ทองเนื้อเก้า
ตอนที่ 2
เมื่อถูกกดดันจากที่บ้านมากขึ้น ลำยองจึงขนของและอุ้มวันเฉลิมกลับบ้านสันต์ ปั้นกับสินดีใจและ พยายามไม่หาความกับลูกสะใภ้แต่ท่าทางเย็นชาของลำยองก็ทำให้ทั้งสองแทบหมด ความอดทน
“เป็นเด็กมันต้องรู้จักอ่อนน้อมเข้าหาผู้ใหญ่ นี่แม่มันขาดการอบรมขนาดนี้ แล้วหลานเรา...”
“จะทำยังไงยายปั้น มันบัวใต้น้ำ เห็นทีจะโผล่พ้นน้ำยากเพราะคงถูกเต่าถูกปลาตอดกินหมดก่อนโผล่”
ลำยอง ไม่สำนึกแถมขโมยของกินมาให้ที่บ้านเย็นวันเดียวกัน ปอมองอาหารตรงหน้าด้วยความดีใจแต่อดรู้สึกผิดหน่อยๆไม่ได้เลยบอกเมียสั่งสอน ลำยองบ้างให้ทำตัวเป็นสะใภ้ที่ดี
“สอนๆมันมั่งก็ดีนะนังแล ไปเป็นสะใภ้เขาแล้ว มันก็น่าจะทำตัวให้เขาเมตตาไม่ใช่ให้เขาระอา”
“ไอ้ปอ...เมียนะโว้ยไม่ใช่ขี้ข้า ยังไงมันก็ต้องเป็นใหญ่ในบ้าน”
“แล้วเอ็งลองคิดดูไหม เกิดเราได้สะใภ้พรรค์นี้เข้าบ้านมั่ง เอ็งจะทำยังไง”
“สะใภ้ข้ามันต้องฟังข้าคนเดียวโว้ย”
ปอส่ายหน้าเอือมๆ ส่วนลำยงฟังพ่อแม่เถียงกันอยู่นานก็อดปลงไม่ได้...ใครมาเป็นสะใภ้บ้านนี้ซวยตายเลย!
ลำยอง กลับมาบ้านสันต์แต่ยังทำตัวขี้เกียจเช่นเคย แถมหนักข้อกว่าเก่าเพราะแอบขโมยเงินพ่อแม่ผัว ปั้นเห็นและตัดสินใจไม่เอาเรื่องต่อหน้า แต่สุดท้ายก็อดบ่นกับผัวไม่ได้
“มันมือไวจริงๆ แบบนี้เลี้ยงได้เหรอตาสิน ถึงเงินเล็กน้อยก็ไม่ควร ขัดสนจริงๆเอ่ยปากขอ ทำไมเราจะไม่ให้”
“แม่ปั้นไม่เอาเรื่องก็ดีแล้ว เดี๋ยวจะกลายเป็นชวนทะเลาะ คิดซะว่าทำทาน มันอาจจะเอาไปซื้อขนมให้ลูก”
“ฉันจะพยายามคิดให้ได้ยังงั้นแล้วกัน แต่เชื่อ เหอะ...สลึงเดียวก็ไม่มาถึงไอ้วันหรอก”
ลำยอง ฉกเงินมาได้ก็ไปลากแม่ออกจากบ้านไปหาพ่อปู่เพราะอยากรู้ใจแทบขาดว่าเมื่อ ไหร่จะเจอเทพบุตรในฝัน แลเต็มใจไปด้วยเพราะชอบเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว แถมอาจได้เลขเด็ดมาแทงหวยงวดต่อไปอีกต่างหาก ลำยงเห็นพี่สาวกับแม่กระตือรือร้นเรื่องหมอดูเลยอดค่อนแคะไม่ได้
“ถ้าเรื่องทำมาหากินเป็นปี่เป็นขลุ่ยกันได้อย่างนี้เราคงรวยกันไปนานแล้วนะแม่”
“อีนี่...อย่างที่ข้าทำอยู่เขาเรียกว่ารวยทางลัดโว้ย” แลสวนทันควัน
“อย่าไปสนใจมันเลยแม่...ปล่อยมันแคะขนมถ้วยจนมือหงิกนั่นแหละดีแล้ว” ลำยองแขวะ
ลำยงไม่สนและสวนกลับ “ที่มีกินจนมีลูกมีผัวนี่ มันไม่ใช่เพราะขนมถ้วยหรือไงวะ!”
เมื่อ ไปถึงศาลไม้เก่าแก่ท้ายหมู่บ้าน...สองแม่ลูกก็ต้องผิดหวังเพราะพ่อปู่ย้ายไป แล้วเนื่องจากถูกร้องเรียนจากชาวบ้านว่าหลอกลวงประชาชน ลำยองสอบถามผู้คนละแวกนั้นเลยรู้ว่าสินเป็นตัวตั้งตัวตี สาวขี้เมายิ่งแค้น... สาระแนจริงไอ้สิน...ฉันเลยไม่รู้เลยว่าจะได้เจอเทพบุตรของฉันเมื่อไหร่
ooooooo
เมื่อ สันต์กลับบ้านสุดสัปดาห์ต่อมาก็ต้องหงุดหงิดเมื่อเห็นสภาพห้องตัวเอง ทั้งเสื้อผ้า ของใช้มากมายทั้งของเมียและลูกกระจายเกลื่อนเต็มห้อง มีเพียงโหลยาดองที่ถูกวางและปิดด้วยผ้าอย่างดี
เมื่อสอบถามพ่อแม่ก็ได้ ความว่าลำยองพาลูกกลับมาแล้วแต่ไม่เคยอยู่บ้าน เข้ามาซุกหัวนอนตอนกลางคืนแล้วหิ้วลูกออกไปตอนเช้า สันต์จะคุยกับเมียให้รู้เรื่องเลยไปหาถึงบ้าน พบแต่ลำยงซึ่งเอือมพฤติกรรมพี่สาวเช่นเดียวกัน
“พี่ลำยองพาไอ้วันไปนั่ง ดูโทรภาพ คนแถวนี้เขากำลังเห่อกัน งานการไม่เป็นอันทำ แล้วเขาก็ไม่ได้ให้ดูฟรีๆนะ เก็บเงินคนละบาท เมียพี่เขาหอบลูกไปดูทุกวัน นี่ลำดวนชวนไปทำโรงงานแต่ท่าทางจะเหลว”
สันต์ไม่เคยคิดว่าเมียจะทำงาน ลำยงเลยช่วยไขข้อข้องใจ “โรงงานกะละมังเคลือบ ลำดวนชวนพี่ลำยองไปทำด้วยกัน” สันต์งงแล้วใครจะเลี้ยงวันเฉลิม “ก็นั่นน่ะสิ พี่ไปคุยเองละกัน แต่เชื่อฉันเถอะว่าคงไปทำได้ไม่กี่วันหรอก พี่ลำยองขี้เบื่อจะตาย ทำอะไรไม่เคยเป็นโล้เป็นพายกับเขาหรอก”
สุดท้ายสันต์ต้องไปพึ่งหลวงลุงปิ่นช่วยเทศนาให้เขาคลายความเครียดเรื่องลูกกับลำยอง
“วันไหนลำยองเขาพาลูกมาเล่นแถวนี้ ขอความกรุณาหลวงลุงช่วยอบรมสั่งสอนลูกชายผมด้วยนะครับ”
“ได้...แล้วจะช่วยอบรมให้ ถ้าชอบจะสอนหนังสือให้ก่อนเข้าโรงเรียนด้วย ดีกว่าวิ่งเล่นอยู่เปล่าๆ”
ออก จากวัดแล้วสันต์จึงไปตามหาเมียกับลูกชาย เจอนั่งดูโทรภาพที่ร้านขายของหน้าหมู่บ้านเหมือนที่ลำยงบอกเมื่อเช้า เขากล่อมให้กลับบ้านแต่ลำยองยังเฉย สันต์จึงอุ้มลูกออกไปเพียงลำพัง เมื่อลำยองกลับบ้านก็ต้องเจอกับผัวซึ่งอารมณ์คุกรุ่นเพราะเมียไม่ยอมดูแลลูก บ้านช่องถูกทิ้งให้รกและสกปรกจนเกินจะทน แต่ลำยองไม่สะทกสะท้าน แถมอ้อนให้เขาซื้อโทรภาพไว้ที่บ้านอีกต่างหาก
“ลำยองก็รู้ว่าพี่เงินเดือนเท่าไหร่ แล้วโทรภาพน่ะมันกี่พันบาท จะเอาเงินที่ไหนไปซื้อ”
“พี่ก็ขอแม่พี่สิ แม่พี่มีเงินเก็บตั้งเยอะ สร้อยทองเส้นเท่าโซ่รถไฟทั้งคอและแขน แกต้องมีเงินแน่ๆ”
“พี่ไม่ขอหรอก แค่นี้ก็เลี้ยงไม่โตแล้ว มีเงินเดือนก็ไม่ได้แทนคุณสักบาท เลี้ยงลูกเลี้ยงเมียหมด”
“งั้นก็ง่ายนิดเดียว ขายทองไอ้วันสิ มีตั้งหลายบาท นะพี่นะ...ลำยองจะได้อยู่บ้านเลี้ยงลูกไง”
“ผลาญสมบัติลูกเอาเงินมาซื้อโทรภาพเหรอ คิดอะไรบ้าๆ ไม่มีเงินก็ไม่ต้องดู ฟังวิทยุก็พอแล้ว”
ลำยอง ปึงปังเข้าห้องไปแล้ว ปั้นกับสินนอนฟัง เสียงลูกชายกับลูกสะใภ้เถียงกันแล้วเหนื่อยใจ...ดูท่าจะไปกันไม่รอดเพราะคุย กันดีๆได้ไม่เกินนาที! ส่วนสันต์ตามไปคุยกับเมียในห้อง เมื่อเธอยืนยันจะไปทำโรงงานก็ทักท้วงเพราะกลัวไม่มีคนเลี้ยงลูก แต่ลำยองรั้นจะไปให้ได้เพราะเงินที่เขาให้ทุกเดือนไม่พอใช้
“ทำไมจะไม่พอ ถ้าไม่กินยาดอง ลดทำเล็บทำผมเอาเวลามาดูแลลูก ทำความสะอาดบ้านและช่วยพ่อแม่ขายของมั่ง ผ่อนแรงคนแก่บ้างสิ จะเอาแต่กินแต่นอนได้ยังไง”
“ฉันจะหาเงินใช้เอง ไม่คอยแบมือขอเงินพี่หรอก จะให้ฉันดักดานขายของและฟังแม่พี่บ่นเหรอ...ไม่มีทาง เรื่องอะไรจะอยู่เป็นขี้ครอก กินยาดองบำรุงร่างกายก็ว่า...ทุเรศ!”
จบคำ ก็ตักยาดองเข้าปากยั่วประสาท แถมประกาศจะไปทำโรงงานและให้ลำยงเลี้ยงลูกแทน สันต์ไม่ยอมเธอเลยสวนกลับอย่างหัวเสีย “อีลำยองมันอาภัพ เสียแรงได้เป็นคุณนายนายเรือ ต้องทำงานงกๆอย่างกับขี้ข้า เมียคนอื่นเขามีวิทยุฟัง มีโทรภาพดู อีลำยองไม่มีเลย ฉันไปทำโรงงานจะได้มีเงิน ไม่ต้องให้พี่ลำเลิกว่าเอาแต่เงินพี่มาใช้”
สันต์ ส่ายหน้าเอือมๆ ส่วนลำยองโมโหจนฉุดไม่อยู่ “แล้วฉันก็จะซื้อโทรภาพ จะเอาเครื่องโตๆมาแข่งเปิดกับบ้านอื่น เอาให้ลือกันไปทั้งตำบลเลย คนอย่างอีลำยอง...มันไม่เห็นจะต้องง้อผัวเลย”
สันต์เลือดขึ้นหน้า ลำยองไม่สนเพราะโมโหจนขาดสติและโต้ว่าจะหนีจากผัวเฮงซวยโดยเร็วที่สุด
“แล้วใครใช้ให้มาเลือกผัวอย่างฉันล่ะ ทำไมไม่ไปถลกผ้ายั่วคนอื่น”
ลำยอง แหวกลับเพราะนึกว่าเขารวย สันต์เลยตอกกลับไม่ไว้หน้า “ยังดีกว่าแก สวยแต่ข้างนอก จริงๆ แล้วสกปรกมักง่าย คิดไปได้ว่าตัวเองเป็นนางฟ้า จะได้เจอเทพบุตรเลี้ยงให้นั่งกินนอนกิน โน่นแน่ะ...พวกนั่งกินนอนกิน มันอยู่แถวสะพานถ่าน งานการไม่ทำ เอาแต่นอนหากิน”
ลำยองปรี๊ดแตกโถมตัวไป ทุบตีผัวอย่างบ้าคลั่ง สันต์เหวี่ยงเธอกองกับพื้นแล้วคว้าโหลยาดองไปโยนทิ้งคลองหน้าบ้านระบาย อารมณ์ ลำยองสติแตกกระโจนลงน้ำไปควานหาของรักของหวงแต่สายเกินไปเพราะโหลหนักจมลง ใต้น้ำเสียแล้ว ลำยองกัดฟันไม่โต้ตอบแต่ไปผลัดผ้าแล้วอุ้มวันเฉลิมออกจากบ้านทันที!
สันต์ทำอะไรไม่ได้ ต้องนั่งร้องไห้มุมห้องอย่างคนจนหนทาง สินสงสารและปลอบให้ใจเย็น
“ผมผิดเองครับพ่อที่เอาเขามาเป็นเมีย”
“ลำยอง มันเมาหรือเปล่า...พรุ่งนี้ไปง้อมันดูสิ มันคงกลับมาหรอก ถ้ามันอยากได้วิทยุพ่อจะยกให้ ส่วนเรื่องโทรภาพบอกให้มันรออีกหน่อย นึกว่าซื้อให้หลานละกัน สงสารไอ้วัน” แต่สันต์ไม่เห็นทางและกลัวเมียพาลูกหนีหายไปเลย “เอ็งไปนอนเถอะสันต์ นี่ก็ดึกแล้ว ลำยองมันไม่ไปไหนหรอกนอกจากบ้านพ่อแม่มัน ไม่ต้องห่วง”
ooooooo
สันต์ ไปตามหาลูกกับเมียเช้าวันถัดมาแต่ไม่พบ ลำยงบอกว่าลำยองให้ปานน้องชายคนเล็กพาวันเฉลิมไปหาหลวงลุงปิ่นที่วัด สันต์ตามไปรับลูกกลับแต่เจอปานซึ่งเตร็ดเตร่แถวนั้นขวางไว้ก่อน สันต์รู้ดีว่าน้องคนเล็กของเมียเห็นแก่เงินเลยยื่นให้หนึ่งบาท ปานตาวาวแล้วหมุนตัวกลับไปวิ่งเล่นต่อ ไม่สนใจหลานแม้แต่น้อย
ฟากปั้นกับสินมองภาพพ่อลูกด้วยความเวทนา สังหรณ์ว่าความสุขของลูกชายคงอยู่ไม่นานถ้าต้องอุ้มลูกไปมาเช่นนี้
“เอา เงินให้มันสักก้อนดีไหมตาสิน ให้มันไปหาผัวใหม่ เราเอาหลานไว้ คนงกยังงั้นมันเอาแน่ ได้ไปไม่กี่วันก็ผลาญหมด ซื้อโทรภาพ ซื้อทองใส่ ขืนให้ไอ้วันอยู่ด้วย มันจะโตขึ้นมาเต็มคนเหรอ คงเหมือนแม่มันนั่นแหละ!”
“แต่ไอ้วันมันยังเด็กนะ ฉันว่ายังไงมันก็ต้องการแม่”
“ถ้า แม่มันให้จริงๆ ฉันจะจ้างคนมาเลี้ยงนะตาสิน ฉันยอมเสียเงิน ฉันกลัวจริงๆ นะว่าไอ้วันจะได้เลือดแม่เลือดยาย ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริงล่ะช้ำใจตายกันพอดี”
เวลาเดียวกันที่หน้า โรงงาน...ลำดวนออกไปพักกลางวัน เจอพี่สาวต่อคิวรอสมัครงาน ลำยองบ่นอุบที่ต้องรอนานและตั้งท่าจะกลับแต่ลำดวนกล่อมให้อดทนเพราะอยากให้ พี่สาวได้งาน แต่การมาสมัครงานกลับไม่เลวร้ายอย่างที่คิด เมื่อลำยองได้พบนายกวงหนุ่มหล่อเจ้าของโรงงาน เธอพยายามทอดสายตาทิ้งจริตให้เขาจนได้ลัดคิวกรอกใบสมัคร หญิงสาวดีใจมากจนเก็บไปเพ้อ ใจเต้นโครมครามเหมือนเจอรักแรกพบ
ลำยองกลับ มาโม้ที่บ้านถึงความหล่อของกวง แต่ต้องทำหน้าเมื่อยเมื่อเห็นสันต์อุ้มลูกมาตามกลับบ้าน วันเฉลิมดิ้นจะไปหาแม่ ลำยองเลยรับมาอุ้มไว้แล้วหมุนตัวเข้าห้องทันที สันต์ได้แต่มองตามเก้อๆ เสียใจที่เมียไม่ยอมให้โอกาสเจรจาเรื่องลูก ลำยงเห็นใจพี่เขยมากแต่จนปัญญาจะช่วย
“ช่างเขาเถอะพี่ เขาได้งานทำแล้ว ได้ยินคุยว่าลงชื่อสมัครเป็นนางสาวตามบัตรประชาชน”
“เขาคงอยากกลับไปเป็นสาวอีก”
“ก็พี่ไม่ได้จดทะเบียนกับเขานี่ เขายังเป็นนางสาวอยู่ เขาว่าพวกหนุ่มๆ ที่โรงงานมองเขากันใหญ่”
เมื่อสันต์กลับแล้ว ลำยงจึงไปสมทบแม่กับพี่น้องในห้อง ทันได้ยินลำยองกับแลวาดฝันถึงอนาคตกับกวง
“บุญ พาวาสนาส่งแท้ๆ เอ็งต้องจับเขาให้ได้นะ ได้ผัวใหม่ขนาดเถ้าแก่โรงงานราคาเป็นล้านอย่างนี้ จะได้ตอกหน้าไอ้สันต์ โธ่เอ๊ย...โทรภาพยังไม่มีปัญญาซื้อให้เมียดู จะอวดว่าเป็นนายเรือ...ถุย! เรือเอี้ยมจุ๊นน่ะสิไม่ว่า” ลำดวนกับลำยองหัวเราะคิก “เอ็งอย่าคิดไปคืนดีกับมันเชียวนะ อย่างมากก็รับช่วงมรดกขายผักต่อ หาผัวรวยๆและขอเงินไว้มากๆ แล้วอย่าได้โง่เชียว ขอบ้าน ขอคนใช้ ขอโทรภาพ ขอวิทยุ ขอเงินทองมาให้เต็มกระเป๋า จะได้เข้าตำรา น้ำขึ้นให้รีบตัก”
ลำยองยิ้มชื่นมื่น ลำยงเลยแขวะจนเกือบถูกด่าแต่เธอก็ไม่สน...สมน้ำหน้าอยากเอาตัวเองใส่ตะกร้าล้างน้ำดีนัก!
คืน เดียวกันที่บ้านสันต์...ปั้นกับสินยุให้ลูกชายไปเจรจากับลำยองอีกรอบเพราะ เชื่อว่าเธอคงไม่อยากกระเตงลูกชายให้แฟนใหม่ช่วยเลี้ยงด้วยแน่
“เอ็งลองไปคุยกับมันดู บอกว่าแม่ให้สามพัน แล้วทำหนังสือเป็นหลักฐานว่าให้ไอ้วันมาอยู่กับเรา”
“เงินสามพันไม่ใช่น้อยๆนา หาเก็บทั้งปียังได้ไม่ถึงเลย พ่อว่ายังไงมันน่าจะยอม”
แต่ คนรับเรื่องแทนกลายเป็นแลซึ่งตาโตเป็นไข่ห่านเมื่อได้ยินจำนวนเงินเพื่อแลก กับการยกหลานให้ไปอยู่กับพ่อ สันต์เห็นท่าแม่ยายจอมงกเลยใช้ลูกอ้อนขอความเห็นใจ
“ไหนๆลำยองเขาก็อยากกลับไปเป็นนางสาว เขาจะพ่วงลูกไปด้วยทำไม ทิ้งให้ผมเลี้ยงดีกว่า”
แลเนื้อเต้นฝันถึงเงินก้อนโตที่ชีวิตนี้ไม่เคยสัมผัส รับปากดิบดีจะช่วยพูดกับลำยอง
เวลา เดียวกันที่โรงงาน...ลำยองชะเง้อหากวงแต่ไม่พบ เลยต้องก้มหน้าก้มตาทำงานแบบขอไปที แต่สุดท้ายความหวังก็เป็นจริงเมื่อกวงเดินมาทักจนหญิงสาวหัวใจพองโต เชื่อมั่นมากว่าเขาคงเริ่มสนใจเธอบ้างแล้ว
ลำยองกลับมาละเมอเพ้อพกกับแม่และน้องที่บ้านเพราะความฝันจะได้เป็นคุณนายโรงงานเริ่มมองเห็นทาง
“แล้วเกิดเขารู้ขึ้นมาว่าจริงๆแล้วพี่เป็นแม่ลูกอ่อน เขาจะว่ายังไงล่ะ”
“นังลำดวน...เดี๋ยวข้าตบปากฉีกเลย ถ้าคุณกวงเขารู้ก็เพราะเอ็งนี่แหละ” ลำยองแหวเสียงเขียว
แล ต้องเข้าห้ามทัพแล้วเปลี่ยนเรื่องบอกว่าสันต์มาเสนอเงินสามพันแลกกับวัน เฉลิม ลำยองของขึ้นและประกาศกร้าวไม่ยอมเจรจาด้วยหากไม่ได้เงินสองหมื่นบาท
“หน็อย...คิดจะเอาเงินมาฟาดหัวคนอย่างข้า คนอย่างข้าไม่ขายลูกกินหรอกเว้ย”
“งั้นข้าจะบอกมันแล้วกันนะว่าถ้าไม่ได้สองหมื่นก็ไม่ต้องมาคุยกัน”
ooooooo
ปั้น กับสินถึงกับอ้าปากค้างในเช้าวันต่อมา เมื่อได้ยินจำนวนเงินแต่ไม่ละความพยายามจะต่อ รองโดยยกหลานมาอ้าง แลปรายตาไปทางวันเฉลิม นิดเดียวแต่ไม่ใจอ่อน ปั้นจึงเสนอเพิ่มเงินให้เป็นห้าพันอย่างใจป้ำ สันต์ช่วยพูดด้วยเพราะอยากได้ลูกมาเลี้ยงใจแทบขาด
“น้าแลครับ...นึกว่าสงสารไอ้วันเถอะ น้าช่วยพูดกับลำยองให้ผมด้วยเถอะครับ”
“สองหมื่นบาทขาดตัว ลดไม่ได้แม้แต่สลึงเดียว”
เมื่อลำยงทราบเรื่องเลยช่วยเกลี้ยกล่อม แถมยกเรื่องหากกวงรู้ว่าลำยองเคยมีลูกผัวมาก่อนแล้วจะแย่
“ท่าทางคุณกวงจะชอบนังลำยองมาก เขาอาจไม่สนก็ได้ คราวนี้ข้าจะเรียกสินสอดซักสามหมื่น ทองซักหีบ”
“ขาย ลูกสาวได้สามหมื่น ขายหลานได้สองหมื่น รวมแล้วห้าหมื่น แหม...ปลูกบ้านหลังงามๆได้เลยนะเนี่ย แม่ก็รีบๆเข้าหน่อยแล้วกัน เดี๋ยวราคาตกซะก่อน หรือไม่งั้นก็ไม่ได้สักบาทเพราะถูกเศรษฐีกินไข่แดงฟรี”
ขาดคำก็ชิงหนีก่อนจะถูกด่า แลได้แต่มองตาม อย่างหัวเสีย...ปากเสียจริงๆนังลำยง!
ฝ่ายลำยองถูกกวงเรียกพบในห้องทำงานช่วงสายวันเดียวกัน หญิงสาวใจคอไม่ดีเพราะกลัวเขารู้ความจริงเรื่องสันต์กับวันเฉลิม แต่เรื่องที่กลัวกลับแปรเปลี่ยนเป็นความปลื้มปีติเมื่อเขาไม่เพียงไม่รู้ความลับของเธอ แต่ยังซื้อชุดใหม่ให้เธอใส่ไปเที่ยวกับเขาเย็นนี้อีกต่างหาก
เวลาเดียวกันที่กุฏิหลวงลุงปิ่น...ปานอุ้มวันเฉลิมมาให้ช่วยเลี้ยงเหมือนเคยและไปวิ่งเล่นกับเพื่อนๆ หลวงลุงทนไม่ไหวเลยไล่ตะเพิดทุกคนกลับบ้านและอุ้มวันเฉลิมไปเล่นบนกุฏิ ปานได้แต่มองตามเพื่อนๆ ตาละห้อยแล้วขึ้นไปรับใช้หลวงลุงแบบเสียไม่ได้
เมื่อถึงตอนเย็นลำยองก็แต่งตัวสวยไปเที่ยวกับกวง แต่ไม่ลืมฝากฝังน้องสาวหาข้าวปลาให้วันเฉลิม เมื่อลำดวนกลับถึงบ้านจึงรีบเล่าให้แม่ฟังถึงวาสนาดีๆของพี่สาว
“คุณกวงเขาซื้อชุดใหม่ให้พี่ลำยองด้วย สวยมากเลยแม่ ความจริงเขาชวนไปเที่ยวหลายหนแล้วแต่พี่ลำยองบอกว่าไม่มีเสื้อผ้าสวยๆ ใส่ชุดทำงานไปเที่ยวคุณกวงจะอายคนอื่น เขาเลยซื้อมาให้”
“นังลำยองนี่มันฉลาดจริงๆ มันต้องอย่างนี้สิวะ ผัวให้เงินเลี้ยงลูกเดือนละสามร้อย ไอ้สินซื้อของกินมาให้หลาน นังลำยองได้แฟนใหม่ก็น่าจะได้อีกทาง แล้วเขาพามันไปเที่ยวไหนเอ็งรู้ไหม”
ลำดวนบอกว่าแถวเยาวราช คืนนี้พี่สาวคงอิ่มอาหารเหลาแน่ แลปลื้มแทนลูกและลุ้นสุดตัวให้ลงเอยกันไวๆ
“ไปกันสองคนเกิดเขาปล้ำจะทำยังไง คนรวยเขาได้แล้วชอบทิ้งด้วยนะแม่ ไปๆมาๆจะได้แค่เสื้อผ้าชุดเดียว”
“อีบ้า อีปากเสีย...นังลำยองมันไม่โง่ขนาดนั้นหรอกโว้ย”
แต่ความกังวลของลำดวนคงสูญเปล่าเพราะลำยองเริงรื่นมากกับการไปเที่ยวครั้งแรกกับกวง เสี่ยหนุ่มเอาใจอย่างดีและปรนเปรอด้วยอาหารเหลาราคาแพงจนเธอแทบสำลักความสุขตายแต่ต้องเก็บอาการและตีหน้าเศร้าบีบน้ำตาเรียกความสงสารว่าต้องปากกัดตีนถีบแค่ไหนเพื่อความอยู่รอดของครอบครัว
“อย่าเสียใจไปเลยลำยอง ลูกกตัญญูน่ะสักวันต้องได้รับสิ่งดีๆตอบแทน และค่าของมันจะยิ่งใหญ่มากด้วย”
ลำยองทำท่าเจียมตัวและไร้เดียงสาจนกวงเชื่อหมดใจว่าเธอเป็นสาวซื่อบริสุทธิ์ เมื่อพนักงานเสิร์ฟยกเหล้าจีนมาวางบนโต๊ะ สาวขี้เมาก็ได้แต่มองตาปรอยเพราะต้องรักษาภาพลักษณ์สาวแสนดี
“แม่ลำยองสอนไว้ว่าเป็นลูกผู้หญิงกินเหล้าเมายามันไม่งามค่ะ”
“ก็ไม่ต้องกินให้ถึงกับเมาสิ ลำยองไม่รู้อะไร... ผู้หญิงน่ะ กินเหล้านิดๆพอให้แก้มแดงมีเสน่ห์อย่างกับอะไร”
กวงจัดแจงเทเหล้าและยุให้ดื่ม ลำยองทำเอียงอายพอเป็นพิธีจึงกระดกรวดเดียวลงคอแล้วทำดัดจริตเบ้หน้าเหมือนเหม็นเหล้าเสียเต็มประดาทั้งที่จริงชื่นใจมากเพราะได้กินของโปรด!
กวงพาลำยองมาส่งบ้านแต่เธอกลับให้จอดใกล้ตีนสะพานเพราะไม่อยากให้เห็นสภาพบ้านซอมซ่อ กวงไม่ได้รังเกียจความจนของเธอแถมถามไถ่ถึงสมาชิกในบ้านด้วยความเข้าอกเข้าใจ
“ลำยองเป็นพี่คนโตค่ะ เหนื่อยสายตัวแทบขาดเชียว ลำยองต้องออกจากโรงเรียนมาช่วยพ่อแม่หาเงิน น้องๆจะได้มีโอกาสเรียน เกิดมาจนก็ลำบากอย่างนี้ บ้านตัวเองก็ไม่มีต้องเช่าที่วัดมาปลูกตามมีตามเกิด ลำยองเคยฝันนะคะว่าสักวันจะมีบ้านของตัวเองสักหลัง พ่อแม่ลำยองจะได้สบายเสียที”
“ลูกกตัญญูอย่างลำยอง...สักวันต้องได้ดีแน่”
ลำยองทำสะเทิ้นอายเมื่อเขามองมาอย่างมีความหมาย กวงหลงใหลความสวยใสบริสุทธิ์ที่เธอจงใจฉาบหน้าจนหน้ามืด คว้าตัวสาวโรงงานคนใหม่มากอดจูบด้วยความหื่นกระหาย
“ฉันไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนสวยอย่างลำยองเลยรู้ไหม”
ลำยองทำท่าตกใจกลัวราวกับไม่เคยต้องมือชาย เมื่อกวงรุกหนักและตั้งท่าจะเกินเลยก็แกล้งดิ้นรนขัดขืนแล้วเอ่ยเสียงอ้อน “ถ้าคุณกวงจริงใจกับลำยอง...ก็อย่าทำเหมือนลำยองเป็นผู้หญิงใจง่ายอย่างนี้สิคะ”
พูดจบก็เปิดประตูด้วยท่าทางลนลาน แต่พอลับตากลับกระหยิ่มยิ้มดีใจที่ยั่วเสี่ยหนุ่มเจ้าของโรงงานเสียอยู่หมัด ส่วนกวงได้แต่ฮึดฮัดพลุ่งพล่านเพราะอารมณ์ค้างจากคู่ควงคนล่าสุด
ลำยองเดินยิ้มตลอดทางกลับบ้าน แต่ต้องชะงักเมื่อเห็นสันต์ดักรอระหว่างทาง สันต์พยายามใช้น้ำเย็นเข้าลูบและกล่อมให้เธอยอมรับเงินแลกกับวันเฉลิมเพื่อเห็นแก่ลูกที่ไม่มีใครดูแล แต่ลำยองยืนกรานปฏิเสธด้วยความเห็นแก่ตัวแล้วปึงปังเข้าบ้าน สันต์ได้แต่มองตามด้วยความหงุดหงิด...แล้วเขาจะไปหาเงินที่ไหนตั้งสองหมื่นบาท!
ooooooo
ลำยองกลับถึงบ้านก็ถอดเสื้อผ้ารองเท้าและโยนกระเป๋าถือไว้อีกทางเหมือนเคย แลมาเห็นแทนที่จะว่ากล่าวตักเตือนกลับตื่นเต้นอยากรู้เรื่องลูกสาวไปเที่ยวกับเสี่ยเจ้าของโรงงานมากกว่า ลำยองยิ้มเพ้อฝัน แลพลอยชื่นมื่นไปด้วยแต่แอบต่อว่าลูกสาวเซ็งๆที่ไม่ยอมพามาให้เจอบ้าง
“แม่...ขืนเขาเห็นบ้านเรามีหวังเปิดแน่บ...แม่ดูสิ... นี่มันรังหนูชัดๆ”
“จริงของเอ็ง อย่าเพิ่งให้เขามา ว่าแต่วันนี้เขาให้อะไรเอ็งมาบ้างวะ สร้อยหรือว่าแหวน”
“แหมแม่...แค่เขาพาไปกินอาหารดีๆก็หลายตังค์แล้ว”
“เอ็งมันไม่รู้จักอ้อนเขานี่หว่า เป็นแม่หน่อยไม่ได้ จะถลกผ้าให้เห็นขาอ่อนจนมือตีนอ่อนเลยเชียว”
“ไม่เอาหรอกแม่ ขืนฉันยอมเขาง่ายๆเขาก็มองว่าฉันไม่มีค่าสิ ฉันว่าฉันยั่วเขาไปเรื่อยๆดีกว่า ถ้าเขาอยากได้ฉันจริงก็ต้องหามาให้ฉันเอง แหวนทองเกลี้ยงธรรมดานังลำยองไม่ใส่หรอก มันต้องแหวนเพชร แม่คอยดูแล้วกัน”
“เออ...ได้ดีแล้วอย่าลืมแม่กับน้อง เอ็งมันวาสนาดีกว่าใคร คุณกวงนี่เขาเทพบุตรตัวจริงไม่เหมือนไอ้สันต์”
ลำยองได้ยินชื่อสันต์แล้วของขึ้น บ่นกับแม่อย่างหัวเสียที่เขาตามตื๊อเรื่องเงินแลกตัววันเฉลิม แลยังติดใจเพราะอยากได้เงินห้าพันแต่ลำยองไม่ใจอ่อน...เชื่อเหอะแม่ คุณกวงเขามีให้ฉันมากกว่านี้ เวลาเดียวกันที่บ้านสันต์...สินเห็นลูกชายนั่งซึมตรงท่าน้ำจึงไปปลอบเพราะคงยากที่ลำยองจะเปลี่ยนสันดาน
“หักใจเถอะสันต์ ผู้หญิงอย่างมัน...ลูกในไส้มันยังจะขายกิน ทั้งชาติคงไม่มีวันรู้ถึงหัวอกความเป็นแม่หรอก”
สันต์สงสารลูกที่ต้องอยู่ในสภาพแวดล้อมแย่งกันกินแย่งกันอยู่แบบนั้น พร่ำโทษตัวเองว่ามีส่วนให้ลูกต้องไปตกระกำลำบาก สินได้แต่ส่ายหน้าเหนื่อยใจแล้วพูดเสียงอ่อน
“ชาวบ้านฝั่งโน้นเขามาคุยให้ฟังว่าเห็นนังลำยองกับแฟนใหม่เดินควงกันแถวเยาวราช ทำยังกับเป็นสาวบริสุทธิ์”
“ผู้ชายใหม่...เขารวยเป็นถึงเถ้าแก่โรงงานนี่ครับพ่อ มันคงตั้งใจจับเขาให้อยู่”
“เขาคงไม่รู้ละมังว่ามันมีลูกมีผัวแล้ว ถ้ารู้คงไม่คว้ามันหรอก หรือไม่งั้นก็หลอกกินมันฟรีๆ อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าเขารู้แล้วจะยังกินมันลงอยู่หรือเปล่า”
ลำยองอารมณ์เสียแต่เช้าเพราะถูกวันเฉลิมกวน สาวขี้เมาตะโกนเรียกน้องสาวมาอุ้มออกไปและหาข้าวให้กินจะได้ไม่ต้องกินนมเธอ ลำดวนมารับหลานแล้วบอกให้พี่สาวตื่นหรือจะปล่อยให้กวงซึ่งมาหาแต่เช้ากลับก่อน ลำยองลุกพรวดแล้วจัดแจงแต่งตัวไปต้อนรับ กวงมาพร้อมถุงข้าวของมากมายและเงินให้เธอใช้จ่ายในบ้าน แต่ลำยองกลับวางแผนเอาเงินไปซื้อเสื้อผ้ารองเท้าบำเรอตัวเอง...ไม่มีตกถึงท้องพ่อแม่พี่น้องสักบาท!
ลำดวนอาสาไปซื้อของเป็นเพื่อนพี่สาว ลำยองเตรียมตัวพร้อมก็อุ้มวันเฉลิมไปหาแม่ที่เพิงขายขนมเพื่อฝากเลี้ยง สันต์มาหาพอดีและขอเจรจาอีกครั้ง ลำยองยังเมินเฉยและยกลูกให้ปานอุ้มไปให้หลวงลุงปิ่นเลี้ยงแทน สันต์จึงได้แต่ยื่นเงินค่าเลี้ยงดูให้และเดินคอตกกลับบ้าน ลำยงซึ่งเห็นเหตุการณ์ตลอดช่วยพี่เขยพูดกับพี่สาวอีกครั้ง แต่ลำยองยังไม่ใจอ่อนเพราะกลัวอดเงินค่าเลี้ยงดูประจำเดือน แลเห็นดีด้วยจนลำยงเหนื่อยใจ...เฮ้อ ไม่มีใครสงสารไอ้วันเลยหรือไงวะ!
ooooooo
ลำยองกับลำดวนซื้อข้าวของกันอย่างสนุกสนาน โดยเฉพาะลำยองกว้านซื้อทุกสิ่งสนองตัณหาที่เกิดมาไม่เคยมีเงินจับจ่ายใช้สอยขนาดนี้ ลำดวนมองด้วยความอิจฉา อยากได้บ้างแต่ต้องข่มใจ ได้แต่ปะเหลาะจากพี่สาวเผื่อโชคดี
“อย่างที่พ่อปู่บอก กูน่ะเป็นนางฟ้ากลับชาติมาเกิด หมดเวรกับไอ้พวกมารเมื่อไหร่ กูจะได้เสวยสุขสักที”
“พี่ได้ดิบได้ดีแล้วอย่าลืมฉันนะ ฉันอุตส่าห์มาเกิดเป็นน้องพี่อีกคน”
“เออ...กูไม่ลืมมึงหรอกลำดวน อย่างน้อยมึงก็เป็นคนทำให้กูกับคุณกวงได้พบกัน” ลำดวนยิ้มแฉ่งและอ้อนขอพี่สาวบอกกวงซื้อของให้บ้าง “เออ...มึงรอหน่อย อย่าเพิ่งตะกละมูมมามตอนนี้ เดี๋ยวไก่ตื่นกันพอดี”
ลำดวนเห็นพี่สาวอารมณ์ดีเลยอดเปรยถึงพี่เขยไม่ได้ว่าคงเสียดายพี่สาวถึงต้องลงทุนมาอ้อนวอนบ่อยๆ
“สมน้ำหน้ามัน คนอย่างกูต้องได้เป็นเถ้าแก่เนี้ยโรงงานเว้ย ไม่ใช่คุณนายทหารเรือจนๆ”
สองพี่น้องเลือกเสื้อผ้ากันต่อ เงินที่กวงกับสันต์ให้เมื่อเช้าค่อยๆถูกนำมาใช้จนหมดกระเป๋าในที่สุด...
ฟากสันต์กลับไปนั่งตรอมใจที่บ้านเพราะลำยองไม่ยอมตกลงด้วยเรื่องวันเฉลิม ปั้นต้องปลอบให้คิดว่าเป็นเวรกรรมผูกกันมา หวังลึกๆว่าผัวใหม่ลำยองคงเลี้ยงดูหลานชายให้กินอยู่หลับนอนอย่างดี
“จะขาดก็แต่การอบรมเท่านั้นแหละ ตัดใจซะว่าเลือดแม่มันไม่ดี ถึงเอามาเลี้ยงให้ดียังไง สันดานแม่มันก็ต้องติดมาด้วยนั่นแหละ ขี้เกียจสันหลังยาว ปากจัดและไม่มีสัมมาคารวะ”
สันต์ฟังแล้วท้อ สินไม่อยากให้ลูกชายคนเดียวเศร้าซึมเลยช่วยพูดให้มองต่างมุม
“มันอาจไม่เป็นอย่างนั้นก็ได้แม่ปั้น เกิดเป็นคนต่างจากสัตว์เดรัจฉานตรงที่สั่งสอนให้เป็นคนดีได้ไม่ใช่เหรอ”
แต่ปั้นไม่เห็นด้วยเพราะเชื่อว่าลูกชายน่าจะหาเมียใหม่ได้ดีกว่า “สันต์ยังหนุ่มแน่น อีกหน่อยก็ได้ยศสูงๆ ผู้หญิงดีๆมีอีกเยอะไม่เห็นต้องง้อนังลำยอง” พูดจบแล้วหันไปทางลูกชาย “ถ้าจะหาเมียใหม่ ช่วยหาที่มันมีการศึกษาหน่อย มีสัมมาคารวะ รู้จักทำมาหากิน ออกแขกและอบรมลูกได้ด้วย”
สันต์นิ่งไปอึดใจเพราะไม่เคยคิดแบบนี้ ปั้นได้จังหวะยุให้คิดบ้างเพื่อไม่เป็นการปิดโอกาสตัวเอง สินไม่ยินดียินร้ายแต่คิดว่าคงดีกว่าให้ลูกชายเซื่องซึมแบบนี้แน่ สันต์ได้แต่นิ่งเงียบ...หวังจะทำใจและตั้งต้นใหม่ได้ในสักวัน
ลำยองกับลำดวนซื้อของหมดแรงและไปปิดท้ายที่ร้านเสริมสวย สองพี่น้องคุยเรื่องสัพเพเหระอย่างสนุกสนาน จนกระทั่งลำดวนเปิดประเด็นเรื่องสันต์ว่าอาจฉวยโอกาสฟ้องกวงเรื่องวันเฉลิมแล้วพี่สาวจะชวดตำแหน่งเถ้าแก่เนี้ยโรงงาน ลำยองเริ่มเครียด แม้แสดงออกว่าไม่แยแสแต่ก็กังวลไม่น้อยเพราะกลัวผัวเก่าจะทำจริง
เวลาเดียวกันที่กุฏิหลวงลุงปิ่น...สันต์หอบความ เครียดเรื่องลูกชายไปกราบ แต่กลับได้ยิ้มกว้างเมื่อเห็นวันเฉลิมซึ่งปานอุ้มมาทิ้งไว้ตั้งแต่ช่วงสาย หลวงลุงมองเด็กน้อยด้วยความเวทนาที่ต้องมาอยู่วัดตั้งแต่เด็ก
“ไอ้ปานมันว่าไอ้วันมันหมาหัวเน่าไม่มีใครเอาสักคน”
“ไม่จริงหรอกครับหลวงลุง ผมอยากได้ลูกไปเลี้ยงแต่จนปัญญา เพราะผมคงหาสองหมื่นมาให้ลำยองไม่ได้”
“นี่มันเห็นลูกในไส้เป็นผักปลาซื้อขายกันได้ด้วยเหรอ...เวรกรรม”
สันต์จะเอาลูกกลับบ้าน ปานกระโจนมาขวางแล้วบอกว่าเป็นคำสั่งแม่กับลำยองให้วันเฉลิมอยู่กับหลวงลุง สันต์พยายามกล่อมว่าเป็นเรื่องไม่ควรที่เอาภาระมาให้วัดและเสนอเงินค่าจ้างให้อีกบาท
“พี่จะเอาก็เอาไป แต่ก่อนห้าโมงเย็นพี่ต้องเอามันมาคืนที่นี่นา ไม่งั้นแม่แกเอาตายแน่”
ปานคว้าเหรียญหมับแล้วกลับไปเล่นต่อ สันต์จึงอุ้มลูกกลับบ้าน ส่วนหลวงลุงได้แต่มองตามปลงๆ...เวรกรรมแท้ๆ พ่อแม่ลูกต้องไปคนละทาง
ooooooo
ครอบครัวสันต์ดูแลป้อนข้าวป้อนน้ำวันเฉลิมจนอิ่มหนำแล้วปล่อยนอนกลางวันจนเย็นย่ำ ปานซึ่งเล่นเพลินและกลับบ้านโดยปราศจากหลานเลยถูกซักหนัก สุดท้ายต้องสารภาพว่ายกให้สันต์ไปเลี้ยงแทนช่วงกลางวัน ลำยองใจหล่นวูบ...ไม่ใช่กลัวลูกเป็นอันตรายแต่กลัวชวดเงินค่าเลี้ยงดูลูกที่เคยได้ทุกเดือน!
ลำยองพาแม่กับน้องสาวไปลุยถึงบ้านสันต์เพื่อทวงลูก ปั้นกับสินปกป้องลูกชายสุดฤทธิ์แต่ถูกแลตอกกลับไม่ไว้หน้าว่าขโมยหลานชายไปหน้าด้านๆ สันต์พยายามเกลี้ยกล่อมลำยองอีกครั้งเรื่องวันเฉลิม
“ลูกคนเดียว...ถ้าคิดว่าเลี้ยงไม่ได้พี่ขอล่ะลำยองพี่จะ เลี้ยงเอง อย่าเอาภาระไปโยนให้หลวงลุงปิ่นอย่างนี้เลย”
“ไอ้วันมันลูกฉัน ฉันจะเลี้ยงยังไงมันก็เรื่องของฉัน”
สันต์พยายามข่มอารมณ์อย่างมาก แต่ปั้นไม่อาจทนฟังได้อีกเลยโต้แทนลูกชาย “คนเป็นแม่มันคิดได้แค่นี้เองหรือวะ เสียทีที่เกิดมาเป็นคน หมามันยังห่วงลูก ไม่ยอมทิ้งลูกไปไหนไกลเว้ย”
แลเดือดร้อนแทนลูกสาวคนโปรด “งั้นก็ตัวเงินตัวทองน่ะสิ มึงว่าลูกกูเป็นตัวเงินตัวทอง”
“เออ...เป็นอะไรล่ะ มึงพูดเองเออเองของมึงทั้งนั้น”
สองแม่จะตบกันให้รู้เรื่อง สินเข้าห้ามแต่ปั้นโกรธจัดจนใครก็ฉุดไม่อยู่ “ไม่กลัวมีดก็เข้ามาเลยอีแล หลานคนเดียวใช่ว่ากูอยากได้นักหนา มึงคิดว่าลูกมึงหาผัวใหม่ได้ฝ่ายเดียวเหรอ ลูกกูยังหนุ่มหาเมียใหม่ดีกว่าลูกมึงได้แน่ ลูกมึงซะอีก...ถ้าผู้ชายเขารู้ว่ามีลูกผัวมาแล้วยังเอาไปทำพันธุ์ก็โง่สิ้นดี!”
แลปรี๊ดแตกจะเอาเรื่อง แต่ลำยองกลับนิ่งเงียบแล้วอุ้มวันเฉลิมจากไปดื้อๆ แลต้องตามไปด้วยแต่ไม่วายถ่มน้ำลายทิ้งทวนหน้าบ้านสันต์ด้วยความแค้นใจ ปั้นหัวเสียมาก...ถ้าสันต์กับสินไม่รั้งไว้คงกระโจนตามไปตบแล้วแน่ๆ
วันเฉลิมเหมือนจะรับรู้ความขัดแย้งของพ่อแม่เพราะร้องไห้จ้าตลอดทางจนลำยองกับลำดวนหูแทบแตก เมื่อถึงบ้านก็เจอปอกับน้องๆที่เหลือรอกินข้าว ลำยงถึงบ้านพอดี เมื่อได้ยินว่ายังไม่มีใครได้กินข้าวเย็นจึงเปรยขึ้นลอยๆเพื่อกระทบแม่กับลำยอง
“มัวแต่วุ่นวายเรื่องไม่เป็นเรื่องจนข้าวปลาไม่มีคนหุงหา ฉันว่าไอ้วันน่ะคืนพี่สันต์เขาไปเถอะ จะได้จบๆกันไป”
“กูไม่คืนให้โง่หรอก ขืนคืนก็อดเดือนละสามร้อย อยู่อย่างนี้ทรมานดี อยากให้ไอ้วันกินดีก็จ่ายมาเยอะๆแล้วกัน”
ลำยงส่ายหน้าหน่ายๆกับพฤติกรรมของพี่สาวแต่ลำยองกลับไม่สำนึก เพราะเชื่อว่าบุญคุณแม่ยิ่งใหญ่จนลูกต้องทำทุกอย่าง ส่วนลำดวนติดใจเรื่องกวงเพราะกลัวใจสันต์
“คุณกวงเขารักฉัน หลงฉันอย่างกับอะไรดี เขาไม่มีทางเชื่อเรื่องโง่ๆอย่างงั้นหรอก”
ขาดคำก็อุ้มลูกเข้าห้อง แลกับลำดวนมองหน้ากันเครียดๆ กลัวสันต์จะบอกความจริงแล้วจะชวดทุกอย่าง
ฝ่ายสันต์นั่งจับเจ่าคนเดียวในความมืดที่บ้านเพราะคิดถึงลูก สินต้องมาปลอบแล้วบอกให้ทำใจเพราะคงไม่มีเงินสองหมื่นไปไถ่ตัววันเฉลิมแน่
“ผมจะไปบอกให้ผู้ชายคนใหม่ของมันรู้ มันต้องคืนไอ้วันให้เราแน่ครับพ่อ”
“เราอาจจะได้ไอ้วันกลับมา แต่คิดดูดีๆนะ...พ่อว่ามันไม่ใช่วิธีที่ลูกผู้ชายเขาทำกัน รู้ถึงไหนอายถึงนั่น ถ้านังลำยองมันอยากยกไอ้วันให้เราก็ให้มันยกมาให้อย่างเต็มใจเถอะ”
ooooooo
สันต์หมดหนทางต้องไปฝากฝังลูกชายกับลำยงให้ช่วยดูแลช่วงเขาไปโรงเรียน ลำยงรับปากด้วยความยินดีเพราะยังไงวันเฉลิมก็เป็นหลานแท้ๆ ส่วนลำยองตั้งหน้าตั้งตารอกวงที่โรงงาน และในที่สุดการรอคอยก็สัมฤทธิผลเมื่อเสี่ยหนุ่มตามเธอไปพบเป็นการส่วนตัวในห้องทำงาน
ลำยองหน้าซีดเผือดเพราะกลัวกวงรู้ความจริงแล้วเรียกไปต่อว่า แต่ความกังวลของเธอก็สูญเปล่าเมื่อเขาแค่ต้องการคุยตามลำพังและมอบของขวัญ แสนแพงมากมายให้เธอและทุกคนในครอบครัว ลำยองตีหน้าซื่อจนกวงอดใจไม่ไหวดึงตัวไปกอดจูบ เธอแกล้งปัดป้องพอเป็นพิธีและถือถุงออกจากห้องเมื่อผู้จัดการโรงงานเข้ามาหากวง
ฟากสินทราบจากลูกชายว่าปานมักอุ้มวันเฉลิมไปให้หลวงลุงเลี้ยงที่วัดจึงตามไปเล่นด้วย หลวงลุงปิ่นมองวันเฉลิมด้วยความเวทนา รู้ดีว่าอนาคตของเด็กน้อยคงไม่สวยงามอบอุ่นนัก
“โลกมันวุ่นวายอย่างทุกวันนี้เพราะคนมันทิ้งหน้าที่ ไม่ทำหน้าที่ของตัวเอง เป็นนักเรียนแต่ไม่ยอมไปโรงเรียน เป็นตำรวจแต่ไม่ยอมจับผู้ร้าย เป็นแม่แต่ไม่ยอมเลี้ยงลูก ไม่อบรมบ่มนิสัยให้มันเป็นคนดี”
“สันต์มันคิดจะไปขู่ลำยองอยู่เหมือนกัน เผื่อมันเปลี่ยนใจยอมยกไอ้วันให้ แต่มันทำไม่ลง”
“ดีแล้วที่ไม่ทำ ถึงได้ไอ้วันไปเลี้ยงแต่ถ้ามันโตขึ้นมาอย่างรู้สึกว่าแม่มันทอดทิ้ง มันเป็นบาปนะโยมสิน”
“ครับ...แต่เห็นบ้านนั้นใช้ชีวิตกันแล้วก็อดห่วงไอ้วันไม่ได้”
“โยมสิน...ขึ้นชื่อว่าทองน่ะนะ ต่อให้ตกน้ำตกไฟไป ยังไงก็เป็นทองอยู่วันยังค่ำ”
ทุกคนในบ้านแลตื่นเต้นกับถุงข้าวของมากมายที่กวงฝากมาให้ โดยเฉพาะแลปลื้มว่าที่ลูกเขยจนแทบจะประเคนลำยองให้วันนี้พรุ่งนี้ “คุณกวงนี่เขาเป็นคนดีจริงๆเลยนะ ไอ้สันต์มันเป็นเขยกูเป็นปีไม่เคยซื้ออะไรให้กูสักอย่าง มึงต้องเอาใจเขาดีๆเลยนะลำยอง เผื่อคราวหน้าแม่จะได้ผ้านุ่งสวยๆอวดพวกคนแถวนี้”
“ให้เขาซื้อเป็ดพะโล้มาให้พ่อบ้างสิวะ ข้าอยากกิน”
“พ่อไม่ต้องกลัวหรอก...อีกหน่อยฉันได้เป็นเถ้าแก่เนี้ยคุณกวงแล้ว พ่อได้กินข้าวเหลาทุกวันแน่”
เย็นวันเดียวกันที่บ้านปั้น...สองผัวเมียช่วยกันขายของอย่างขมีขมัน ชาวบ้านผู้หวังดีมาหาและเล่าเรื่องเห็นลำยองควงเสี่ยเจ้าของโรงงานไปเดินเที่ยวเยาวราชเมื่อหลายวันก่อน
“เขาคงดีจริงๆน่ะนะ ขนาดรู้ว่านังลำยองมันมีลูกมีผัวแล้วยังรับได้” ชาวบ้านเปรย
“เขาไม่รู้มากกว่าน่ะสิ ถ้ารู้ผู้ชายหน้าไหนจะเอามัน มันไปจากที่นี่ได้ฉันก็โมทนาสาธุแล้ว” สินโต้หน้านิ่ง
ชาวบ้านจึงถามถึงวันเฉลิม ปั้นกับสินเลยเปลี่ยนเรื่องคุยเพราะไม่อยากพูดเรื่องที่ทำให้หดหู่
เมื่อลำยองนั่งล้อมวงทานข้าวที่บ้าน ความยากจนของครอบครัวยิ่งทำให้อยากไปจากที่นี่เร็วขึ้น ลำยงหุงหาอาหารตามมีตามเกิด แล้วพลันนึกได้ว่าปานยังไม่ได้อุ้มวันเฉลิมกลับจากวัด ลำยองสั่งแป้งน้องชายอีกคนไปรับหลานแต่เขาปฏิเสธเพราะกลัวผี สุดท้ายทุกคนจึงลงมติให้ทิ้งวันเฉลิมไว้ที่วัด...นอนกับหลวงลุงสักวันคงไม่ตายหรอก!
เวลาเดียวกันที่กุฏิหลวงลุงปิ่น...วันเฉลิมเล่นไม่เลิกและคลานไปที่ชั้นหนังสือ หลวงลุงอุ้มร่างน้อยขึ้นเพื่อพาไปนอนเพราะหมดแรงจะไล่ตาม แต่วันเฉลิมกลับเอานิ้วเล็กๆจิ้มตรงหนังสือปกแข็งเล่มหนึ่ง หลวงลุงหยิบมาถือแล้วก้มลงยิ้มกับเด็กน้อยในอ้อมกอด
“พระเจ้าห้าร้อยชาติ นิทานสนุกๆทั้งนั้นเลย เอ็งอยากฟังเรื่องไหนล่ะ...เรื่องนี้แล้วกัน...เตมียชาดก”
หลวงลุงเริ่มต้นอ่านชาดก วันเฉลิมนอนฟังตาแป๋วจนคนอ่านชื่นใจ...แบบนี้มันน่าอ่านให้ฟังทั้งคืน
ooooooo
เช้ารุ่งขึ้นก็ยังไม่มีใครไปรับวันเฉลิมจากวัด แต่ดูเหมือนเด็กชายจะไม่สนใจเพราะมีหลวงลุงนั่งอ่านนิทานชาดกให้ฟังตลอด “เมื่อตอนนางจันทรเทวีประสูติพระโอรสก็เป็นไปโดยง่ายและปลอดภัยดีทั้งพระมารดาและพระโอรส พ่อแม่ที่อยู่ในศีลในธรรมก็จะได้ลูกดีมาเกิด เมื่อคนดีมาเกิดก็จะเลือกเกิดในตระกูลในครอบครัวที่ดีมีศีลธรรม”
ส่วนลำยองไปทำงานตามปกติแต่วันนี้เหมือนจะเป็นวันดีเพราะกวงเรียกเธอไปพบในห้องแล้วสั่งให้หยุดงานช่วงบ่ายเพื่อเสริมสวยและไปเที่ยวกับเขาตอนเย็น
“ไม่ดีมั้งคะคุณกวง เดี๋ยวผู้จัดการแกหักเงินลำยอง แล้วก็ต้องหมั่นไส้ลำยองแน่ๆ”
“เขาไม่กล้าหรอก...เขารู้ว่าลำยองเป็นคนพิเศษของผม”
ด้านลำยองกับกวง...นั่งทานข้าวเย็นด้วยใจเปี่ยมสุข ความสัมพันธ์คืบหน้าจนกวงถึงขั้นซื้อแหวนทองเกลี้ยงให้เธอเป็นของกำนัล ลำยองดีใจแทบสิ้นสติแต่พยายามตีหน้าใสซื่อให้เขาตายใจว่าเป็นสาวตกยากผู้เจียมตัว
“ลำยองดีใจเหลือเกินค่ะ...จนคิดว่าตัวเองฝันไป คนต่ำต้อยอย่างลำยอง เกิดมายากจนข้นแค้นแทบจะไม่มีที่ซุกหัวนอน ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะมีวาสนาได้พบคนดีๆอย่างคุณกวง”
“ผมเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะได้พบผู้หญิงอย่างลำยอง”
เป็นอันว่าลำยองกับกวงตกลงปลงใจเป็นคู่รักอย่างเป็นทางการ สาวขี้เมากระหยิ่มใจและพยายามให้ท่าเขามากขึ้น กวงทนไม่ไหวลากเธอไปกอดจูบอย่างเร่าร้อน ลำยองต้องแกล้งทำเป็นผลักไส้และตัดพ้อเขาเสียงเครือ
“คุณกวงเห็นลำยองเป็นดอกไม้ริมทาง เด็ดขึ้นมาเชยชมแล้วขว้างทิ้งไม่คิดจริงจัง” กวงรีบปฏิเสธว่าไม่จริง ลำยองเลยตีหน้าซื่อโอดเสียงอ่อน “งั้นคุณกวงก็ต้องพิสูจน์ให้ลำยองเห็นก่อนสิคะ”
กวงหลงเสน่ห์ลำยองจนหน้ามืดและรับปากจะซื้อบ้านให้ ลำยองปลื้มตัวแทบลอยและอารมณ์ดีพอจะไม่หัวเสียเมื่อเห็นแม่แอบซดยาดองของหวง แลพลอยตื่นเต้นและชื่นชมวีรกรรมสุดยอดของลูกสาวคนโปรดไม่ขาดปาก
“เอ็งนี่เป็นนางฟ้านางสวรรค์มาเกิดแท้ๆลำยองเอ๊ย ได้ดิบได้ดีเป็นคุณนายแล้วอย่าลืมแม่ลืมน้องนะลูก”
ooooooo
