ทองเนื้อเก้า
ตอนที่ 11
วันเฉลิมอุ้มอ้อยไปฝากตาเลี้ยงเพราะลำยงกับลำดวนดูแลไม่ไหว ปอนึกสนุกเลยชวนหลานเล่นน้ำ กว่าวันเฉลิมจะกลับมาเจอก็เกือบไม่รอดทั้งพี่และน้องเพราะอ้อยกลัวลนลานจนจะฉุดให้พี่ชายจมไปด้วยกัน แลโกรธผัวมากที่เล่นไม่เข้าเรื่อง เช่นเดียวกับชดและลำยงที่ช่วยกันเช็ดตัวหลานและสั่งสอนเสียงเครียด
“ไอ้วัน...ทีหลังเอ็งอย่าทำอย่างนี้อีกนะ ถ้านังอ้อยมันรัดคอเอ็งจมน้ำไปกับมันจะทำยังไง” ชดเตือน
“ปู่ย่าเอ็ง พ่อเอ็งเล่นงานพวกข้าถึงตายแน่” ลำยงพูดแหยงๆ
“ยังไงผมก็ไม่ปล่อยให้น้องจมน้ำไปต่อหน้าต่อตาหรอกครับน้าลำยง”
ฟากลำยองถูกเหวี่ยงออกจากบ่อนพร้อมสร้อยทองที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นของปลอม บรรดาคนคุมบ่อนเตรียมกระทืบซ้ำเพราะสาวขี้เมาปากมากและโวยวายไม่หยุด แต่โชคยังเข้าข้างเพราะมีหนุ่มใหญ่ปราดมาขวางเสียก่อน
“ถ้าพวกมึงกล้าทำผู้หญิงท้อง พวกมึงไปหาผ้าถุงมานุ่งกันเลย พวกมึงรู้ไหมว่ากูเป็นใคร”
คนคุมบ่อนทั้งหลายหน้าจ๋อยและพากันเข้าข้างใน ทิ้งลำยองไว้กับหนุ่มใหญ่แปลกหน้าท่าทางน่าเกรงขาม สาวขี้เมาแอบกลัวนิดหน่อยแต่ยังวางท่าไม่สนใจ เมื่อเขาเตือนเรื่องหลอกเจ้ามือก็ไม่สนแถมตอกกลับไม่ให้ยุ่ง
“ไม่ยุ่งไม่ได้หรอกโว้ย หลวงพี่ปิ่นกับข้า คนคุ้นเคยกันอยู่ เอ็งมันหลานหลวงพี่ ทำไมข้าจะจำไม่ได้”
ลำยองไม่ยี่หระและเดินหนี เสือหรืออดีตที่ชาวบ้านละแวกนั้นเรียกว่ากำนันเสือมองตามด้วยแววตาไม่ยอมแพ้และเดินตามไป แม้จะติดใจในความสวยสะดุดตาของหญิงสาวคราวลูกแต่คิดว่าต้องทำความรู้จักกันให้มากกว่านี้
“จะคลอดลูกอยู่รอมร่อ เอ็งยังตะลอนๆเข้าบ่อนอีกหรือ ไม่สงสารลูกบ้างหรือไง ข้าเห็นแล้วมันทุเรศว่ะ”
ลำยองหันขวับมาเผชิญหน้า “ลุงคิดว่าลุงเป็นใครมาด่าฉันปาวๆ พ่อแม่ยังเอาฉันไม่อยู่เลย”
“โธ่...อีเด็กเมื่อวานซืน อย่างเอ็งน่ะเป็นลูกเป็นหลานข้าหน่อยไม่ได้ ซึ้งแน่ กินข้าวกินปลาหรือยังวะ”
ลำยองอึ้งไปเล็กน้อยเพราะคิดไม่ถึง ต่อปากต่อคำตั้งนานไม่นึกว่าเขาจะชวน สุดท้ายหนุ่มสาวต่างวัยเลยไปนั่งกินข้าวแกงในตลาด เสือแนะนำตัวเองง่ายๆโดยไม่บอกว่าเป็นใครมาจากไหน ลำยองดูเหมือนจะไม่สนนักเพราะชอบใจหนุ่มใหญ่ที่ใจถึงและเลี้ยงไม่อั้น แต่เมื่อเธอขอยืมเงินเขากลับลังเล
“เอ็งกล้ารับปากไหมล่ะว่าได้เงินแล้วจะกลับบ้าน ไม่แวะบ่อนอีก”
ลำยองคว้าเงินหมับและสะบัดหน้าจากไป สาวขี้เมาเอาไปซื้อเหล้าเช่นเคยแต่คราวนี้กลับกระเดือกไม่ค่อยลงเพราะคำพูดเตือนสติของเสือวนเวียนในหัวไม่หยุด
“ดีหรือชั่ว...คนอย่างข้าเห็นมาหมดแล้ว เอ็งฟังให้ดีนะ ได้เกิดเป็นคนมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆนะโว้ย ถ้าเอ็งสักแต่ว่าใช้ชีวิตไปวันๆอย่างไม่รู้จักใช้สติปัญญาให้สมศักดิ์ศรีความเป็นคน เอ็งก็ไม่ต่างไปจากหมูหมากาไก่หรอกว่ะ”
ลำยองเปลี่ยนใจไม่กินเหล้าแล้วซื้อไข่โหลหนึ่งเข้าบ้านแทน แต่เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดเพราะสาวขี้เมายังไม่ถึงบ้านก็ต้องทรุดตัวกับพื้นข้างทางด้วยความเจ็บปวด หญิงสาวหน้าซีดเพราะรู้ดีว่าถึงเวลาคลอดแล้ว สุดท้ายไข่โหลแรกที่ตั้งใจซื้อกลับแตกไม่เหลือ แถมตัวเองยังเกือบไม่รอด ต้องนอนตัวงอด้วยความเจ็บปวดเพราะใกล้คลอดเต็มที
ขณะที่ลำยองทุรนทุรายข้างทาง วันเฉลิมกลับไปวัดและเล่าเรื่องเกือบตายให้หลวงลุงปิ่นฟัง เด็กชายก้มหน้าก้มตาจัดการข้าวก้นบาตรด้วยความหิวโหยเพราะใช้แรงไปเยอะ ส่วนหลวงลุงได้แต่ส่ายหน้าปลงๆแล้วเทศนา
“หวังดีมีน้ำใจกับคนอื่นมันเป็นเรื่องดี แต่เอ็งต้องรู้จักประมาณตนด้วย ไม่ใช่ช่วยคนอื่นจนเดือดร้อน”
“หลวงลุงครับ...ถ้างั้นพรุ่งนี้ผมขออนุญาตเอาน้องอ้อยมาที่นี่ได้ไหมครับ ยายบอกว่าช่วยเลี้ยงน้องเหน่งได้คนเดียว ขืนฝากน้องอ้อยไว้กับตา ผมกลัวว่าจะเกิดเรื่องอีกครับ”
“ตามใจเอ็ง...แต่อ้อยมันเป็นผู้หญิงนะเอ็งอย่าลืม ข้าช่วยได้แค่ดูห่างๆเท่านั้น จะให้อุ้มเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวคงไม่ได้”
วันเฉลิมเข้าใจเงื่อนไขดีแต่คิดว่าไม่มีทางเลือกดีกว่า...ถ้าเขาหวังพึ่งแม่ น้องๆคงแย่กว่านี้
ooooooo
ลำยองนอนตัวงอไม่นานก็มีชาวบ้านมาช่วยและไปตามแลให้ไปดูอาการที่โรงพยาบาล ลำดวนเลยรับอาสาอยู่เป็นเพื่อนวันเฉลิมกับน้องๆเพราะเวทนาเด็กชายที่ต้องทำทุกอย่างเอง วันเฉลิมดีใจมากที่แม่จะมีน้อง ต่างจากลำดวนและคนอื่นๆ เครียดแทบบ้าเพราะกลัวเลี้ยงลูกเป็นโขยงของลำยองไม่ไหว
ฝั่งบ้านสันต์ได้ยินเรื่องลำยองคลอดลูกอีกคนแล้วอยากกุมขมับแทน โดยเฉพาะปั้นตราหน้าเลยว่าจิตราหรือลูกสาวคนล่าสุดของลำยองจะต้องเสียคนเหมือนแม่แน่ แต่สินไม่เห็นด้วยเพราะเชื่อว่าคนเราไม่ได้เลวโดยกำเนิด
“ฉันว่าเด็กมันจะเป็นยังไง อยู่ที่เราเลี้ยงดูอบรมบ่มนิสัยมันมากกว่า”
“อบรมมันให้ปากฉีก มันก็ดีไม่ได้หรอก แกไม่เคยได้ยินหรือไง ลูกเสือลูกตะเข้น่ะ”
“แล้วอย่างไอ้วันหลานเราล่ะแม่ปั้น ทำไมมันคิดดีทำดีได้”
ปั้นเถียงไม่ออกแต่ยังพาลไปเรื่อยเพราะหมั่นไส้ลำยอง สันต์ได้แต่มองตามเศร้าๆและเปรยกับพ่อ
“สุดท้ายก็เป็นความผิดของผมอยู่ดีครับพ่อ ที่ดึงผู้หญิงอย่างลำยองเข้ามาเกี่ยวข้อง ถึงแม่ไม่พูดตรงๆผมก็รู้”
ลำยองได้กลับบ้านในอีกไม่กี่วันถัดมา สาวขี้เมานอนแผ่หราไม่ทำอะไรเหมือนเคย แลต้องดูแลให้ทุกอย่าง ตั้งแต่เตรียมข้าวของและจัดหาผ้าอ้อม ลำยองทนให้จิตราดูดนมจากอกไม่นานก็โวยวาย แลรำคาญเลยแขวะให้
“ให้นมลูกแค่นี้เจ็บจะเป็นจะตาย ทีตอนมึงทำให้มัน เกิดทำไมมึงไม่เจ็บอย่างนี้วะ สี่ห้าคนนั่งหน้าสลอนอยู่เนี่ย”
ลำยองแหวกลับว่าไม่เห็นต้องเลี้ยง แลอยากจะบ้าตายที่ลูกสาวพูดจาหน้าไม่อาย แต่ลำยองไม่สะทกสะท้าน แถมมีความคิดจะหาผัวใหม่รวยๆ จะได้ไม่ต้องลำบากเลี้ยงลูกหรือทำมาหากิน
“แม่สอนฉันเอง เกิดมาสวยอย่างฉันต้องกลัวอะไร ผู้ชายหน้าโง่ในโลกนี้มีถมไป”
“เออ...มึงก็ได้แต่ผู้ชายหน้าโง่นั่นแหละ คนดีๆที่ไหนเขาจะเอามึงจริง”
ลำยองทำหูทวนลมและทำตัวเหลวแหลกเหมือนเดิม ถึงเวลาสิ้นเดือนก็ไม่เคาะประตูทวงเงินผู้เช่าอย่างไม่เกรงใจใคร วันเฉลิมเฝ้ามองด้วยความอ่อนใจและรู้ดีว่าแม่ตามทวงค่าเช่าบ้านแต่เช้าเพราะอะไร
แลถึงกับถอนหายใจเหนื่อยหน่ายในพฤติกรรมที่แก้ไม่หายของลูกสาวคนโต นึกเวทนาหลานตาดำๆที่ต้องนอนแออัดกันในห้องเพราะไม่มีคนดูแล ลำพังวันเฉลิมคนเดียวก็แทบกระอักเพราะเด็กชายไม่ได้โตกว่าน้องๆเท่าไหร่เลย
“อีอ้อยมันตกน้ำคราวโน้น เอ็งน่าจะปล่อยให้มันจมน้ำตาย จะได้หมดภาระซะบ้าง”
“ไม่ดีหรอกครับยาย หลวงลุงสอนไว้ว่ากว่าจะได้เกิดเป็นคนแสนยาก ชีวิตทุกชีวิตมีค่าทั้งนั้นครับ”
“แล้วเอ็งไม่เจ็บใจหรือไง แม่เอ็งมันดีแต่เบ่งออกมา มันเคยสนใจไยดีน้องเอ็งบ้างไหม กี่คนๆก็ไม่พ้นเอ็งกับข้า”
“ยายครับ...ผมไม่เบื่อหรอกครับ น้องกี่คนผมก็เลี้ยงให้แม่ได้ แม่อุตส่าห์ให้ผมเกิดมาเป็นลูก ผมเป็นพี่คนโตต้องตอบแทนพระคุณแม่ครับ” แลเบือนหน้าหนีน้ำตาคลอ “แม่อาจหลงผิดไปบ้าง แต่ผมเชื่อว่าแม่ต้องคิดได้แน่ครับ”
แลอยากจะบ้าที่หลานกตัญญูไม่รู้เวลาแบบนี้ ส่วนวันเฉลิมไม่โวยวายหรือโอดครวญใดๆ ก้มหน้าก้มตาป้อนข้าวป้อนนมน้องๆสลับกับตัวเองอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
ooooooo
เวลาเดียวกันที่บ่อนใกล้ตลาด...ลำยองถือเงินค่าเช่าบ้านเข้าไปด้วยแววตามาดมั่น เมื่อเห็นเสือเล่นได้จึงเล่นตาม กำนันหนุ่มใหญ่ไม่ว่าอะไรแต่พอได้เงินจนพอใจเลยตัดสินใจเลิก แถมลากสาวขี้เมาออกมาด้วยเพราะเห็นว่าคงหมดตัวในไม่ช้า ถ้ายังหลงผิดคิดว่าเล่นไปเรื่อยๆจะรวยจนตั้งตัวได้แบบนี้
“มันปล่อยให้เอ็งได้จนย่ามใจแล้วมันจะถ่วงลูกเต๋าเอาคืนจากเอ็ง เอ็งจำไว้เลยนะว่าการพนันไม่ทำให้ใครรวยนอกจากเจ้ามือ เอ็งเห็นหมาแม่ลูกอ่อนตัวนั้นไหม เอ็งทายสิว่าลูกมันกี่ตัว”
ลำยองหันไปมองตามมือหนุ่มใหญ่แล้วเบ้หน้าด้วยความรังเกียจ เสือเห็นท่าเลยเฉลยยิ้มๆ
“ข้าตามไปดูมาแล้ว...สิบตัว มันมาคอยหาเศษอาหารที่คนทิ้งขว้างแถวนี้ กินจนเต็มท้องแล้ววิ่งกลับไปหาลูก สำรอกที่มันกินออกมาแบ่งให้ลูกๆจนครบทุกตัวและจนลูกมันอิ่ม มันถึงจะกินเพื่อตัวมันเอง”
ลำยองฟังแล้วอยากจะอ้วก แค่นึกภาพตามก็แทบทนไม่ไหว แต่เสือกลับคิดว่าเป็นเรื่องเศร้าที่น่าประทับใจ
“หมามันยังนึกถึงลูกมันมากกว่าตัวเอง แล้วเอ็งล่ะ มาตะลอนๆอย่างนี้ไม่สำนึกอายหมาบ้างหรือไงวะ” ลำยองของขึ้นที่เขาเอาเธอไปเปรียบกับหมา “ถ้าเอ็งประเสริฐกว่าก็ไม่เห็นต้องโกรธนี่”
ลำยองเถียงไม่ออกเพราะไม่เคยเจอคนแบบเสือ กำนันหนุ่มใหญ่หัวเราะเบาๆแล้วชวนไปกินข้าวหน้าตาเฉย ลำยองตามไปอย่างไม่ลังเล ลาภปากมาถึงทำไมต้องปฏิเสธ จะขัดใจหน่อยคือหนุ่มใหญ่ไม่ยอมสั่งเหล้า กำนันไม่พูดอะไรแต่สวนกลับหน้าตายเมื่อเธอตราหน้าเขาว่าเป็นผู้ชายไม่เต็มขั้นเพราะไม่ยอมกินเหล้า
“น้อยๆหน่อย เอ็งรู้จักข้าน้อยไป ข้าน่ะมันสุดๆมาทุกอย่างแล้ว เหล้าน่ะข้ากินจนไม่เหลือสักคน...ไม่เหลือแม้กระทั่งความเป็นคน กว่าจะรู้ตัวก็สายไปแล้ว เอาคืนมาไม่ได้สักอย่าง เอ็งเลิกได้ก็เลิกซะ ข้าเตือนด้วยความหวังดี”
ลำยองฟังหูซ้ายทะลุหูขวา มั่นใจไม่น้อยว่าหนุ่มใหญ่ต้องสนใจเธอบ้างถึงตามตอแยไม่เลิก เสือมองดูหญิงสาวที่เขาติดใจความสวยด้วยสายตาเวทนา พยายามหักห้ามใจอย่างหนักไม่ให้หลงเสน่ห์แต่ทำได้ยากเต็มที สุดท้ายกำนันหนุ่มใหญ่เลยขับรถไปส่งลำยองถึงบ้านและได้พบกับวันเฉลิมที่นั่น
“บ้านนี้ผัวคนที่สองฉันซื้อให้ ส่วนไอ้นั่น...ไอ้วัน...ผัวคนแรกมันให้ไว้เป็นมรดก”
วันเฉลิมยกมือไหว้ตามประสาเด็กมารยาทดี เสือรู้สึกถูกชะตาตั้งแต่แรกเห็นและถามสารทุกข์สุกดิบอย่างอารมณ์ดี ลำยองพยายามชวนเขาเข้าบ้านสุดฤทธิ์แต่เสือไม่ยอม ไม่อยากเอาตัวไปยุ่งเพราะคิดว่าสาวขี้เมาคงจะไม่ธรรมดา ลำยองไม่ตื๊อและเดินเข้าบ้านเซ็งๆ...โธ่เอ๊ย...ไอ้แก่ กูไม่เห็นอยากจะง้อเลย!
แต่ถึงกระนั้นหนุ่มใหญ่กระเป๋าหนักก็เป็นทางเลือกที่ลำยองสนใจไม่น้อย เพราะห่วงผูกคอคือลูกเกือบครึ่งโหลและประวัติผัวมากมายจนนับไม่ถูกทำให้ไม่มีใครมาสนใจนัก แล ลำดวนและลำยงได้ฟังเรื่องหนุ่มคนใหม่ของพี่สาวแล้วอยากนอนก่ายหน้าผากด้วยความกลุ้มใจ เอือมระอาเหลือเกินที่ลำยองไม่รู้จักคิดและกลับตัวเป็นแม่ที่ดีเสียที
“ลูกมึงเป็นโขยง ผู้ชายที่ไหนมันสนใจมึงก็หน้ามืดตามัวแล้วโว้ย” แลพูดใส่หน้า
“เขาใส่นาฬิกาเรือนทอง ขับรถเก๋ง เงินในกระเป๋ามีเป็นฟ่อนๆแค่นั้นก็พอแล้ว” ลำยองสวน
“เขาชื่ออะไร เขายังไม่บอกพี่เลย เลิกฝันลมๆแล้งๆซะทีเถอะ” ลำยงแขวะ
“กูได้ดิบได้ดีมีเศรษฐีเลี้ยงดูขึ้นมา มึงอย่ามาง้อกูแล้วกัน”
ลำยองสะบัดหน้าหยิ่งๆและลงมือแต่งหน้าแต่งตาเตรียมยั่วเสือเต็มที่ แลกับทุกคนในบ้านได้แต่ส่ายหน้าเซ็งๆ...คิดได้แค่นี้กูไม่รู้จะช่วยยังไงแล้ว ปล่อยให้เป็นไปตามบุญตามกรรมแล้วกัน
ลำยองเดินนวยนาดกลับบ้านแล้วต้องชะงัก เห็นรถเสือจอดอยู่หน้าบ้าน หนุ่มใหญ่มองสภาพทรุดโทรมของบ้านไม้สักหลังใหญ่ด้วยความเสียดาย แต่ลำยองไม่เห็นเป็นเรื่องใหญ่และอ้างว่าเป็นรายได้เลี้ยงครอบครัว เสือไม่อยากเชื่อเพราะมั่นใจว่าผู้หญิงติดเหล้าเข้าบ่อนอย่างลำยองต้องไม่ได้เอาเงินค่าเช่าห้องมาเลี้ยงลูกอย่างเดียวแน่
วันเฉลิมเลิกเรียนแล้วไปรับน้องๆที่บ้านแล ลำยงตักน้ำก๋วยเตี๋ยวใส่หม้ออวยให้หลานพร้อมถั่วงอกไปผัดกับน้ำปลากินเป็นข้าวเย็น แลเวทนาหลานชายคนโตมากเพราะต้องรับภาระแทนแม่ทุกอย่าง ต่างจากอ้อยที่แม้จะสามขวบแล้วแต่ไม่ยอมพูดหรือเรียนรู้อะไรเลย ลำยงกลัวจะปัญญาอ่อนแต่วันเฉลิมไม่คิดเช่นนั้น แลไม่ว่าอะไรเพราะไม่อยากคิดมาก แค่ลำยองคิดหาผัวใหม่ก็แย่แล้ว!
ooooooo
วันเฉลิมกลับบ้านไปทำกับข้าว เมื่อถึงเวลาจึงไปตามแม่แล้วต้องชะงัก เห็นแม่นวดให้เสือด้วยท่าทางออเซาะ แลซึ่งตามมาช่วยหลานโวยวายจนหนุ่มใหญ่ลุกพรวดและตะลึงตาค้างเมื่อเห็นว่าแม่ของลำยองเป็นใคร
แลรู้จักกำนันเสือดีทีเดียว นึกเสียดายและสงสารหนุ่มใหญ่ไม่น้อยที่ต้องมาติดพันแม่ม่ายลูกติดเป็นโขยงอย่างลำยอง เสือหน้าเจื่อนแล้วรีบแก้ตัวว่ายังไม่คิดไกลเพราะเพิ่งรู้จักลำยอง แลไม่ค่อยเชื่อแต่ไม่อยากเซ้าซี้
“ไม่คิดก็ดีแล้ว กำนันก็แก่คราวพ่อคราวลุงมัน อย่าไปเอามันเลย กำนันจะตกนรกทั้งเป็นเปล่าๆ เมื่อก่อนฉันอาจจะดีใจที่มันได้ผัวรวยๆ ฉันจะได้สบายไปด้วย แต่เดี๋ยวนี้ฉันเลิกคิดอย่างนั้นแล้ว สันดานมันไม่ดี กำนันเอามันไม่อยู่หรอก จะหมดเนื้อหมดตัวแถมขายขี้หน้าชาวบ้านเขาเปล่าๆ”
เสือกลับไปแล้ว ลำยองพุ่งไปเอาเรื่องแม่ทันทีเพราะคิดว่าหนุ่มใหญ่เป้าหมายใหม่คงถูกกรอกหูด้วยอะไรบางอย่าง แลส่ายหน้าเอือมระอาและกล่อมให้ลูกสาวเปลี่ยนใจเพราะเสืออายุไม่น้อยแล้ว เป็นพ่อของลำยองได้เลย
“กำนันเสือเขามีหน้ามีตา คนแถวนี้นับถือเขาทั้งนั้น มึงเว้นไว้สักคนเถอะลำยอง อย่าดึงเขาต่ำไปกับมึงเลย” ลำยองปรี๊ดแตกแต่แลไม่สนใจ “นางฟ้าอย่างมึง เทวดาหน้าไหนก็เอาไม่อยู่หรอก เขาไม่กลับมาแล้วเลิกฝันซะทีอีบ้า”
ลำยองกรีดร้องโหยหวนเพราะถูกแม่ขัดขวางทางสวรรค์ วันเฉลิมเฝ้ามองตามห่างๆ สงสารแม่ที่คิดไม่ได้สักที...
แลคร้านจะปรามลูกสาวเลยกลับบ้านด้วยความเบื่อหน่าย เมื่อตื่นเช้าไปวัดก็ต้องเครียดกว่าเดิม เมื่อเห็นอ้อยที่ถูกผูกขาไว้ที่เสากุฏิ หลวงลุงปิ่นเห็นท่าไม่ดีกลัววันเฉลิมถูกด่าเลยช่วยพูดให้ใจเย็น
“ไม่ให้เอ็ดได้ยังไงหลวงพี่ มันเอาอีอ้อยมาผูกกับเสาให้เลี้ยงแบบนี้ อีอ้อยมันเป็นผู้หญิง นรกจะกินหัวมึงไอ้วัน”
วันเฉลิมหน้าเสียและแก้ตัวเสียงอ่อย “ผมไม่รู้จะทำยังไงนี่ครับยาย เอาไปไว้กับตา เดี๋ยวตาก็พาตกน้ำอีก ยาย น้าลำยงกับน้าลำดวนก็ต้องขายของ แถมมีเหน่งกับจิตราต้องดูแลด้วย”
“มันไม่ได้เอามาทิ้งไว้ทั้งวัน พักเที่ยงมันก็มาดู ชั่วโมงไหนครูไม่ได้สอนมันก็มาเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวให้นังอ้อย”
หลวงลุงช่วยพูดเต็มกำลัง แลได้แต่ถอนใจหนัก หน่วง ปวดใจเหลือเกินที่ต้องเห็นหลานมีสภาพเช่นนี้
“เจ็บใจจริงๆ อีคนเป็นแม่แท้ๆไม่เคยดูดำดูดีมันเลย มันจะสำนึกบ้างไหมว่า มันทำให้คนอื่นเดือดร้อน ขนาดไหน”
“วันเลี้ยงน้องไหวครับยาย ยายอย่าว่าแม่เลยนะครับ”
เวลาเดียวกันที่บ้านลำยอง...เสือไปดักรอด้านหน้าและไม่ผิดหวังเลยเมื่อเห็นสาวขี้เมาจะออกไปบ่อน เสือนอนคิดทั้งคืนและตัดสินใจเด็ดขาดขอซื้อบ้านเธอต่อเพราะเสียดายไม่อยากให้บ้านไม้สักหลังสวยต้องทรุดโทรมเพราะปล่อยให้เช่าแต่ไม่ดูแลรักษา ลำยองได้ยินจำนวนเงินแล้วเนื้อเต้นแต่ยังบีบน้ำตาเพื่อต่อรองเพิ่ม
“พี่ใจร้าย...พี่ทำร้ายจิตใจฉัน บ้านหลังนี้ฉันตั้งใจเก็บเอาไว้ให้ลูก พี่เห็นฉันเป็นคนหิวเงินหรือไง”
เสือเห็นน้ำตาผู้หญิงแล้วพูดไม่ออก อ้ำๆอึ้งๆถามว่าเธออยากได้เท่าไหร่ ลำยองร้องไห้ไม่เลิกและตัดพ้อต่อว่าเขาสารพัด “พี่เห็นฉันเป็นผู้หญิงคนเดียว สู้รบปรบมือใครไม่ได้ใช่ไหมถึงรังแกกันแบบนี้ ฉันอุตส่าห์เห็นพี่เป็น พ่อพระ”
เสืออยากทึ้งหัวตัวเองเพราะในที่สุดก็ต้องแพ้ใจตัวเองและยอมให้หญิงสาวหน้าตาสะสวยมากอดคลอเคลีย
“ฉันไม่รู้หรอกว่าแม่แกคุยอะไรกับพี่บ้าง แต่ฉันรู้ว่าถึงฉันจะมีผัวห้าลูกห้าเข้าไปแล้ว แต่พี่ก็ไม่รังเกียจฉันหรอก”
เสือพยายามแกะมือออกแต่ลำยองเกาะแน่นเป็นปลิง แม้จะพร่ำบอกตัวเองว่าหญิงสาวเป็นเหมือนลูกหลานคนรู้จัก แต่กลิ่นเนื้อสาวและแววตายั่วยวนก็ทำให้เสือตะบะแตกตกหลุมพรางเสน่ห์ของลำยองอย่างถอนตัวไม่ขึ้น
ooooooo
เสือตกลงใจรับเลี้ยงลำยองเป็นเมียอีกคนเพราะหลงในความสาวและความสวย แต่เขาไม่อยากทำแบบลับๆเลยบุกไปหาแลถึงร้านก๋วยเตี๋ยวเพราะอยากทำเรื่องผิดผีนี้ให้ถูกต้อง
“ไหนๆก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ข้าต้องมาบอกกล่าวเอ็งให้เป็นเรื่องราว เอ็งจะคิดค่าสินสอดทองหมั้นเท่าไหร่”
“ฉันบอกกำนันแล้ว ถ้าเป็นแต่ก่อนฉันคงเรียกจนตั้งตัวได้เชียวล่ะ แต่วันนี้ฉันละอายใจมากกว่า กำนันเป็นคนดี ถ้ากำนันคิดจะแสดงความรับผิดชอบ ก็ดูแลทำให้มันเป็นผู้เป็นคนได้ฉันก็พอใจแล้ว”
ฟากบ้านสันต์ได้ยินเรื่องลำยองได้ผัวใหม่แล้วอยากเป็นลม โดยเฉพาะปั้นไม่คิดมาก่อนเลยว่าคนจริงอย่างเสือจะหลวมตัวไปติดบ่วงสวาทของลำยอง สินพยายามมองโลกในแง่ดีว่ากำนันอาจจะเหงา
“ถึงหนังเหี่ยวแต่สมบัติไม่ใช่น้อยๆนี่แม่ปั้น เพื่อเงินตัวเดียว ทำไมคนอย่างนังลำยองมันจะทำไม่ได้”
“อยู่ดีไม่ว่าดี ฉันว่าใครต่อใครเขาจะสิ้นนับถือเพราะได้อีนั่นมาทำเมียนี่แหละ”
“กำนันเสือแกเป็นคนจริง บางทีแกอาจกำราบผู้หญิงอย่างลำยองอยู่ก็ได้ครับแม่” สันต์เปรยปลงๆ
ปั้นกับสินมองหน้ากันเครียดๆ กลัวแทนเสือมากกว่าจะต้องจิตตกเพราะผู้หญิงอย่างลำยอง...
ขณะเดียวกัน...คนที่สมาชิกบ้านสันต์พูดถึงกำลังเล่าเรื่องความสัมพันธ์ของตนกับลำยองให้หลวงลุงปิ่นฟัง เขายังไม่อยากคิดมากเพราะเพิ่งเริ่มต้น แต่หลวงลุงเป็นกังวลแทนเพราะรู้จักสันดานสาวขี้เมาดี
“นังลำยองมันเป็นคนดิบ พระธรรมคงขัดเกลามันยาก ถ้ากำนันคุมชีวิตมันให้อยู่ในลู่ในทางได้ก็นับว่าเป็นบุญ”
วันเฉลิมพักกลางวันมาหาหลวงลุงพอดี เสือยิ้มรับ บอกว่ารู้จักและเอ็นดูเด็กชายไม่น้อย หลวงลุงดีใจมาก
“ไอ้เด็กคนนี้ หัวใจมันทองคำ ยังไงก็ต้องช่วยกันส่งให้มันไปได้ไกลเท่าที่จะไปได้ ไม่ใช่จมปลักอยู่อย่างนี้”
เสือมองวันเฉลิมด้วยแววตาบางอย่าง เข้าใจความคิดของหลวงลุงดีเพราะเห็นสภาพบ้านของเด็กชายแล้ว กำนันหนุ่มใหญ่ใช้เวลาไม่นานจึงตัดสินใจเสนอให้ลำยองเลิกเหล้า เข้าบ่อนและเลิกทำบ้านเช่าแลกกับเงินเดือนหนึ่งพันบาท ลำยองลังเลแต่พอเขายื่นคำขาดจะขอเลิกเลยต้องรับคำอย่างเสียไม่ได้
ooooooo
ลำยองทนอึดอัดใจไม่ไหวต้องไปบ่นกับแม่ที่บ้าน แลเห็นสมควรเพราะลูกสาวไม่ได้ทำประโยชน์อะไรนอกจากกินกับนอน ลำยองปรี๊ดแตกและโวยลั่นเพราะคิดว่าน่าจะได้มากกว่านี้
“เงินเดือนพันเดียว คนเช่าก็ไล่ออกไปแล้วมันจะพอกินอะไร”
“แค่มึงเลิกเหล้า เลิกเข้าบ่อนได้ ทำไมเงินทองจะไม่เหลือ กูว่ามึงทุรนทุรายเพราะมึงกลัวลงแดงใช่ไหม”
ลำยองไม่หายหงุดหงิดเพราะเสือไม่ยอมจดทะเบียนด้วย ลำดวนเห็นด้วยที่เสือไม่อยากหาเรื่องใส่ตัว
“พี่จะอดเหล้าเข้าบ่อนได้กี่วันกัน ผีเหล้าผีพนันมันสิงขนาดนี้ ขืนจดทะเบียนออกหน้าด้วยก็ขายหน้าเปล่าๆ”
“พี่ไม่คิดบ้างเหรอว่ากำนันเสือเขาดูใจพี่อยู่ ถ้าทำตัวดีทำไมเขาจะไม่อยากฝากผีฝากไข้กับพี่” ลำยงเสริม
“มึงได้เจอเขานี่ก็บุญแค่ไหน มึงไม่รู้หรือวะอีลำยอง” แลพยายามเตือนสติ
ลำยองคิดตามแต่ไม่ค่อยได้เรื่อง ความละโมบและความเห็นแก่ตัวทำให้สาวขี้เมามองเห็นกงจักรเป็นดอกบัว
“จดทะเบียนกับกูเมื่อไหร่ กูจะโกยทุกอย่างเป็นของกูให้หมดเลยคอยดู!”
ลำยองเดินซดเหล้ามาถึงบ้านแล้วต้องชะงัก ผัวแก่ที่รุมประณามมาตลอดทางมาหาโดยไม่ได้บอกล่วงหน้า สาวขี้เมาหน้าตื่น เอาขวดเหล้าหมกข้างทางและคว้าใบฝรั่ง มาเคี้ยวดับกลิ่น ไม่อยากให้จับได้เพราะกลัวอดเงินไปเล่นไพ่ แต่ถึงกระนั้นก็หลอกหนุ่มใหญ่อดีตขี้เมาตัวพ่อไม่ได้เพราะกลิ่นใบฝรั่งผสมกลิ่นเหล้าจางๆยังติดตัวเธออยู่
เสือแกล้งไม่พูดอะไรและหันไปยิ้มแย้มกับวัน–เฉลิมซึ่งมานั่งอ่านหนังสือให้ฟังตลอดบ่าย แถมให้เงินค่าขนมอีกต่างหากเพราะถูกใจที่เด็กชายเป็นเด็กดี ลำยองตาวาวเมื่อเห็นเงินแต่ต้องทำเป็นจี๋จ๋ากับเสือเพื่อประจบเอาใจ เธอคิดแผนเอาเงินลูกด้วยการหลอกผัวว่าอยากกินเป็ดพะโล้ เสือตามไม่ทันให้เงิน ลำยองเลยถือโอกาสไปใช้วันเฉลิมและจัดการยึดเงินค่าขนมไม่กี่สิบบาทที่เสือให้ไปเป็นของตัวเองหน้าตาเฉย
วันเฉลิมไม่โกรธแม่แม้แต่น้อยและออกไปซื้อเป็ดพะโล้ตามคำสั่ง สันต์กลับมาเยี่ยมบ้านเจอลูกชายพอดีเลยเข้าไปทักด้วยความคิดถึง วันเฉลิมดีใจเช่นกันแต่ไม่อยากให้แม่อารมณ์เสียเพราะกลับไปช้า สันต์ไม่ขัดและมองตามลูกด้วยความเป็นห่วงเหมือนเคย เบาใจขึ้นนิดหน่อยเพราะคิดว่าเสือน่าจะเอาลำยองอยู่เพราะลูกชายดูไม่ซึมเท่าที่คิด
เมื่อกลับถึงบ้าน...นายทหารเรือก็อดไม่ได้และเล่าให้พ่อแม่ฟังเรื่องวันเฉลิม ดีใจที่ลูกชายดูสบายดี
“มันจะดีได้สักกี่วันกัน แกคอยดูเหอะ ไม่นานเกินรอหรอก เดี๋ยวมันก็ดีแตก” ปั้นทำนาย
“ไม่แน่หรอกแม่ปั้น มันอาจคิดได้แล้วก็ได้ คนเรามันจะดักดานอยู่กับอาจมไปตลอดได้ยังไง” สินแย้ง
“ฉันไม่ได้ว่าอะไร แค่จะโมทนาสาธุด้วยเท่านั้นแหละ ถ้ามันกลับตัวกลับใจได้จริง”
“อะไรก็ไม่สำคัญหรอกครับแม่ ผมขอแค่เจ้าวันไม่ต้องทรมานอย่างที่ผ่านๆมา ผมก็พอใจแล้วครับ”
ฝ่ายลำยองลากรถเข็นที่เต็มไปด้วยผลไม้จากสวนของเสือมาขายที่ร้านก๋วยเตี๋ยวของลำยง แลตาโตเพราะอยากกินแต่ต้องทำหน้าเมื่อยเมื่อลำยองบอกให้ช่วยขายไม่ได้เอามาแจก ลำยงเสนอให้ขายหน้าร้านอย่างใจปํ้า แต่ลำยองไม่ยอม เพราะกลัวเสียหน้าต้องเป็นแม่ค้าทั้งที่เคยเป็นคุณนายโรงงาน ลำดวนกับแลอยากจะตบให้ตื่นจากฝันแต่ลำยงกลับทำแค่ส่ายหน้าปลงๆและบอกให้ชดขนไปเรียงหน้าร้าน...ถือว่าทำบุญให้คนบาปหนาแล้วกัน!
ลำยองปัดภาระออกจากตัวแล้วเข้าไปเล่นไพ่ในบ่อนอย่างสบายอารมณ์ โชคเป็นของสาวขี้เมาเพราะเธอมือขึ้นจนได้เงินกับทองมาเป็นกอบเป็นกำ แต่เธอก็ต้องกลับบ้านด้วยความหวาดระแวงเพราะกลัวใครมาปล้น บวกกับฤทธิ์เหล้าเลยยิ่งทำให้เหมือนคนบ้า เดินกอดกระเป๋าถือแน่นเหมือนเกรงว่ามันจะบุบสลาย วันเฉลิมมองสภาพแม่เมาแอ๋กลับมาด้วยความสังเวชใจ แต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากพยุงแม่ขึ้นไปนอนเหมือนเคย
ลำยองเมาหลับไม่รู้เรื่องและตื่นมาตอนสายจัด สาวขี้เมารีบแต่งตัวและตรงไปร้านก๋วยเตี๋ยวเพื่อทวงเงินค่าขายผลไม้ ลำดวนหยิบเงินให้สามสิบบาทแล้วไปทำงานต่อ ลำยองกรี๊ดลั่นเพราะมั่นใจว่าต้องได้มากกว่านี้ ลำดวนของขึ้นและบอกว่าขายได้เท่านี้จริงๆ กองผลไม้มากมายที่เหลือยังกองเป็นหลักฐานทนโท่ ลำยองไม่เชื่อและมั่นใจว่าโดนโกง
“กูรู้...พวกมึงไม่อยากขายให้กู พวกมึงมันไม่มีน้ำใจ”
แลทนฟังอยู่นานแล้วทนไม่ไหว แหวลูกสาวคนโตเสียงเขียว “อีลำยอง...มึงเป็นบ้าอะไร ทุกคนก็ยุ่งมือเป็นระวิงขาแทบขวิดกันอยู่แล้ว เขาช่วยขายของมึงให้เปล่าๆ มึงยังไม่สำนึกอีก ไม่พอใจก็ขนของกลับไปเลย”
ลำยองหน้าหงิก ชาวบ้านผ่านมาขอซื้อกล้วยเลยพาลบอกราคาแพงจนอึ้งกันไปหมด ชาวบ้านวางกล้วยลงและเดินจากไปเคืองๆ ลำยองไม่ยี่หระและสะบัดหน้าออกไปบ้าง ลำดวนมองตามเซ็งๆ...ขายของแบบนี้ไม่โดนตบก็บุญแล้ว!
ooooooo
คำพูดเตือนสติของแม่และคำค่อนแคะของลำดวนไม่ผ่านเข้าหัวลำยองแม้แต่น้อย สาวขี้เมายังทระนงว่าสวยและมีคนคอยช่วยมากพอจนไม่ต้องลำบากทำมาหากิน แต่เมื่อกลับบ้านก็ต้องหน้าเจื่อนเพราะเสือมารอตั้งแต่บ่าย โดยมีวันเฉลิมอ่านหนังสือให้ฟังเหมือนทุกครั้ง ลำยองร้อนตัวและแก้ตัวน้ำขุ่นๆว่าไปขายของกับแม่และน้องสาว
เสือไม่อยากเชื่อว่าเมียจะกลับตัวง่ายๆ แต่ไม่อยากหาเรื่องเลยนิ่งเฉย ลำยองเห็นผัวไม่สนใจเลยพาลหาเรื่องลูกชาย เสือต้องปรามให้หยุดพล่ามเพราะฟัง
วันเฉลิมอ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง ลำยองไม่พอใจแต่ต้องข่มไว้เพราะกลัวผัวโกรธ เมื่อสบโอกาสคืนเดียวกันเลยอ้อนขอซื้อทองมาใส่เล่น เสือไม่เห็นความจำเป็น
“แต่งตัวดีแต่ไม่มีจะกิน เอ็งจะแต่งทำไม คนเขาจริงใจยกมือไหว้เอ็งไม่ใช่เพราะทองที่เอ็งใส่หรอกโว้ย เลิกเซ้าซี้กวนใจข้าแล้วเอาเวลาไปตั้งใจทำมาหากินดูแลลูกเต้าไม่ดีกว่าหรือ”
“ลำยองไม่ได้เถลไถลไปไหนเลยนะ วันๆก็ขายของกับเลี้ยงลูกนี่แหละ ไม่ได้ไปบ่อนเลยจริงๆ”
เสือจ้องหน้าค้นหาความจริง ลำยองกลัวความแตกเลยสาบานยกใหญ่...ถ้าตอแหลขอให้ตายโหงตายห่าเลย!
ท่าทางเหมือนสงสัยของเสือทำให้ลำยองเป็นกังวลและพาลลงกับวันเฉลิมในเช้าวันถัดมาเพราะคิดว่าเป็นคนไปฟ้อง แม้เด็กชายจะยืนกรานปฏิเสธแต่ลำยองไม่เชื่อและอาละวาดตบตียกใหญ่
“โกหก...มึงอย่ามาทำหน้าซื่อตาใสหน่อยเลย ร้ายนักนะมึง ทำเป็นประจบอ่านหนังสือให้ไอ้แก่นั่นฟัง มึงหวังใช่ไหมให้มันเลี้ยงเป็นลูก มึงอยากได้สมบัติมันล่ะสิ กูอดได้ทองเพราะความปากมากของมึง...ไอ้ลูกอกตัญญู”
วันเฉลิมน้ำตาร่วงเผาะที่แม่ด่าว่าอกตัญญู ความน้อยใจทำให้โพล่งออกไปให้แม่เลิกเข้าบ่อน ลำยองยิ่งโกรธหนักเพราะเข้าใจว่าลูกชายยอกย้อน วันเฉลิมกล้ำกลืนความเจ็บปวดและขอร้องแม่เสียงอ่อน
“แม่ตีวันให้ตายก็ได้ วันขออย่างเดียว...แม่อย่าพูดว่าวันเป็นลูกอกตัญญูเลยนะครับ”
ลำยองอึ้งไปชั่วขณะ แต่เพราะทิฐิทำให้วางท่ามึนตึงและปึงปังออกจากบ้านไม่เหลียวหลัง วันเฉลิมเสียใจมากจึงออกไประบายกับหลวงลุงปิ่นและได้เจอกับสันต์ที่วัดด้วย เด็กชายเล่าไปร้องไห้ไปด้วยความสงสารแม่กลัวจะทุกข์ใจเพราะโดนเสือทิ้ง หลวงลุงเห็นใจแต่ไม่อยากให้คิดมากเพราะเป็นเรื่องของโชคชะตาและบุญกรรมมากกว่า
“อีหรอบนี้ ต่อให้เอาโซ่มาล่ามเอาไว้ก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอกว่ะ มันอยู่ที่ใจของแม่เอ็งว่าแกร่งและเคารพศักดิ์ศรีตัวเองแค่ไหน หมดศักดิ์ศรีความเป็นคนก็ยอมก้มหัวเป็นทาสอะไรก็ได้ทั้งนั้น”
สันต์รู้ดีว่าลูกชายอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แต่ไม่เห็นประโยชน์ที่ลูกต้องเป็นทุกข์ขนาดนี้
“คนเราต้องยอมรับความจริงนะลูก ยิ่งเป็นความจริงจากการกระทำตัวเองไม่ใช่เรื่องดวงหรือกรรม วันอย่าเพิ่งกังวลกับเรื่องที่ยังไม่เกิดเลย มันอาจไม่เลวร้ายอย่างที่คิดก็ได้ ถ้าแน่ใจว่าทำดีที่สุดแล้ว ยิ่งไม่ต้องทุกข์กับมัน”
วันเฉลิมพยักหน้าน้อยๆ เข้าใจสิ่งที่พ่อกับหลวงลุงบอกแต่ทำใจไม่ได้ที่จะปล่อยวาง เด็กชายเก็บเรื่องแม่มาคิดตลอดทางกลับบ้าน วิมลออกมาเห็นเลยชวนกินขนมกับสมฤดี เด็กหญิงข้างบ้านยื่นห่อขนมสีสวยให้วันเฉลิมและบอกให้กินคนเดียวเพราะกลัวน้องๆเขาแย่งกินหมด วันเฉลิมยิ้มน้อยๆแล้วบอกว่าตนเป็นพี่ต้องแบ่งให้น้องอยู่แล้ว สมฤดีนิ่วหน้าเพราะคิดว่าวันเฉลิมถูกเอาเปรียบ วิมลต้องสอนให้เข้าใจว่าเป็นเรื่องสมควรแล้ว...ถ้าหนูมีน้องก็ต้องทำเหมือนกัน
ooooooo
ลำยองแอบหนีไปบ่อนเหมือนเคย แต่โชคไม่เข้าข้างเพราะเสียหมดตัว แถมดันเจอเสือซึ่งมาตามถึงบ่อน เสือโกรธมากที่ลำยองผิดสัญญาและขัดคำสั่ง ลำยองหน้าเสียและแก้ตัวน้ำขุ่นๆว่าเล่นเพื่อคลายเหงาเท่านั้น
“แล้วที่เอ็งรับปากข้าเอาไว้ สาบานดิบดี เอ็งแค่ปากพล่อยไปอย่างนั้นเองหรือไง” ลำยองหน้าเสียและพร่ำสัญญาจะไม่ทำอีก แต่เสือไม่เชื่อแถมย้อนเสียงเรียบ “ภายในสามวันเจ็ดวัน เอ็งต้องมีอันเป็นไป เกิดตายโหงตายห่าขึ้นมาไม่มีใครเขาทำเอ็งหรอก เอ็งทำตัวเองทั้งนั้น ข้าช่วยอะไรเอ็งไม่ได้เพราะชีวิตเป็นของเอ็ง ใครก็ลิขิตให้เอ็งไม่ได้”
เสือขับรถออกไปแล้ว ทิ้งลำยองฮึดฮัดคนเดียวและนึกโทษวันเฉลิมเหมือนเคยว่าปากโป้งไปฟ้องเสือแน่ๆ เมื่อเธอไปบ่นกับแม่และน้องๆที่บ้านเลยถูกลำดวนสวนกลับเสียงเยาะ “แล้วพี่ไม่คิดบ้างเหรอว่ากำนันเสือเขาไม่ไว้ใจพี่เป็นทุนอยู่แล้ว คอยดูเถอะ ต่อให้ทำผ้าหลุดเขาก็ไม่มีวันกลับมาหาพี่แล้วล่ะ” ลำยองกรีดร้องโหยหวน ตั้งท่าจะตบน้องสุดฤทธิ์ แต่ลำดวนไม่สะทกสะท้าน
แถมหัวเราะสะใจ “ผัวห้าเข้าไปแล้ว ผู้ชายสติดีที่ไหนเขาจะมาเลี้ยงดูออกหน้าออกตา นิสัยเลวๆไม่เคยเปลี่ยน จบเห่กันล่ะคราวนี้”
ลำยองสุดทนโต้กลับอย่างไม่ไว้หน้า “กูผัวห้าก็ยังดีกว่ามึง ผ่านมากี่ร้อยแล้วล่ะ”
ลำดวนเหลืออดเลยสาดน้ำใส่หน้าพี่สาว ลำยองโมโหและเขวี้ยงของใส่ไม่ยั้ง แลอยากจะบ้าตายและเข้าไปขวาง เช่นเดียวกับลำยงที่ไล่ลำดวนไปหลังบ้าน ลำยองถลาจะตามและตะโกนไล่หลังเสียงเขียว
“แน่จริงมึงมาเลยอีลำดวน คนอย่างกู ผู้ชายหน้าไหนก็ต้องมาสยบแทบเท้ากูทั้งนั้นล่ะโว้ย”
ฝ่ายเสือไปบ่นให้หลวงลุงปิ่นฟังที่วัด เคืองเมียไม่หายที่ไม่เปลี่ยนแปลงตัวเองจนทุกคนลำบากและขายหน้าไปตามๆกัน หลวงลุงเห็นใจและพยายามปลอบให้ใจเย็นเพราะคนดิบอย่างลำยองคงต้องใช้เวลาปรับตัว
“ผมก็เคยคิดแบบนั้นหลวงพี่ ลูกโจรก็ใช่ว่าจะต้องเป็นโจรเหมือนพ่อแม่เสมอไป แต่ตอนนี้ผมชักไม่แน่ใจ คนอย่างนังลำยองทำไมมันมีแต่เลือดไม่ดี” หลวงลุงปิ่นเข้าใจดีแต่ไม่อยากให้เสือหมดศรัทธากับความดี กำนันหนุ่มใหญ่ถอนใจหน่ายๆและนึกไปถึงวันเฉลิม “ถ้าบุญมันจะเกิดจริงๆ ผมขอเลือกทำให้ไอ้วันดีกว่า”
เสือออกจากวัดและแวะไปบ้านลำยอง เห็นวันเฉลิมดูแลบ้านและเลี้ยงน้องเหมือนเคย กำนันหนุ่มใหญ่สงสารเลยชวนคุยว่าอยากเป็นอะไรเมื่อโตขึ้น วันเฉลิมคิดนิดเดียวแล้วส่ายหน้าน้อยๆ
“ผมเป็นอะไรไม่ได้หรอกครับ นอกจากเป็นพี่คนที่ต้องช่วยแม่เลี้ยงน้องๆอีกสี่คน แค่เรียนให้จบปอสี่ผมก็พอใจแล้ว เพราะอีกหน่อยผมคงต้องแบ่งให้น้องๆได้เรียนบ้าง ผมไม่กล้าคิดอยากเป็นอะไรหรอกครับ”
เสือพูดไม่ออก ได้แต่มองเด็กชายด้วยแววตาเวทนา...ไอ้นี่ มันกตัญญูได้โล่จริงๆ
ooooooo
เสือเก็บเรื่องความกตัญญูของวันเฉลิมไปคิดตลอดคืนและตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง วันรุ่งขึ้นเขาเลยเอาเงินสดจำนวนสามหมื่นบาทไปกองตรงหน้าลำยองแลกกับโฉนดบ้านและที่ดิน ลำยองอึ้งไปเล็กน้อยแต่เสือไม่สนใจ
“ข้าต้องทำ...บอกตามตรงว่าข้ากลัวใจเอ็ง เล่นเสียแล้วเอาบ้านไปจำนองเจ้าหนี้กลางบ่อนก็บรรลัยพอดี ไม่ใช่แค่เอ็งที่เดือดร้อน แต่ลูกเต้าเอ็งจะเอาบ้านที่ไหนซุกหัวนอน”
ลำยองคิดหนักแต่เมื่อเขาขู่จะเอาเงินคืนเลยเซ็นให้อย่างเสียไม่ได้ เมื่อแลทราบเรื่องก็เห็นด้วยกับเสือเพราะเชื่อว่าลูกสาวคงมีวันผีเข้าและยอมเอาบ้านไปจำนองเข้าสักวัน ลำยองของขึ้นและประกาศกร้าว
“แม่คอยดู เขาต้องยอมจดทะเบียนกับฉัน แก่ขนาดนั้นจะอยู่ได้สักกี่ปี ฉันจะกวาดสมบัติให้เรียบเลยคอยดู!”
ลำยองเดินสะบัดหน้าออกไปแล้ว ทุกคนในบ้านมองตามปลงๆ...สามหมื่นนั่นต้องไปละลายในบ่อนแน่ๆ!
กว่าลำยองจะกลับบ้านก็กลางดึกคืนเดียวกัน
วันเฉลิมนั่งคอยอยู่แล้ว เมื่อได้ยินเสียงหัวร่อต่อกระซิกของแม่กับหนุ่มแปลกหน้าเลยถึงกับพูดไม่ออก ยิ่งแม่นัวเนียกับเขามากเท่าไหร่ เด็กชายยิ่งร้อนรนและทำตัวไม่ถูก ลำยองจ้องหน้าลูกเขม็งและขู่ไม่ให้ปากมากเรื่องนี้ถ้าไม่อยากโดนตี วันเฉลิมได้แต่ก้มหน้ารับ...เสียใจเหลือเกินที่ห้ามแม่ไม่ได้
วันเฉลิมกลุ้มใจเรื่องแม่จนต้องไปสงบจิตสงบใจที่วัดในวันถัดมา แม้มีการบ้านต้องทำแต่เด็กชายกลับไม่มีสมาธิเพราะห่วงแม่ ไม่อยากให้ทำบาป หลวงลุงถอนใจหนักหน่วงแล้วซักถามอย่างใส่ใจ เชื่อว่าลูกศิษย์ตัวน้อยต้องมีเรื่องในใจแน่ ถึงทำหน้าเหม่อลอยเหมือนคนแบกภูเขาเอาไว้ แต่วันเฉลิมกลับก้มหน้านิ่งและถามหลวงลุงเสียงซื่อ
“ทำไมบางคนเขาถึงไม่กลัวตกนรกครับหลวงลุง”
“เขาไม่เชื่อเรื่องนรกน่ะสิวะ นรกน่ะนะ...บางทีไม่ต้องรอให้ตายถึงจะได้เห็นหรอก ตัวเป็นๆแบบนี้ก็เห็นได้”
“แล้วเราจะช่วยไม่ให้ใครต้องตกนรกได้ไหมครับหลวงตา”
“ช่วยได้...ช่วยให้เขาเกิดปัญญา เพราะมันมีไม่เท่ากันหรอก แล้วแต่บุญทำกรรมแต่งที่ติดตัวมา”
วันเฉลิมนึกถึงแม่ด้วยใจห่อเหี่ยว “แล้วบาปของคนอื่น เราขอแบ่งมาบ้างได้ไหมครับ”
หลวงลุงถอนใจหนักหน่วง รู้ดีว่าคนอื่นของวันเฉลิมหมายถึงใคร “ของใครของมันโว้ย แบ่งกันไม่ได้หรอก
ถึงจะทำบาปทำชั่วเอาไว้แล้วคิดว่าทำบุญจะช่วยล้างผิดได้ก็ผิด บุญส่วนบุญ บาปส่วนบาป ยังไงก็อยู่ ต้องชดใช้”
ooooooo
เรื่องคบชู้สู่ชายของลำยองยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆจนตั้งท้องอีกรอบ สาวขี้เมาดีใจมากเพราะเชื่อว่าจะกลายเป็นบ่วงสวาทร้อยรัดเสือให้ยอมจดทะเบียนด้วย แต่ผลกลับตรงกันข้ามเพราะกำนันหนุ่มใหญ่ไม่พูดอะไรสักคำเรื่องเธอท้อง แถมยังบอกให้เธอเตรียมตัวให้เรียบร้อยและเขาจะมาหาใหม่ วันหลัง!
เสือหายเงียบไป แต่ลำยองยังสบายใจเพราะหลงคิดว่าผัวแก่จะจดทะเบียนด้วย เมื่อแลรู้เรื่องก็ถึงกับพูดไม่ออกชั่วขณะ ส่วนลำดวนอยากรู้ใจแทบขาดว่าอะไรทำให้พี่สาวคนโตมั่นใจนักหนาว่าเสือจะยอมจดทะเบียนด้วย
“คนอย่างอีลำยองซะอย่าง เริ่ดอยู่แล้ว แค่กูบอกว่าท้องกับเขา เขาก็ดีใจจนเนื้อเต้น พูดไม่ออกกันเลยทีเดียว”
แลตาเบิกโพลงแล้วโวยวายลั่นว่าลูกสาวคนโตต้องมีชู้แน่ๆถึงท้อง ลำยองสะดุ้งแต่ยังเถียงกลับว่าผัวแก่ก็มีน้ำยา แลอยากจะเป็นบ้าและแหวใส่ลำยองด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด “อีลำยอง...กำนันเขาไม่เคยบอกหรือว่าเคยทำหมันมีลูกไม่ได้ กูยังรู้เลย มึงเป็นเมียอีท่าไหนถึงไม่รู้ บรรลัยละมึงคราวนี้ นี่แหละกรรมของมึงแท้ๆเลย”
ลำยองหน้าซีดตัวชาเพราะไม่คิดมาก่อน แลไม่สงสารแถมซ้ำเติมเพราะลูกสาวคนโตหาเรื่องใส่ตัวเอง
“ไอ้วันแน่ๆ ตัวดีนัก...มันต้องเป็นคนปากหมาไปฟ้องเขาแน่ๆ ไม่งั้นพี่เสือจะรู้ได้ยังไง” ลำยองพาล
แลเบิกตาโพลง ไม่ใช่ตกใจที่ลูกสาวมีชู้ แต่เพราะดันไปทำเรื่องบัดสีต่อหน้าวันเฉลิมมากกว่า “มึงคบชู้ ต่อหน้าต่อตาลูกงั้นสิอีบ้า ยางอายสักนึดมึงก็ไม่มีเหลือ ไม่ต้องรอให้ถึงกำนันหรอก กูนี่แหละอยากกระทืบมึงซะตอนนี้เลย!”
ฝ่ายเสือสงบอารมณ์โกรธได้เลยตามไปคาดคั้นวันเฉลิมที่วัดเรื่องลำยองมีชู้ หลวงลุงปิ่นช่วยไกล่เกลี่ยเพราะเชื่อว่าเด็กชายคงกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แต่เสือไม่ยอม วันเฉลิมไม่โกรธแถมยังอธิบายความคิดของตัวเองอย่างใจเย็น
“ผมเป็นลูกและเพิ่งสิบขวบ ผมคุมความประพฤติใครไม่ได้หรอกครับ แค่ดูแลน้องก็ไม่ไหวแล้ว ผมไม่รู้หรือยุ่งอะไรด้วยเรื่องแม่ แต่ถึงผมรู้หรือไม่ก็ไม่มีความหมายอะไร ผมจะฟ้องลุงกำนันก็ไม่ได้ ไม่ฟ้องก็ถือว่าร่วมมือหรือครับ”
เสืออึ้งไปกับความคิดเด็กชาย ความเดือดดาลหดหายและสารภาพว่าเกือบพลั้งมือฆ่าลำยองแล้ว
ตอนที่ได้ยินว่าท้อง วันเฉลิมได้แต่ปาดน้ำตาเพราะสงสารแม่และเวทนาตัวเองที่ไม่เข้มแข็งพอจะห้ามเรื่องบัดสีเหล่านี้
เสือตัดสินใจเด็ดขาดไล่ลำยองกับลูกๆออกจากบ้านไม้สักหลังสวย ลำยองโอดครวญและพร่ำสาบานว่าจะไม่ทำผิดอีกแล้ว แต่กำนันหนุ่มเจ็บแล้วจำ ยืนกรานให้ออกจากบ้านโดยให้เวลาสามวัน ลำยองสติแตกและผละออกไปด้วยความโมโห ทิ้งภาระขนข้าวของให้เป็นของวันเฉลิมกับแลเหมือนเคย เสือรู้สึกผิดไม่น้อย แต่แลไม่ถือโทษเพราะรู้ดีว่าเหตุการณ์แบบนี้ต้องเกิดถ้าลูกสาวคนโตไม่เปลี่ยนสันดาน
แต่คนที่เสือสงสารมากสุดเห็นจะเป็นวันเฉลิม เขาพยายามกล่อมให้กลับไปอยู่กับปั้นและสินเพื่ออนาคตแต่เด็กชายปฏิเสธเพราะห่วงแม่กับน้องๆ เสือถอนใจเหนื่อยหน่ายและเตือนสติด้วยความหวังดี “ลำพังเอ็งจะช่วยอะไรได้วะ ตัวแค่นี้ ช่วยตัวเองให้รอดก่อนเถอะค่อยคิดช่วยคนอื่น เตี้ยอุ้มค่อมมันจะไม่ไหว ตายหมดทั้งฝูงพอดี”
เสือไม่ละความตั้งใจจะช่วยเหลือวันเฉลิมแต่เด็กชายใจแข็งและยืนยันจะดูแลแม่กับน้องที่บ้านแล กำนันหนุ่มใหญ่หงุดหงิดมากแต่ต้องถอยเพราะเชื่อว่าคงไม่มีทางเปลี่ยนหัวใจทองคำของวันเฉลิมได้
เมื่อสินกับปั้นทราบเรื่องลำยองถูกเสือไล่ออกจากบ้านก็เครียดหนัก สุดท้ายผัวเมียเลยตัดสินใจไปเจรจากับแลเพื่อขอวันเฉลิมมาเลี้ยงเอง ปั้นอดไม่ได้ค่อนแคะคู่ปรับที่เลี้ยงลูกผิดจนลำยองเสียคน แลซึ่งประสาทเสียเรื่องลูกอยู่แล้วถึงกับสติแตกและโต้กลับ “แล้วมึงคิดว่ากูไม่เจ็บหรือไง มึงคิดว่าหัวอกคนเป็นแม่ มึงเข้าใจอยู่คนเดียวงั้นหรืออีปั้น”
ปั้นอึ้งแต่ยังทำใจเชื่อไม่ได้ว่าแลสำนึกแล้ว ส่วนสินได้แต่กุมขมับเพราะไม่รู้จะปรามทั้งสองไม่ให้เถียงกันยังไง ชายชราถอนใจเซ็งๆแล้วไปช่วยวันเฉลิมขนของมาที่บ้านตนแต่หลานชายปฏิเสธ ไม่อยากทิ้งน้องกับแม่ไปสบายตามลำพัง สินกับปั้นได้แต่เซ็งเพราะกลัวหลานลำบาก สุดท้ายปั้นเป็นฝ่ายทนไม่ไหวยอมให้วันเฉลิมเอาน้องมาอยู่ด้วย สินดีใจที่เมียลดทิฐิ ปั้นได้แต่ยิ้มรับแต่ในใจเครียดหนัก...ยังทำใจไม่ได้ที่ต้องเลี้ยงน้องๆของวันเฉลิมทั้งโขยง!
ฟากวันเฉลิมดูแลน้องให้เข้านอนและเก็บของฆ่าเวลารอแม่กลับบ้าน จนล่วงเข้าวันใหม่หลายชั่วโมงลำยองถึงกลับมาพร้อมขวดเหล้าในมือเหมือนเคย วันเฉลิมพยุงแม่ขึ้นเตียงและพยายามเช็ดตัวให้ แต่ลำยองปัดป้องและพร่ำเพ้อด้วยความเมา “กูเป็นนางฟ้าบนสวรรค์มาตามหาเทพบุตร แต่ละองค์งามๆทั้งนั้น เดี๋ยวกูต้องบินกลับวิมานกูแล้วนะ”
จบคำก็ถีบลูกชายกระเด็นเพราะฤทธิ์เหล้า แต่วันเฉลิมไม่โกรธและเช็ดตัวให้แม่จนเสร็จจึงกลับห้องตัวเอง
ooooooo
