ่นกับลำดวนเสียงเข้ม “อีบ้า...สอนอย่างกับเป็นแม่กู!”
ooooooo
แม้กวงพยายามพูดให้เห็นชื่นกับชมว่าเป็นคนมาช่วยงานไม่ใช่คนใช้เท่าไหร่ แต่ลำยองกลับไม่สนใจ หาโอกาสพูดถากถางและวางตัวเป็นคุณนายผู้ดีจากตระกูลสูงส่งจนสองน้าหลานแทบทนไม่ไหว กวงต้องห้ามทัพอีกครั้งและไล่สาวใช้ทั้งสองไปนอน ลำยองไม่พอใจและต่อว่าเขางอนๆที่ให้ท้ายคนใช้
“เราต้องรู้จักอะลุ่มอล่วยบ้างสิลำยอง ใจเขาใจเราน่ะ”
“อย่างนี้เราจะใช้มันคุ้มเงินเดือนเหรอคะ”
“จะให้เขามานั่งโด่อยู่แถวนี้ แล้วลำยองกับผมจะมีความเป็นส่วนตัวกันได้ยังไงล่ะ”
ลำยองอ่อนระทวยในอ้อมกอดแกร่งและพากันไปหาความสุขในห้อง กวงซุกไซ้เมียสาวคนสวยด้วยความหลงใหล ลำยองลำพองใจและฉวยโอกาสอ้อนขอพาวันเฉลิมมาอยู่ด้วยโดยอ้างว่าเป็นน้องชายคนสุดท้องลูกหลงของแม่ กวงนิ่งไปอึดใจแล้วเอ่ยปากอนุญาตง่ายๆ
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ อีกอย่างลำยองจะได้ฝึกเลี้ยงด้วย ผมอยากได้ลูกชาย ลำยองมีลูกชายให้ผมสักคนได้ไหม”
ลำยองยิ้มหน้าแดงซ่านและยอมให้เขารักอย่างเต็มใจ แอบโล่งใจและรู้สึกผิดน้อยลงที่หาข้ออ้างพา
วันเฉลิมมาอยู่ด้วยได้...ข้าไม่ได้ทอดทิ้งแกนะโว้ยไอ้วัน ยังไงๆเอ็งก็เป็นลูกข้า
ฝ่ายแล...เมื่อถึงบ้านก็พาลลงกับสมาชิกคนอื่นด้วยความหัวเสียที่ไถเงินจากสันต์ไม่ได้ ปอโดนหนักสุดเพราะหาเงินมาไม่ได้มากดั่งใจ ลำยงถึงบ้านทันได้ยินแลโวยวายเรื่องสันต์จึงโต้แทนว่าเขาให้แล้วแต่อยู่ที่
เธอ แลตาโตและคว้ามาเก็บกับตัว ลำยงจะห้ามแต่ไม่ทัน...
ไอ้วันเอ๊ย ยายคงเอาไปเล่นหวยไม่ตกถึงแกสักบาทอีกตามเคย!
ฝั่งลำยองกับกวงมีความสุขชื่นมื่นทั้งคืนเพราะแรงเสน่หา ลำยองเห็นเขาหลงใหลร่างกายเธอก็ลงทุนยั่วยวนเพื่อขอเข็มขัดทองเพราะอยากได้มานาน กวงบ่ายเบี่ยงเพราะราคาไม่น้อย แต่ลำยองไม่เข้าใจและทำกระเง้ากระงอด
“คุณกวงไม่รักลำยอง แค่เข็มขัดทองก็ให้ลำยองไม่ได้ มันน่าน้อยใจจริงๆเลย”
“เงินทองเวลามีน่ะ มันต้องรู้จักใช้นะลำยอง จะได้มีให้เราใช้ไปนานๆ”
ลำยองตื๊อไม่หยุดแต่กวงไม่ใจอ่อน สาวขี้เมาเลยลดเป้าหมายเป็นเข็มขัดนาก กวงตัดรำคาญเลยรับปากและล้มตัวนอนต่อ...กว่าสองผัวเมียข้าวใหม่ปลามันจะออกจากห้องนอนก็สายโด่ง ชื่นกับชมรอบริการอาหารเช้าอยู่แล้วตามประสาคนใช้ที่ดี แต่ลำยองกลับทำเสียเรื่องด้วยการพูดจายกตนข่มท่านเหมือนทุกครั้งที่สบโอกาส
“บ้านผู้ดีคนใช้ต้องคลานเข่า คุกเข่า บางทีต้องหมอบด้วยซ้ำเวลาอยู่ต่อหน้าเจ้านาย”
“นั่นมันละครนะลำยอง ชีวิตจริงไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้ ไปเถอะชื่น ชม...จะไปทำอะไรก็ไป”
ชื่นกับชมทำตามคำสั่ง ลำยองกลัวเสียหน้าเลยสั่งให้เตรียมจัดห้องเล็กสำหรับวันเฉลิม สองคนใช้พยักหน้ารับแกนๆแล้วเดินจากไป ทิ้งลำยองให้บ่นกระปอด กระแปดกับผัวเคืองๆ
“คุณกวงน่ะ...ทำให้คนใช้เคยตัว เราศักดิ์ศรีสูงกว่ามัน มันต้องคุกเข่า คลานเข่ามาหาเราสิคะ”
“ถึงเขาจะคนละชั้นกับเรา แต่เขาไม่ใช่ทาสนะลำยอง คนจีนเขาไม่มีทาสแบบที่ลำยองอยากให้เป็นแล้ว”
“ลำยองว่าโก้จะตาย อีกอย่างเงินเดือนตั้งแพง ทำไมมันจะหมอบ จะคลานเข่ามาหาเราไม่ได้คะ”
กวงขี้เกียจต่อความยาวสาวความยืดจึงผละไปทำงาน ทิ้งลำยองให้กระฟัดกระเฟียดคนเดียวเพราะผัวเข้าข้างคนใช้เกินเหตุ ส่วนชมก็นินทาลำยองว่าประพฤติตัวบอกกำพืด ชื่นต้องปลอบให้ใจเย็นและเห็นแก่กวงซึ่งเคยมีบุญคุณต่อกันมา ชมได้แต่ฮึดฮัด...ฝากไว้ก่อนเถอะอีคุณนายลำยอง!
ooooooo
เช้าวันเดียวกันที่วัด...สันต์แวะไปเล่นกับวันเฉลิมและแต่งตัวให้ด้วยเสื้อผ้าใหม่ เด็กชายยิ้มแย้มหยอกล้อด้วยอย่างมีความสุขและเริ่มออกเสียงเรียกพ่อแต่ไม่ค่อยเป็นคำนัก เท่านั้นสันต์ก็สุขเหลือจะกล่าว แต่ไม่ทันพูดอะไร ปานก็มารับวันเฉลิมกลับไปหาลำยอง สันต์นิ่วหน้าเพราะไม่คิดว่าเมียเก่าจะยอมสารภาพเรื่องลูกกับผัวใหม่
“เขาไม่รู้หรอก พี่ลำยองกำชับฉันไม่ให้หลุดปาก เขาบอกผัวใหม่ว่าไอ้วันเป็นน้องคนสุดท้อง ลูกหลงของแม่”
“เออ...เจริญหรอกนะ แล้วมันคิดว่าจะปิดได้นานแค่ไหนวะ” หลวงลุงปิ่นสงสัย
“พี่ลำยองเขาได้สมบัติตั้งหลายอย่างแล้ว เขาว่า...ถึงรู้ก็ช่างหัวมัน”
เมื่อปั้นกับสินทราบเรื่องก็เคืองแทนลูกชายที่ลำยองทำตัวเหมือนผู้หญิงหากินคิดปอกลอกไปวันๆ แม้สันต์จะเห็นด้วยแต่ไม่อยากมีเวรกรรมกับเมียเก่า ได้แต่หวังว่ากวงจะรักลูกชายและส่งเสียให้เรียนหนังสือสูงๆ ปั้นกับสินไม่แน่ใจเพราะวันเฉลิมไม่ใช่ลูกแท้ๆ สันต์ทำหน้าเซ็งและขอตัวไปหาศรีวรรณน้องสาวซึ่งแยกไปอยู่ตามลำพังในเมือง
กวงซื้อเข็มขัดนากให้ลำยองตามสัญญา สาวขี้เมาดีใจและปรนนิบัติเขาอย่างดี กวงชื่นใจและยื่นเงินเดือนของเธอให้ แต่ที่ทำให้ลำยองตาโตเห็นจะเป็นเงินเดือนของชื่นกับชมเลยคิดแผนเก็บไว้ให้เอง กวงตามไม่ทันกลโกงของเมียเลยส่งให้อย่างไม่คิดอะไร ลำยองเหน็บเงินเข้าชายพกผ้าถุงแล้วอ้อนผัวเสียงหวาน
“คุณกวงไม่มาค้างบ่อยกว่านี้ล่ะคะ ลำยองคิดถึง... ตอนทำโรงงานยังได้เจอทุกวัน แต่พออยู่ด้วยกันแล้วกลับได้เจอแค่สัปดาห์ละสองวัน” กวงแนะให้หาอะไรทำแก้เหงา “แต่ลำยองเหงากลางคืนนี่คะ ไม่ใช่กลางวัน”
ลำยองยิ้มหยาดเยิ้ม กวงหอมเธอฟอดใหญ่ ปลื้มใจเหลือเกินที่เธอหลงใหลเสน่ห์เขาถึงเพียงนี้
ลำยองใส่เข็มขัดนากอวดไปทั่วจนเป็นที่ร่ำลือถึงความโชคดีของเธอ แลตามติดและเที่ยวโอ่ความรวยไปเรื่อยด้วย พลันสายตาเหลือบเห็นปั้นเก็บขวดเปล่าไปขายจึงไปพูดแดกดัน ปั้นนับหนึ่งถึงสิบแต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหวตอกกลับ
“งั้นก็จับเอาไว้ให้ดีๆเชียวนะผัวคนนี้ สันดานแท้ออกมาเมื่อไหร่ก็ถูกถีบหัวส่งเมื่อนั้นแหละ”
“มึงน่ะไม่ได้ขี้ตีนคุณกวงหรอก เข็มขัดนากเนี่ยเขาซื้อให้ใส่เล่นๆ อีกหน่อยก็คงหาทองหาเพชรมาให้ใส่”
“ละครในโทรภาพนี่มันทำให้คนเพ้อฝันขนาดนี้เลยหรือ เอาเถอะ...ตามสบาย คนอย่างลูกสาวเอ็งคงไม่มีวันอับจนขนาดต้องไปนั่งขายของดีอยู่โรงน้ำชาละมัง”
“อีปั้น...มึงด่าลูกกูเป็นผู้หญิงหากินหรือ มึงกับกูมาตบกันดีกว่า แน่จริงมึงอย่าเดินหนีสิอีบ้า”
ลำยองไม่อยากเถียงกับอดีตแม่ผัวเลยลากกลับ “ช่างเถอะแม่...ผู้ดีอย่างฉันไม่อยากแลกกับมันหรอก”
ลำยองไปรับวันเฉลิมจากบ้านแลแล้วสั่งให้ชม
เลี้ยงและดูแล ชมจะไม่ยอมเพราะไม่ได้รับจ้างเลี้ยงเด็กแต่ขัดคำสั่งคุณนายบ้าอำนาจไม่ได้ เมื่อลับหลังลำยองเลยนินทากับน้าและหารือจะขอขึ้นเงินเดือน ชื่นเห็นใจและเข้าใจหลานแต่เมื่อเห็นหน้าวันเฉลิมแล้วอดเอ็นดูไม่ได้
“ลูกหลงจริงหรือวะ แก่ขนาดยายแม่นั่นน่าจะหมดประจำเดือนไปตั้งนานแล้ว”
“นั่นสิน้าชื่น ถ้าบอกว่าเป็นลูกยายคุณนายยังน่าเชื่อกว่า”
สองน้าหลานมองหน้ากันเครียดๆ...หรือว่าคุณกวงจะถูกหลอกวะ!
ด้านลำดวน...ว่างงานเลยไปนั่งเล่นบ้านพี่สาว ความโอ่โถงและความสุขสบายทำให้เอ่ยปากขอมาอยู่ด้วย ลำยองแบ่งรับแบ่งสู้เพราะไม่อยากกวนใจกวง ลำดวนพอเข้าใจเลยขอพี่สาวช่วยพูดกับผัวให้รับเธอเข้าทำงานในโรงงานอีกครั้งเพราะไม่ได้งานใหม่อย่างที่หวัง ลำยองรับปากเพราะเห็นแก่น้องซึ่งช่วยรองมือรองเท้ามาตลอด
ลำดวนคาใจเรื่องวันเฉลิมเลยตัดสินใจถามพี่สาว ชื่นผ่านมาได้ยินพอดีแต่ก้มหน้างุดเดินจากไปเหมือนไม่ได้ยินอะไร ลำยองหน้าเสียเพราะกลัวความลับรั่วไหลไปถึงกวง ต่างจากสองน้าหลานที่ถึงกับพูดไม่ออก เรื่องราวที่ได้ยินทำให้เดาไม่ยากว่าเด็กน้อยวันเฉลิมเป็นลูกใคร แต่ยังไม่แน่ใจเพราะไม่มีคำยืนยันจากพยานเชื่อถือได้
“น้าได้กลิ่นแปลกๆไหม ฉันว่ามันแน่ซะยิ่งกว่าแน่เสียอีก”
“จะสืบให้ได้ความจริงๆมันไม่ยากหรอกวะนังชม”
ooooooo
สันต์ไปเยี่ยมศรีวรรณน้องสาวซึ่งแยกไปอยู่ในเมืองตามประสาพี่น้องและปรับทุกข์เรื่องลำยองกับวันเฉลิม ศรีวรรณเห็นใจมากแต่ไม่รู้จะช่วยยังไง ได้แต่ปลอบให้ทำใจเพราะคงไม่มีอะไรดีกว่านี้
“พี่เข็ดขยาดผู้หญิงขนาดนี้ จะมีโอกาสเปิดหัวใจรับใครเข้าไปครอบครองหรือเปล่าเนี่ย”
สันต์จะบอกว่าคงไม่ไหวแต่เพื่อนสาวคนสวยของศรีวรรณปรากฏตัวตรงหน้าเสียก่อน ศรีวรรณเห็นอาการตื่นตะลึงของพี่ชายเลยแนะนำให้รู้จักว่าเทวีคือเพื่อนสาวคนสนิทตั้งแต่สมัยเรียนวิทยาลัยครู
ภาพสองสาวพูดคุยหยอกล้อทำให้สันต์หน้าแดงและใจเต้นรัวอย่างที่ไม่ได้เป็นมานาน ศรีวรรณพอมองออกแต่เลือกไม่พูดอะไรและรอจนเพื่อนรักกลับก่อนจึงหันมาบอกพี่ชายยิ้มๆ
“เขาสอนอยู่โรงเรียนวัดประดู่ใน ถ้าพี่สนใจต้องสานต่อเอง แต่คงต้องให้เวลาเพราะเขารู้ว่าพี่มีเมียมีลูกมาแล้ว”
“อ้าว...แล้วเขารู้หรือเปล่าว่าพี่เลิกกับเมียแล้ว ลูกเมียก็เอาไปด้วย”
“รู้...แต่มันไม่แน่นี่ว่าพี่จะกลับไปดีกับเขาอีกหรือเปล่า อาจจะเห็นแก่ลูกขึ้นมาก็ได้”
สันต์ไม่อยากบอกว่าคงไม่มีวันนั้นเพราะเขากับลำยองจบแบบไม่สวยนัก แต่คิดว่าคงเปล่าประโยชน์เพราะแค่คำพูดคงไม่มีใครเชื่อ สู้เขาพิสูจน์ให้เห็นเลยดีกว่า แต่ถึงกระนั้นเขากลับไม่กล้าบอกพ่อแม่ว่าเจอหญิงสาวคนใหม่ที่หมายปองแล้ว ปั้นกับสินไม่รู้เรื่องจึงเล่าเรื่องลำยองกับแลเดินอวดรวยไปทั่วตลาดด้วยความหมั่นไส้
“เอ็งไปเจอใครถูกใจมีสกุลรุนช่อง การศึกษาดีๆ และขยันทำมาหากินก็จีบไปเถอะ ถ้าเขาตกลงปลงใจด้วย สินสอดทองหมั้นเท่าไหร่แม่ไม่ขัด หมดตัวก็ไม่ว่า อยากเห็นน้ำหน้านังแลนัก”
“ผมไม่กล้าคิดหรอกครับ ใครจะสนใจพ่อม่ายลูกติด มันไม่ใช่แค่ภาระของผมแต่จะเป็นของเขาด้วย”
คืนเดียวกันที่บ้านลำยอง...วันเฉลิมนั่งเล่นข้างๆ แม่ซึ่งนอนดูโทรภาพและเมาไม่รู้เรื่อง เมื่อกับแกล้มหมดจึงเรียกชื่นเอามาใหม่ แต่พอไม่ได้ดั่งใจก็แผดเสียงลั่นจนสาวใช้เหลืออดและอุ้มวันเฉลิมออกมาจากแม่ขี้เมาด้วยความเวทนา
สองน้าหลานนั่งมองวันเฉลิมด้วยความสงสาร นึกถึงกวงด้วยความเห็นใจที่หลงผิดได้เมียสำมะเลเทเมา ชื่นส่ายหน้าอ่อนใจแล้วตัดสินใจเอาวันเฉลิมนอนด้วยเพราะไม่อยากให้อยู่กับแม่ขี้เมาที่คงนอนจมกองขวดเหล้าแน่คืนนี้
การคาดการณ์ของชื่นไม่พลาดแม้แต่น้อย ชมถึงกับเมินหน้าหนีเมื่อเห็นสภาพคุณนายจอมบ้าอำนาจ แม้พยายามเรียกและพยุงไปนอนแต่ลำยองเมามายและอาละวาดจนชมต้องปล่อยนอนในห้องรับแขก แต่สาวใช้ยังเวทนาจัดที่ทางให้และเอาเข็มขัดนากกับเข็มกลัดทองไปเก็บห้องให้
แต่ทำคุณกลับกลายเป็นโทษเพราะลำยองอาละวาดบ้านแทบแตก เช้าวันถัดมาเมื่อตื่นมาไม่เห็นเข็มขัดและเข็มกลัดแสนหวงแหน ชมกับชื่นต้องทิ้งวันเฉลิมไว้ในครัวและไปดูคุณนายจอมบ้าอำนาจที่ส่งเสียงกรี๊ดไม่หยุด!
ลำยองเลือดขึ้นหน้าและกล่าวหาสองน้าหลานว่าขโมยของล้ำค่าของเธอ ชมเลยลากคุณนายไปดูในห้อง ลำยองถึงกับถอนใจโล่งอกว่าทั้งสองสิ่งวางเรียบร้อยบนโต๊ะ แต่คนอดรนทนไม่ได้กลับเป็นชมซึ่งขอแขวะให้หายเคือง
“ทีหลังก็หัดดูให้ดีก่อนสิวะ ก่อนจะแหกปากโทษคนอื่นเขา”
ลำยองไม่พอใจแต่ทำอะไรไม่ได้ สายวันเดียวกันเลยอุ้มวันเฉลิมไปหาแม่ที่บ้าน ชมมองตามด้วยแววตาแค้นเคือง เมื่อชื่นมาชวนคุยก็อดระบายความอึดอัดใจไม่ได้ แถมเป็นห่วงกวงที่อยากได้ลูกชายจากลำยอง
“คนจีนเขาต้องการลูกชายไว้สืบสกุล ถ้าคุณนาย บ้านโน้นรู้ล่ะก็สนุกแน่ ขนาดซื้อบ้านให้ ยังไงก็ต้อง บ้านแตก”
“ฉันน่ะมั่นใจว่าเด็กวันเฉลิมน่ะต้องเป็นลูกติดยายคุณนายบ้านนี้แน่ๆ” ชมยืนยัน
“จะสืบจริงๆมันก็ไม่ยากหรอกว่ะ” ชื่นแสยะยิ้ม
ooooooo
ลำยองเหม็นหน้าคนใช้เลยไปแทงหวยฆ่าเวลาที่บ้านแม่ แลเห็นลูกสาวคนโปรดแวะมาก็ดีใจและขอยืมเงินไปต่อทุน ลำยงทำหน้าเมื่อยแล้วอดกระแนะ-กระแหนไม่ได้เพราะไม่อยากให้แม่เอาเงินไปเสียกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง
“เสี่ยงโชคมันต้องมีได้มีเสียโว้ย ไม่งั้นเขาจะเรียกว่าเสี่ยงโชคหรือ มึงไม่รู้อะไรแล้วยังมาขัดลาภกูอีก”
“ไอ้เงินที่แม่หมดไปกับหวยเนี่ย ถ้าเก็บสะสมไว้ ป่านนี้เราคงซื้อที่ได้สักแปลงแล้วละมัง เคยคิดบ้างไหม”
ลำยองไม่สนใจน้องสาวและฝากแม่แทงเผื่อ แลเลยขอร่วมทุนด้วยแต่ลำยองบอกให้แม่หาเงินมาลงเอง แลโวยวายทวงบุญคุณที่เลี้ยงดู ลำยองหงุดหงิดเรื่องคนใช้เป็นทุนเลยพาลลงกับกวงซึ่งเป็นคนหามาว่าขี้งกและไม่ตามใจเธอเหมือนก่อน แลไม่อยากซักให้เรื่องใหญ่เลยชวนลูกสาวไปร้านทำผม
ช่างเสริมสวยเห็นลำยองแต่งเนื้อแต่งตัวดีขึ้นและมีข้าวของแพงๆใช้เลยประจบสอพลอใหญ่ ลำยองชอบใจมากและโอ่ใหญ่ว่าได้ดีเพราะผัวรักผัวหลง แลรีบสำทับว่าลูกสาวคงมีลูกอีกเร็วๆนี้ ช่างผมจึงถามถึงวันเฉลิม
“อุ๊ย...เขารักและเอ็นดูมันอย่างกับอะไร เขาจะรับมันเป็นลูกบุญธรรมย่ะ”
แลโม้เต็มปากเต็มคำ ส่วนลำยองแม้จะรู้สึกแปลกแต่ดีกว่าให้ใครรู้ว่าเธอจับตัวเองใส่ตะกร้าล้างน้ำให้กวง
กว่าลำยองจะกลับบ้านก็มืดค่ำ แล้วต้องตกใจเมื่อเห็นรถกวงจอดอยู่ สาวขี้เมารีบปรับท่าทางเป็นสาวหวานและอุ้มวันเฉลิมไปรับหน้า กวงเอ็นดูเด็กชายมากเพราะความอยากได้ลูกชายเป็นทุน ลำยองพลอยดีใจที่เห็นลูกชายเป็นที่รัก กวงดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษและพาลำยองไปดูจักรเย็บผ้าที่เขาตั้งใจซื้อมาให้เธอใช้แก้เหงา ลำยองจำใจยิ้มระรื่นยินดีแต่ในใจคุกรุ่นด้วยความไม่ชอบใจ...แทนที่จะซื้อตู้เย็นให้กู!
กวงเล่นกับวันเฉลิมด้วยความชอบใจ ลำยองเกือบหลุดปากเรื่องพ่อของลูก แต่กวงไม่ทันซักชื่นก็เข้ามาบอกว่ามีคนมาหาลำยองและรอหน้าบ้าน ปอนั่นเองมาขอเงินลูกสาวเพราะถูกเมียยึดหมด
“ฉันไม่มีให้พ่อหรอก รายจ่ายฉันเยอะ ไปก่อนเถอะพ่อ เดี๋ยวคุณกวงมาเห็นเข้า”
“ทำไมวะ เห็นไม่ได้หรือไง พ่อเองยังไม่เคยเห็นหน้าลูกเขยคนใหม่เลย”
“พ่อดูสารรูปตัวเองสิ ดูได้ที่ไหน...ขืนคุณกวงเห็นเข้าจะรังเกียจเอา”
กวงออกมาดูพอดี ลำยองเลยไล่ให้พ่อกลับก่อน เมื่อกวงถามสาวขี้เมาจึงโกหกว่าเป็นขอทานมาขอเศษเงิน
“คนพวกนี้...ขืนใจดีด้วยก็เทียวกลับมากวนใจไม่หยุดหย่อนหรอกค่ะคุณกวง!”
ooooooo
