ทองเนื้อเก้า
ตอนที่ 1
ท่ามกลางกลุ่มควันลอยเอื่อยเหมือนสายหมอกริมฝั่งแม่น้ำคงคาเมืองพาราณสี พระวันเฉลิมยืนมองการเผาศพด้วยอาการสงบ เสียงสวดมนต์รอบข้างทำให้จิตเกิดการปลงสังเวชเพราะเห็นสัจธรรมแท้จริงของชีวิต
“อันความทุกข์ยากที่ผจญมาและคิดว่าตัวเรานั้นน่าสังเวชหนักหนา แท้จริงเป็นเพียงฝุ่นละอองธุลีในอากาศ เมื่อเทียบกับความทุกข์ทั้งมวลในโลกยากไร้ใบนี้”
พระวันเฉลิมเหม่อมองไกลถึงเส้นขอบฟ้าสุดลูกหู ลูกตา นึกถึงภาพและเรื่องราวในอดีตที่ทำให้มาถึงตรงนี้...
ณ เรือนแพริมน้ำแสนวุ่นวายเมื่อหลายสิบปีก่อน ปั้นกับสิน...สองผัวเมียช่วยกันขายของให้ลูกค้าที่มาจ่าย ตลาดแต่เช้า โดยมีสันต์ลูกชายและนายทหารเรือยศน้อยแต่อนาคตไกลคอยช่วยไม่ห่าง ชาวบ้านต่างชื่นชมในความ กตัญญูของสันต์ สินกับปั้นภูมิใจและดีใจที่ลูกชายเป็นคนดี จะมีห่วงก็เรื่องคู่แต่คงต้องปล่อยให้เลือกด้วยตัวเอง
เวลาเดียวกันที่เพิงขายขนมไม่ไกลกันนั้น...แลกำลังช่วยลำยงลูกสาวคนที่สองขายขนม โดยมีลำยองลูกสาวคนโตตื่นแต่เช้ามานั่งชะเง้อชะแง้ไม่ห่าง ลำยงบอกให้ช่วยงานแต่ลำยองก็เฉยเพราะมัวพะวงกับเป้าหมายหนุ่มหล่อซึ่งจะเดินผ่านร้านในอีกไม่กี่นาที แลก็เห็นดีเห็นงามด้วยจนลำยงเหนื่อยใจ...ให้ท้ายกันแบบนี้พี่ลำยองถึงไม่มีใครเอา!
ขณะที่ลำยองเตรียมให้ท่าเต็มที่...สันต์ไม่รู้เรื่องและแต่งตัวออกจากบ้าน สินยุให้ลูกชายไปเที่ยวกับเพื่อนเพื่อเปิดหูเปิดตาแต่สันต์ก็ปฏิเสธง่ายๆเพราะเสียดายเงิน สินจึงแซวว่าเก็บตัวแบบนี้เมื่อไหร่จะมีเมีย ปั้นซึ่งแม้จะง่วนกับลูกค้าได้ยินก็อดเสริมผัวไม่ได้ “จะคบผู้หญิงที่ไหนก็ได้ แต่ดูให้มันดีๆนะสันต์ ไอ้ประเภทสวยฉาบฉวย วันๆไม่ทำอะไรดีแต่แต่งตัวกินนอนอย่างลูกสาวยายแลขายขนมนั่นไม่เอานะลูก ไม่ต้องมองให้เสียสายตาเลย”
สันต์รับปากแล้วออกจากบ้าน ผ่านหน้าร้านขนมของแลก็จะเดินผ่านแต่ต้องชะงักเมื่อลำยองมาดักหน้าและเชิญชวนให้ซื้อขนม สันต์ไม่ทันมารยาร้อยเล่ห์ของลำยองที่คว้าห่อขนมจากมือน้องสาวมายัดใส่มือเขา ได้แต่ยิ้มเก้อๆแล้วเดินจากไป แต่ลำยองก็ไม่หยุดแค่นั้นและตามเขาไปถึงท่าเรือข้ามฟากและชวนไปดูหนังรอบเย็น ด้วยกัน สันต์ไม่เคยเจอสาวก๋ากั่นแต่ก็ปฏิเสธไม่ออกเมื่อเจอลูกอ้อนพร้อมเสน่ห์แพรวพราวซึ่งลำยองจงใจส่งมา
ลำยองกลับมาเพิงขายขนมด้วยความลำพองใจที่ชวนหนุ่มไปเที่ยวสำเร็จ แลพลอยกระดี๊กระด๊าเพราะอยากได้ทหารเรือหนุ่มเป็นเขยใจแทบขาด ลำยงทนฟังอยู่นานก็อดกระแนะกระแหนพี่สาวไม่ได้
“ที่ลงทุนแต่งตัวสวยแต่เช้า ที่แท้ก็มาจับผู้ชายแล้วคิดเหรอว่าพี่สันต์เขาจะโง่ยอมให้พี่จับน่ะ” ลำยองปรี๊ดแตกแต่ลำยงก็ไม่สนใจ “หัดส่องกระจกดูเงาตัวเองให้ดีก่อนเถอะพี่ลำยอง ชาวบ้านเขาจะได้ไม่หัวเราะเยอะเอาทีหลัง”
สองพี่น้องตั้งท่าทะเลาะกัน แลปราดมาขวางและแหวลำยงว่าอิจฉาพี่สาวไม่เข้าเรื่อง ลำยองยิ้มเป็นต่อและสะบัดหน้าเข้าห้องไปนอน ทิ้งลำยงให้มองตามด้วยสายตาอ่อนใจที่แม่เข้าข้างพี่สาวจนจะเสียคนอยู่แล้ว
“ฉันก็ไม่อยากว่าอะไรหรอก แต่แม่ก็น่าจะรู้ว่าไอ้ที่คิดทำอยู่เนี่ยมันถูกมันควรหรือเปล่า”
“เกิดมาขี้เหร่อย่างเอ็งเนี่ยนะ ชาตินี้ก็หาผัวกับเขาไม่ได้หรอก ต้องขายขนมไปจนตายแหละวะ”
ooooooo
บ่ายวันเดียวกัน...แลไปซื้อของร้านสินกับปั้นและแอบขโมยไข่ แต่ก็ไม่รอดสายตาปั้นซึ่งจับสังเกตตลอด เมื่อถูกเอาเรื่อง...แลก็โวยวายกลบเกลื่อนและแถเอาตัวรอดในที่สุด ปั้นมองตามด้วยความเจ็บใจที่เอาคืนจากแลไม่ได้
“ทั้งบ้าน...ขี้ขโมยเหมือนกันหมด ฉันล่ะเกลียดไอ้คนก๊กนี้จริงๆ”
หนึ่งในคนก๊กนี้ของปั้นกลับบ้านด้วยความกะหยิ่มใจที่ขโมยได้ ปอผัวขี้เมาของแลและพ่อของลำยองตื่นมาเห็นเมียก็ขอเงินไปซื้อเหล้า แต่แลไม่ให้เลยเกิดการยื้อยุดขึ้น สุดท้ายปอก็ถูกเมียใช้สากกะเบือตีหัวไปนอนกับพื้น ส่วนแลก็อดกินไข่เพราะแตกหมด แถมลำยองซึ่งนอนอยู่ได้ยินเสียงเอะอะก็ออกมาโวยวาย ปอไม่สะทกสะท้านและขอเงินลูกไปซื้อเหล้า แต่ลำยองก็ไม่มีให้แถมยังด่าพ่อกลับอีกต่างหาก!
ฝ่ายสันต์เมื่อกลับถึงบ้านตอนเย็นก็ทานข้าวกับพ่อแม่และแต่งตัวไปข้างนอก แต่ไม่กล้าบอกว่าไปดูหนังกับลำยอง ปั้นไว้ใจลูกชายแต่ก็ไม่วายเตือนให้ระวังเรื่องผู้หญิง พลาดท่าเสียทีจะเดือดร้อนและเสียใจไปตลอดทั้งชาติ
“แม่ปั้นก็...จะไปเข้มงวดอะไรมันมาก ลูกมันถึงไม่มีแฟนกับเขาสักที” สินพูดขำๆ
“ที่ต้องเข้มงวดก็เพราะห่วงมันนั่นแหละ ได้เมียดีก็เป็นศรีแก่ตัวเอง”
“ลูกมันรู้น่า...การศึกษาก็ไม่น้อยอย่างเรา อบรมสั่งสอนก็ไม่ขาดตกบกพร่อง ลูกมันคิดเองได้น่า อย่ากังวลเลย”
สันต์ออกจากบ้านได้ก็โล่งอกเหมือนเด็กหนีเที่ยว เมื่อเห็นลำยองก็ใจเต้นไม่เป็นระส่ำตามประสาหนุ่มโสดไม่เคยมีแฟน ลำยองจึงใช้ความสาวและสวยทำให้สันต์ระทวย ยิ่งได้สัมผัสกายสาวเป็นครั้งแรกก็ถึงกับร้อนวูบวาบจนแทบควบคุมตัวเองไม่อยู่ จนเมื่อดูหนังเสร็จและจะพาเธอกลับบ้าน ลำยองก็ใช้มารยาออดอ้อนให้พาไปกินข้าวต้มโต้รุ่ง สันต์ใจอ่อนอีกตามเคยเพราะหลงในเสน่ห์แพรวพราวของลำยอง
สองหนุ่มสาวใช้เวลาด้วยกันจนดึกดื่น แต่สันต์ก็ไม่รู้สึกผิดนักเพราะลำยองทำให้เขามีความสุขอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน “แม่น่ะถามลำยองทุกวันว่าเมื่อไหร่จะมีแฟนสักที ความจริงก็มีคนจีบลำยองหลายคนเหมือนกันนะจ๊ะ แต่ลำยองไม่สนหรอก พี่สันต์รู้ไหมว่าทำไม...ก็ลำยองอยากเป็นแฟนพี่สันต์คนเดียวนี่จ๊ะ”
สันต์ทำหน้าไม่ถูกเพราะคิดไม่ถึง ลำยองเลยถือโอกาสทิ้งสายตายั่วยวนจนเขาเคลิ้มหน้าแดง เมื่อเธอชวนไปหาความสุขด้วยกันต่อเขาก็ตอบรับเป็นอย่างดี ยินดีเหลือเกินที่จะได้ใช้ความเป็นชายให้สมบูรณ์เป็นครั้งแรกในชีวิต
กว่าสันต์จะพาลำยองมาส่งบ้านก็เกือบเช้าวันต่อมา สองหนุ่มสาวตัวติดกันตามประสาคนตกในห้วงรัก โดยเฉพาะสันต์ซึ่งยิ้มแทบไม่หุบด้วยความอิ่มเอมใจ เกิดมาก็เพิ่งเคยมีแฟนจริงๆจังๆกับเขาเสียที
ooooooo
สายวันเดียวกันที่หน้าบ้านปั้นกับสิน...ป่องน้องชายลำยองถูกจับได้ว่าเล่นพนัน ปั้นจึงสั่งสอนและไล่ตะเพิดกลับบ้าน ป่องสวนกลับอย่างเด็กไม่มีสัมมาคารวะแล้ววิ่งหนี ปั้นได้แต่มองตามเคืองๆจนสินต้องปลอบให้ทำใจ
“เด็กมันจะไปรู้อะไรแม่ปั้น คนเป็นพ่อเป็นแม่ไม่เคยอบรมสั่งสอน แถมยังทำเป็นตัวอย่างให้เห็นอีก”
“นึกไม่ออกเลย...ว่ามันจะโตเป็นผู้ใหญ่แบบไหนกัน”
และความหนักใจของปั้นมากขึ้นในเย็นวันเดียวกัน เมื่อเห็นสันต์หอบถุงขนมมากมายจากร้านแล หัวใจคนเป็นแม่หล่นวูบพร้อมลางสังหรณ์รุนแรงว่าลูกชายกำลังหาเรื่องใส่ตัวจนต้องเปิดอกคุยกับเขาตรงๆ
“จะคบใครแม่ก็ไม่ว่า เพราะแม่แน่ใจว่าลูกต้องเข้าตามตรอกออกทางประตู ไม่ได้ลักกินขโมยกินลูกสาวบ้านไหน แต่แม่ขออย่างเดียว...ถ้าคิดจะจริงจังก็ดูให้ดี ได้เมียดีเป็นศรีแก่ตัวนะลูก ไอ้ประเภทเลอะเทอะหยิบโย่ง วันๆไม่ทำอะไรอย่างนังลำยองลูกสาวยายแลน่ะ อย่าได้คว้ามาทำเมียเชียว จะเสียใจไปทั้งชาติ”
สันต์อึ้งไปอึดใจ พูดไม่ออกเพราะความสัมพันธ์ของเขากับลำยองมันมาไกลเกินจะหยุดแล้ว
ความสัมพันธ์ของสันต์กับลำยองยังดำเนินไปเรื่อยๆจนกระทั่งวันหนึ่ง...ลำยองก็เกิดหน้ามืดและมีอาการโอ้กอ้ากจนแตกตื่นกันทั้งบ้าน แลเข้ามาลูบหลังลูกสาวคนโปรดแล้วบ่นเซ็งๆ
“เอ็งอย่ามาไม่สบายตอนนี้นะเว้ย เงินทองยิ่งไม่ค่อยมีอยู่ ค่าหมอค่ายาไม่ใช่แค่บาทสองบาท...หรือว่าแกท้อง!”
เมื่อสันต์ทราบเรื่องลำยองก็ตาเหลือก แลเห็นท่าทางอึกอักของว่าที่ลูกเขยก็คิดว่าเขาจะไม่รับผิดชอบ
“พ่อสันต์ทำงี้ได้ไง มันดูถูกกันชัดๆ ก็นังลำยองมันออกไปเที่ยวกับพ่อสันต์มาตั้งกี่ครั้งแล้ว” ปอตาตั้งเพราะไม่เคยรู้ แลหันขวับไปมองแล้วแหวใส่ “หุบปากเลยตาปอ...ถ้าลำยองไม่ท้องก็จะไม่รับผิดชอบหรือไงพ่อสันต์”
ชาวบ้านพากันมุงและนินทาสนุกปาก ลำยงสงสารสันต์มากแต่ไม่รู้จะช่วยยังไง ส่วนแลเห็นคนสนใจก็ยิ่งโวยใหญ่ “แล้วจะเอายังไง จะให้ลูกสาวฉันท้องโตไปเรื่อยๆไม่รับผิดชอบไม่ได้นะ ฉันก็อายชาวบ้านเหมือนกัน เป็นถึงชายชาติทหาร ถ้าคิดมาเจาะไข่แดงลูกสาวฉันฟรีๆ อีแลจะฟ้องให้ถึงกองทัพเลย...ไม่เชื่อก็คอยดู”
สันต์สับสนมากแต่คิดว่าคงต้องเจรจายาว เลยขอกลับมาคุยใหม่ตอนเย็น ลำยองเล่นบทสาวอ่อนต่อโลกร้องไห้ฟูมฟายเกาะแขนจนสันต์เครียดหนัก...ไม่คิดเลยว่าต้องเป็นพ่อคนเร็วขนาดนี้
เมื่ออาละวาดกับสันต์เสร็จ...แลก็พาลำยองไปประกาศตัวกับปั้นและสิน สองผัวเมียพูดไม่ออกจนแลเริ่มหัวเสีย “จะไม่ยอมรับผิดชอบก็บอกมาเถอะ ทำเป็นธรรมะธรรมโม ใส่บาตรทุกวัน พวกเอ็งไม่มีทางได้ขึ้นสวรรค์หรอก ลงนรกชัดๆถ้าพวกเอ็งไม่ยอมรับนังลำยองเป็นสะใภ้”
ปั้นเห็นท่าทางคุกคามก็จะตอกกลับ แลเตรียมรับอยู่แล้วและโต้กลับอย่างเผ็ดร้อน “อีกสามวันถ้าพวกเอ็งไม่ยกขันหมากไปสู่ขอนังลำยองให้ถูกต้องตามประเพณี อีแลนี่แหละจะประจานไม่ให้ผุดให้เกิดกันทั้งโคตรเชียวล่ะมึง”
ขาดคำก็พาลำยองออกไป ทิ้งให้ปั้นกลุ้มใจจนเป็นลม สินได้แต่ประคองเมียไปนั่ง นึกเคืองลูกชายที่หาเรื่องให้พ่อแม่ปวดใจ ส่วนครอบครัวลำยองก็กลับบ้านด้วยความลำพองใจ มั่นใจมากว่าต้องได้ดองกับครอบครัวสันต์แน่ ลำดวนน้องสาวอีกคนของลำยองได้ยินข่าวดีของพี่สาวก็พลอยตื่นเต้นไปด้วย
“เผลอแปบเดียวพี่ลำยองจะได้ผัวแล้ว ดีจังเลย... โรงเรียนก็ไม่ต้องไป อยู่บ้านให้ผัวเลี้ยงสบายใจเฉิบ”
ลำยองกระหยิ่มยิ้มและหารือกับแม่เรื่องสินสอด ลำยงทำหน้าเมื่อยและแขวะพี่สาว ลำยองปรี๊ดแตกแต่ลำยงก็ไม่สนใจ ก้มหน้าก้มตาขายขนมต่อโดยมีชาวบ้านผ่านไป
ผ่านมาแถวนั้นคอยซื้อไม่ขาด แลเลยโพนทะนาว่าลูกสาวท้องและจะมีผัวด้วยความภูมิใจ ชาวบ้านต่างก็ทำหน้าไม่ถูก ไม่รู้จะยินดีหรือเสียใจด้วยดีที่มีเรื่องงามหน้าใน
บ้านเช่นนี้
ฟากสันต์ก็รับศึกหนักที่บ้านเพราะปั้นไม่พอใจที่ลูกชายไปก่อเรื่องจนเป็นบ่วงรัดตัวดิ้นไปไหนไม่รอด
“จะทำอะไรไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจไว้ให้ดี ลูกหนอลูก”
“ผมขอโทษครับแม่ ผมพยายามแล้วแต่ผมสู้ใจตัวเองไม่ได้”
สินเห็นลูกถูกดุก็สงสารเลยช่วยพูดเพราะไม่เห็นประโยชน์จะตีโพยตีพาย “ลูกเราก็คงรักลูกสาวเขาจริงๆ แหละ อย่าเพิ่งมองโลกในแง่ร้ายนักเลย ยังไงเด็กใน
ท้องก็ได้ชื่อว่าเป็นหลาน แม่ปั้นควรจะดีใจแล้วก็ภูมิใจ ที่อย่างน้อยลูกเราก็สมชายชาติทหารพร้อมจะรับผิดชอบกับสิ่งที่ทำลงไป”
สันต์พร่ำขอโทษพ่อกับแม่และกราบแทบตัก สองผัวเมียได้แต่ลูบหัวลูก น้ำตาไหลพรากแต่ก็ให้อภัย
ooooooo
เช้ารุ่งขึ้น ปั้นกับสินก็หอบสินสอดไปสู่ขอลำยอง แลกับปอเนื้อเต้นด้วยความเห็นแก่เงิน แต่เมื่อเห็นเป็นเงินไม่กี่พันพร้อมทองคำไม่กี่บาทก็โวยวาย ลำยองกลัวปั้นยกเลิก
งานแต่งเลยพยายามปรามแต่แลก็ไม่วายบ่นกระปอดกระแปด ปั้นกับสินได้แต่มองหน้ากันเนือยๆ เพราะเห็นเค้าวุ่นวาย แต่เพราะเห็นแก่ลูกชายที่จะได้เป็นพ่อคนเลยต้อง
เก็บอาการ
แต่ก็ใช่ว่าสันต์จะไม่เครียด...หลังส่งแม่กับพ่อกลับบ้าน ตัวเองก็อยู่ช่วยลำยองเก็บของ ก่อนกลับลำยงจึงหาโอกาสมาคุยด้วยเพราะเห็นใจเขาที่ต้องรับศึกหนักจากแม่กับ
พี่สาว
“ทนๆมันหน่อยแล้วกันนะพี่สันต์ ฉันรู้จักสันดานมันดี ยังไงก็นึกถึงลูกเอาไว้มากๆ” สันต์ขอบใจแล้วเดินจากไป ลำดวนมองตามพี่เขยแล้วตั้งปณิธานจะหาผัวหล่อและรวย
กว่าให้ได้ ลำยงได้แต่ส่ายหน้าเอือมๆ “น้อยๆหน่อยนังลำดวน...เรียนให้จบตามเกณฑ์ที่หลวงบังคับก่อนเถอะ โง่เป็นควายน่ะ ไม่มีใครเขาอยากเอาไปทำเมียหรอก”
ฟากลำยองก็ร่ำลาแม่ไปอยู่บ้านสันต์ แลลูบหัวด้วยความยินดีที่ลูกจะมีผัวเลี้ยงดู “พวกข้าอดๆอยากๆ รู้จักส่งส่วยกลับมาบ้าง นังปั้นมันรวย เอ็งยักยอกมาทางนี้มั่งจะได้
ไม่ต้องเสียเงินซื้อ”
“แต่ท่าทางแม่ผัวฉันจะเอาเรื่องนะแม่ ไอ้ตัวพ่อน่ะไม่เท่าไหร่ มีปากแต่ไม่ค่อยพูด สงสัยน้ำลายจะบูด”
“เอ็งจะไปกลัวมันทำไมนังปั้นน่ะ มันด่าเราก็ด่ากลับ มันไม่หือกับเอ็งหรอก ยังไงหลานมันก็อยู่ในท้องเอ็ง”
ลำยองรับคำด้วยความยินดี แลยิ้มไม่หุบเพราะเชื่อว่าลูกสาวจะได้เป็นเมียนายทหารอนาคตไกล ส่วนตัวเองก็จะได้เป็นแม่ยายที่ไม่ต้องอดมื้อกินมื้ออีกต่อไป
ตกบ่าย...สันต์ไปรับลำยองมาที่บ้าน ทันได้ยินปั้นกับสินบ่นเรื่องได้ลำยองมาเป็นสะใภ้เพราะไม่มีทางเลือก ลำยองไม่สนและเดินตัวปลิวเข้าห้อง โดยมีสันต์หิ้วของตามไป
แลซึ่งตามมาส่งเห็นห้องลูกเขยเล็กก็โวยวายและจัดแจงให้ลูกสาวได้นอนห้องของปั้นกับสินซึ่งใหญ่กว่า แต่ก็ไม่สำเร็จเพราะสันต์ห้ามไว้และบอกว่าจะขยับขยายให้ทีหลัง
คืนแรกของการร่วมหอลงโรงเป็นไปอย่างราบรื่น ลำยองออดอ้อนออเซาะจนผัวปลื้มตัวลอยแล้วถือโอกาสขอเงินไว้ซื้อของ สันต์ไม่คิดมากและอยากเอาใจเมียเลยหยิบให้
แต่โดยดี แล้วขอให้ช่วยงานบ้านหรือขายของกับพ่อแม่เป็นการตอบแทน ลำยองรับปากแบบขอไปที...เรื่องอะไรอีลำยองจะทำงานให้เหนื่อย เมียนะโว้ยไม่ใช่คนใช้!
เช้าวันต่อมาลำยองก็แผลงฤทธิ์จนเป็นที่เอือม–
ระอาของปั้นกับสิน หญิงสาวตื่นสายหยิบโหย่งแถมเถียงคำไม่ตกฟากจนสองผัวเมียอ่อนใจ แต่ก็พยายามทำใจ
เพราะอย่างไรเสียลำยองก็อุ้มท้องลูกสันต์อยู่ ลำยองรอจนปั้นงีบกลางวันจึงแอบขโมยของในร้านมาให้แม่กับน้องที่บ้าน แลเห็นแต่ของกินไม่มีเงินก็โวยวายจนลำยองต้อง
ปราม
“ได้ของกินก็จะเอาเงินอีก อย่าโลภมากนักเลยแม่ เอาไว้เผื่อๆวันหลังมั่ง”
“มันเอาเอ็งไปเป็นสะใภ้ จิกหัวใช้อย่างกับขี้ข้า เอ็งต้องรู้จักถอนทุนคืนให้คุ้มสิวะ”
“เจ็บใจตรงที่มันด่าว่าฉันโง่เหมือนควายมากกว่า”
“ว่าไงนะ...อีปั้นมันกล้าด่าเอ็งขนาดนี้เชียวหรือ เดี๋ยวข้าจะไปด่าคืน อีนี่...ไม่รู้ฤทธิ์อีแลซะแล้ว”
“แม่อยู่เฉยๆเหอะ...ฉันลุยเองได้ ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าใครจะต้องเป็นฝ่ายทนใคร”
สันต์กลับถึงบ้านตอนเย็นก็ถามหาเมียรัก ปั้นถอนใจเหนื่อยหน่ายแล้วบอกว่าลำยองไปเยี่ยมแล ส่วนสินก็ซักเสื้อผ้าลูกชายหลังขดหลังแข็ง เมื่อสันต์เห็นก็แปลกใจเพราะ
คิดว่าสั่งเมียว่าให้ช่วยงานแล้ว ปั้นเห็นท่าลูกชายก็ตัดสินใจพูด “แม่ไม่ได้มีอคติแต่แกควรดูแลเมียให้ดี จะอยู่ด้วยกันก็ต้องรู้จักหน้าที่ตัวเองไม่ให้ขาดตก บกพร่องด้วย”
สันต์ซักผ้าแทนพ่อแล้วไปตามเมียกลับบ้าน ลำยองแกล้งทำกระเง้ากระงอดและอ้างว่าพ่อกับแม่เขาไม่อยากให้เธอไปอยู่ด้วย สันต์ต้องปลอบอยู่นานและถือโอกาสถาม
เรื่องสินต้องซักเสื้อผ้าเขาแทนเธอ
“ก็ทีแรกลำยองจะซักอยู่แล้ว แต่เวียนหัวเหมือนจะเป็นลม ลำยองแพ้ท้องนี่จ๊ะพี่สันต์ ลำยองเหม็นจะอ้วก”
สันต์เห็นเมียแพ้ท้องก็ใจอ่อนและพากลับบ้าน ลำยองเดินตามและแอบยิ้ม...โธ่เอ๊ย...ยังไงก็เห็นแก่ลูกแหละวะ!
ooooooo
วันเวลาผ่านไปหลายเดือน...ท้องของลำยองก็โตขึ้นเรื่อยๆ แต่ความสัมพันธ์ระหว่างแม่ผัวลูกสะใภ้ กลับไม่กระเตื้องแม้แต่น้อย สินพยายามสอนให้ลำยองทำงานบ้านแต่ก็
ไม่ได้เรื่องเหมือนเดิม เอะอะก็หาว่าแพ้ท้อง หน้ามืดจนสินต้องตัดรำคาญด้วยการบอกให้ไปนอน
ลำยองชอบใจที่หลอกพ่อผัวสำเร็จ แถมยังแอบขโมยหมูชิ้นใหญ่จากแผงของปั้นไปให้แม่กับน้องที่บ้านอีกต่างหาก เมื่อเจ้าของแผงตื่นจากงีบกลางวันมาเห็นก็ตาลุกด้วย
ความโกรธจัด
“คนประเภทไหนนะพี่สิน...ที่จนตายก็สั่งสอนกันไม่ได้แบบนี้”
ฝ่ายแลก็ชอบใจที่ลูกสาวลักของกินมาให้ถึงบ้าน ลำยองเองก็ลำพองใจเพราะเชื่อว่าหลอกพ่อแม่ผัวสำเร็จ
“เอ็งนี่มันเก่งสมเป็นลูกสาวแม่แท้ๆ น้องนุ่งพลอยสบายอิ่มปากอิ่มท้องเพราะเอ็ง แล้วนี่มันยังใช้งานแกอยู่ไหม”
“ฉันก็ทำอ้วกหลอกว่าแพ้ท้อง อ้างลูกได้ทุกครั้งแหละแม่ ท่าทางมันจะเห่อหลานเหมือนกัน”
“เอ็งนี่ฉลาดเหมือนแม่เลย ไม่ต้องไปทำให้มัน เรื่องอะไร...เมียโว้ยไม่ใช่ทาส นี่ขนาดอยู่ในท้องยังเห่อขนาดนี้ เอ็งคลอดออกมามันจะเห่อขนาดไหนวะ โกยมาเยอะๆนะโว้ยนังลำยอง”
ลำยองรับปากดิบดี แต่เมื่อแม่ถามถึงผัวก็หน้าบึ้งเพราะช่วงนี้เขากลับบ้านดึกบ่อยและอ้างว่างานยุ่ง
“เอ็งไม่รู้จริงหรือว่าแกล้งโง่วะ ข้าเห็นมาบ่อย อีตอนท้องโตนี่แหละอันตรายสุด ผัวเอ็งมันแอบนอกใจแหงๆ”
คำพูดของแม่ทำให้ลำยองร้อนรนแทบนั่งไม่ติด มั่นใจมากว่าสันต์ต้องมีคนอื่น เมื่อเขากลับบ้านก็ตั้งท่าหาเรื่องเต็มที่ สินพยายามกล่อมให้ใจเย็นแต่ก็ไม่ได้ผลเพราะลำยองโมโหจนขาดสติ เสียงทะเลาะของลูกชายกับลูกสะใภ้ทำให้ปั้นนอนไม่หลับ สินปลอบให้ทำใจเพราะเป็นเรื่องผัวๆเมียๆ ปั้นถอนใจเหนื่อยหน่าย...เวรกรรมอะไรของสันต์ก็ไม่รู้
ฝ่ายลำยองก็เอาเรื่องไม่หยุด สันต์อดทนให้เมียทุบตีระบายอารมณ์แต่ก็เหมือนไม่ช่วยอะไรเพราะดูจะอารมณ์เสียมากขึ้นอีก “พี่จะมีคนอื่นได้ไง ไปทำงานก็ห่วงแต่ลำยองกับลูก พี่ขอโทษก็ได้ พี่จะไม่กลับดึกอีกแล้ว”
“ถ้าบริสุทธิ์ใจจริง ทีหลังต้องให้ลำยองไปด้วยสิ อยู่แต่บ้านเบื่อจะตาย ไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันกับเขาเลย”
“ได้ๆ คราวหลังพี่จะพาลำยองไปด้วยนะ”
“ไม่มีใครสงสารลำยองเลย แค่อยากกินเป็ดพะโล้ก็ไม่มีวาสนา พ่อกับแม่พี่บอกว่าจะกินทำไมมันแพง”
“งั้นเอาเงินพี่ไปซื้อ อยากกินอะไรก็ซื้อแต่เลือกที่มันมีประโยชน์กับลูกนะ”
พอมีเงินยื่นตรงหน้า ลำยองก็คว้าหมับและหอมแก้มผัวฟอดใหญ่ สันต์ถอนใจเบาๆ ดีใจที่ทุกอย่างจบได้ด้วยดี
ลำยองได้เงินจากผัวก็ไม่ได้เอาไปซื้อเป็ดพะโล้อย่างที่บอก แต่กลับเอาไปซื้อส้มตำรสจัดจ้านมาเลี้ยงที่บ้านในวันรุ่งขึ้นแทน ลำยงส่ายหน้าเซ็งๆที่พี่สาวไม่ดูแลตัวเอง แต่ไม่ทันเตือนอะไรลำยองก็ปวดท้องจะคลอดเสียก่อน
เหตุการณ์หลังจากนั้นเต็มไปด้วยความอลหม่าน แลช่วยดูอาการลำยอง ส่วนลำยงกับลำดวนออกไปตามครอบครัวสันต์ ทุกคนแตกตื่นและรีบมาบ้านแล สันต์
ไม่รอช้าตวัดร่างเมียขึ้นและพาไปโรงพยาบาล แลกับปั้นมองตามด้วยความตื่นเต้น สองสาวคู่ปรับญาติดีกันเป็นครั้งแรกเพราะห่วงและเห่อหลานเหมือนกัน
ลำยองร้องโวยวายตลอดทางเพราะเจ็บท้อง ทั้งโรงพยาบาลแตกตื่นกันไปหมดเพราะหญิงสาวหน้าตาสะสวยตะโกนด่าหมอกับพยาบาลเสียงลั่นด้วยความโมโห
“เจ็บจะตายอยู่แล้ว เอามันออกมาที จะให้หลุดตรงนี้หรือไง อีหมอบ้า...จะแกล้งกูให้ตายหรือไงวะ”
ส่วนสันต์ก็ถูกสั่งให้รอข้างนอก เดินไปมาเหมือนหนูติดจั่นด้วยความห่วงเมีย ในที่สุด...ลำยองก็คลอดลูกชายร่างกายสมบูรณ์ พยาบาลออกมาแสดงความยินดีแล้วบอกว่าลูกเขามีบุญได้เกิดในวันมหามงคล สันต์ปลื้มใจมากและไปเยี่ยม เห็นลูกชายตัวแดงแต่น่ารักเหลือเกินในสายตาเขา “ลูกพ่อ...พ่อตั้งชื่อให้ลูกว่าวันเฉลิมนะ”
สันต์นั่งเฝ้าลูกไม่ยอมห่าง ส่วนลำยองก็ผล็อยหลับด้วยความอ่อนเพลีย...เจ็บเป็นบ้า เข็ดแล้วจะไม่ขอมีลูกอีก!
ooooooo
ปั้นกับสินเห่อหลานมาก จัดแจงตัดเย็บผ้าอ้อมให้หลานด้วยตัวเอง ชาวบ้านผ่านมาเห็นก็อดเอ็นดูปู่ย่าซึ่งหลงหลานตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้า ต่างจากบ้านลำยองที่เห่อเหมือนกันแต่ไม่เตรียมรับขวัญใดๆเพราะเชื่อว่าครอบครัวสันต์จะรับหน้าที่นี้ได้ดีเพราะรวยกว่า ลำยงส่ายหน้าอ่อนใจแต่แลก็ไม่สนแถมยังโอ่แทนลูกสาวคนโปรดอีก
“นังลำยองมันวาสนาดีโว้ย เกิดมาสวยก็สบายอย่างนี้ ผัวรักผัวหลง เดี๋ยวพอมดลูกเข้าอู่ก็มีต่อได้เลย”
ลำยงไม่เห็นด้วยเพราะเชื่อว่าความอดทนของสันต์กับพ่อแม่เขาอาจหมดลงสักวันถ้าเห็นฤทธิ์ลำยองมากๆ
“วันๆไม่ช่วยเขาทำมาหากิน ต่อให้มีลูกเป็นโขยง สักวันพี่สันต์ก็ต้องเบื่อ”
“นังลำยองมันสวยเว้ย ผัวมันไม่มีทางเบื่อมันหรอก”
“ผู้หญิงมีลูกแล้ว ยังไงก็ต้องหย่อนยานไม่ใช่เหรอแม่ แล้วมีหลายคนมันไม่กลายเป็นแร้งทึ้งเหรอ”
แลอึ้งแล้วแหวกลับลูกสาวคนรองทันทีที่ปากเสีย แต่ลำยงก็ไม่ยี่หระเพราะคิดว่ากำลังพูดเรื่องจริง
สันต์ไปรับเมียกลับบ้านหลังผ่านไปหลายวัน ปั้นกับสินเตรียมต้อนรับอย่างดีด้วยความเห่อหลาน แต่ก็ต้องหน้าเจื่อนเมื่อลำยองทำท่าหงุดหงิดเหมือนไม่อยากให้เข้าใกล้ลูกชาย และเหตุการณ์ก็เลวร้ายลงอีกเมื่อลำยองแผลงฤทธิ์อย่างหนักและต่อว่าปั้นกับสินไม่ไว้หน้าเรื่องผ้าอ้อม
“อะไรเนี่ย...ลูกฉันไม่ใช่ลูกกุลีนะ ลูกนายทหารเรือ เกิดก็วันดีมงคล ฉันไม่ให้ลูกฉันนุ่งผ้าถุงเก่าๆหรอก ซวยตาย หมดราศีกันพอดี” ปั้นกับสินหน้าเจื่อนแต่ลำยองก็ไม่หยุด “ยากจนนักหรือไงถึงต้องให้ลูกใช้ผ้าพรรค์อย่างนี้”
สันต์พยายามประนีประนอม “มันก็แค่ผ้าอ้อมใช้ไปก่อนเถอะลำยอง ใช่ว่าเป็นผ้าเก่าทุกผืนเมื่อไหร่”
ลำยองหน้าเสียที่ผัวไม่เข้าข้าง แต่ก็โวยวายไปเรื่อยเพื่อกลบเกลื่อน ปั้นข่มความไม่พอใจแล้วเปรยเสียงเคร่ง
“ลูกเอ็งน่ะมันก็หลานข้า เราเลี้ยงเด็กกันมาอย่างนี้ เอาเถอะ...รังเกียจผ้าถุงของย่าของแม่ก็ตามใจ” ปั้นแยกผ้าอ้อมที่เย็บด้วยผ้าถุงเก่าออกมา “ผ้าสาลูใหม่นี่ยังไงก็ต้องหาซื้อ ถ้ายังใช้ไม่ได้ก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว หลานท่านขุนเจ้าของที่แถวนี้ ข้าก็เห็นเขาใช้ผ้าสาลูทำผ้าอ้อมเหมือนกัน”
จบคำก็ลุกขึ้นและหยิบกองผ้าอ้อมเก่าออกไปด้วย สันต์รู้ว่าแม่ไม่พอใจจึงตามมาขอโทษแทนเมีย ปั้นไม่อยากให้ลูกคิดมากและไม่อยากโวยวายให้เป็นเรื่องใหญ่ “ช่างมันเถอะ...แม่ไม่อยากคิดว่าเพราะการศึกษาต่ำถึงเป็นอย่างนี้ แต่เป็นผัวเมียกันก็อบรมกันบ้างก็ดี ให้นึกถึงใจคนอื่นบ้าง”
แลมาเยี่ยมหลานหลังจากนั้นพร้อมห่อยาดองสำหรับลำยองเพื่อบำรุงให้ฟื้นตัวเร็วขึ้น ปั้นได้ยินคนพูดถึงลูกสะใภ้ก็ทำหน้าหงิก แลเลยเข้าใจว่าแม่ผัวคิดรังแครังคัดลูกสะใภ้กับหลาน
“ฉันไม่ได้รังเกียจหลาน เลี้ยงให้มันโตน่ะง่าย แต่เลี้ยงให้เป็นคนดีมีคุณภาพน่ะยาก สักแต่ว่าทำให้มันเกิดแล้วเลี้ยงทิ้งๆขว้างๆ อย่าให้มันเกิดดีกว่า...บาปเปล่าๆ”
แลชักฉุนแต่ไม่อยากมีเรื่องวันที่จะเจอหลาน
ครั้งแรกเลยสะบัดหน้าไปหาลูกสาวในห้อง หลังชื่นชมหลานพักใหญ่จึงยื่นห่อยาดองเพื่อบำรุงร่างกายให้เปล่งปลั่งอีกครั้ง ลำยองตาโตแต่เมื่อได้ยินราคาต่อห่อก็หน้าเหี่ยวเพราะคิดว่าผัวคงไม่ยอมควักเงินจ่ายให้แน่ แลบอกว่าอย่าไปกลัว...ใครไม่อยากมีเมียสวยบ้าง สันต์มันต้องยอมแน่!
สันต์ต้องยอมอย่างเสียไม่ได้จริงๆเพราะรักเมีย ลำยองเลยเอาใหญ่ซื้อโน่นนี่นั่น โดยเฉพาะยาดองจนกลายเป็นติดงอมแงม สันต์เองก็รู้ดีแต่คิดว่าเป็นความสุขของเมียเลยไม่อยากพูดให้ทะเลาะกัน แต่คนทนไม่ไหวคือปั้นกับสินที่ตัดสินใจพูดตรงๆเพราะเป็นห่วงวันเฉลิม
“เขาเชื่อว่ามันดีก็ช่างเขาเถอะพ่อ พ่อครับ แม่ครับ... เดือนนี้ผมไม่มีเงินให้ช่วยค่าทำบุญนะครับ ผมหมดเกลี้ยงเลย ค่ายาดอง ค่าหมอประคบยา ค่ากระโจมอยู่ไฟ ไหนจะค่าโรงพยาบาล ค่าเสื้อผ้าลูกอีก”
“ไม่เป็นไรหรอก...ตอนนี้เอ็งมีค่าใช้จ่าย ไม่ใช่ตัวคนเดียวเหมือนเมื่อก่อน ที่เคยให้แม่ไว้ทำบุญและกินขนม แม่ยกให้หลานแล้วกัน ไม่ต้องมาให้แม่อีกแม่มีกินมีใช้ ค้าขายได้กำไรมากกว่าเงินเดือนเอ็งเป็นไหนๆ”
“ที่เอ็งให้มาทุกเดือนก็ยังอยู่ครบ แม่เขาไม่เคยเอาไปใช้หรอก เขาตั้งใจไว้บวชเอ็ง แต่ก็คงไม่ได้บวชแล้วล่ะ”
สันต์ละอายที่ทำปรารถนาของพ่อแม่ให้เป็นจริงไม่ได้ สินกับปั้นเข้าใจดี...ทั้งลูกทั้งเมียคงบวชไม่ได้หรอก
ooooooo
อาการติดยาดองของลำยองหนักข้อขึ้นเรื่อยๆจนสันต์เอือมระอา แม้เขาจะพยายามบอกให้หันมาสนใจลูกและเรื่องอื่นรอบตัวบ้างแต่เธอก็ไม่ใส่ใจ แถมอ้างว่า ต้องพักฟื้นร่างกายเพราะใช้พลังเยอะตอนคลอดลูก
“แต่นี่มันเกินเดือนนานแล้ว ไม่เป็นไรแล้วล่ะหยิบจับงานบ้านก็ยังดี ผ้าอ้อมลูกกองพะเนินยังไม่ได้ซักเลยนะ”
“บ่นเป็นคนแก่อยู่ได้ นี่แม่พี่ให้มาพูดใช่ไหม เหมือนกันไม่มีผิดเลย”
“พี่พูดเอง ว่าจะพูดตั้งนานแล้วด้วย เรื่องแบบนี้น่าจะคิดเองได้นะ ไม่น่าต้องให้บอก”
“เออ...อีลำยองมันคนสันหลังยาว มันใจดำ แล้วเอามันมาทำเมียทำไมล่ะ”
ลำยองแหวใส่ผัวแล้วบีบน้ำตาจนเขาใจอ่อนเหมือนเคย สุดท้ายลำยองก็ได้แต่กินๆนอนๆอย่างมีความสุข ส่วนสันต์ก็ต้องเลี้ยงลูกและรับภาระทุกอย่างที่ลำยองไม่เคยแม้แต่คิดจะแตะ
ลำยองไม่ยอมทำอะไรจนสันต์ต้องไปขอร้องให้ลำยงมาช่วยดูวันเฉลิมในช่วงที่เขาต้องเข้าโรงเรียน ลำยงรับปากเพราะเข้าใจหัวอกพี่เขยที่ต้องรับมือเมียสันหลังยาวอย่างลำยอง เห็นใจเขาไม่น้อยที่ต้องมีบ่วงทั้งที่ไม่พร้อม
หลังปิดร้านขายขนม ลำยงก็ไปเยี่ยมพี่สาวที่บ้านสันต์ ถอนใจหนักหน่วงกับสภาพห้องสกปรกและกองผ้าอ้อมเหม็นหึ่งเพราะไม่ได้ซัก ลำยงเก็บไปบ่นไปแต่ลำยองก็ไม่สะทกสะท้าน แถมยังนอนกรอกยาดองเข้าปากอย่างสบายอารมณ์ ลำยงหมั่นไส้มากเลยแกล้งแขวะว่าทำตัวแบบนี้จะถูกทิ้งสักวัน ได้ผล...ลำยองลุกพรวดมาด่าทันที
“อีบ้า...มาแช่งข้า พี่สันต์เขาไม่ทิ้งเมียสวยๆอย่างข้าหรอกโว้ย”
“สวยแต่ข้างนอก ข้างในเน่าเหม็นฉึ่ง ใครเอาก็โง่แล้ว”
ลำยองปรี๊ดแตกและเขวี้ยงข้าวของมากมายใส่น้องสาว แต่ลำยงก็หลบอย่างชำนาญและออกไปซักผ้าอ้อมให้หลาน สินกับปั้นมองมาด้วยสายตาขอบใจเพราะคงไม่มีใครรับมือลำยองได้ดีกว่าน้องสาวแท้ๆอีกแล้ว
“ฉันคงช่วยเท่าที่ได้ ถือว่าทำเพื่อหลาน แม่มันต้องหัดคิดเองบ้าง” ลำยงส่ายหน้าเซ็งๆแล้วหันไปทางปั้น “ป้าก็ทนๆมันหน่อยแล้วกัน คิดซะว่าบัวยังมีหลายเหล่าเลย นับประสาอะไรกับคน เขาจะเลือกเป็นอย่างไหนก็แล้วแต่”
ปั้นกับสินได้แต่พยักหน้ารับปลงๆ คงจะไม่มีทางเลือกดีกว่านี้แล้ว ไม่งั้นคงบ้านแตกกันไปข้าง!
สันต์กลับจากโรงเรียนสุดสัปดาห์ต่อมา เมื่อเห็นสภาพห้องและลูกชายก็แทบเป็นลมเพราะเมียรักมัว
ติดยาดองจนไม่กระดิกตัวไปไหน พอบ่นหรือต่อว่าเรื่องไม่ช่วยงานก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟและอ้างว่ามาอยู่บ้านเขาในฐานะเมียไม่ใช่ขี้ข้า สันต์ชักฉุนที่เมียรักตอกกลับไม่ไว้หน้าทั้งที่เขายอมมาตลอด
“อ้าว...แล้วพ่อแม่ฉันล่ะ ไม่ใช่ขี้ข้าทำครัวให้เธอกินเหมือนกันนะลำยอง”
“ก็ฉันลูกอ่อน...เมื่อก่อนตอนฉันยังไม่มาทำไมทำเองได้ล่ะ พอฉันมาอยู่ก็เกี่ยงกันทีเดียว เห็นฉันเป็นอะไร”
สันต์พยายามระงับอารมณ์แล้วอธิบายว่าพ่อแม่อายุมากขึ้นเลยเป็นหน้าที่ลูกชายคนเดียวอย่างเขาต้องดูแล แต่ลำยองก็ไม่สนและยุให้เขาแยกไปอยู่ตามลำพังเพราะอยากมีพื้นที่ส่วนตัวมากกว่านี้
“ละอายใจบ้าง สามปากสามท้องมาอยู่กับพ่อแม่ เงินก็ไม่ต้องออก แถมแกยังช่วยค่าเลี้ยงหลานอีก”
“มันจะสักกี่ตังค์กันเชียว พี่มัวคิดยังงี้เมื่อไหร่
จะเป็นอิสระ ถ้าบ้านหลวงไม่มีเราก็ไปเช่าอยู่ก็ได้นี่”
“ไปไม่รอดหรอก เงินเดือนพี่แค่นี้ อีกอย่างพี่เป็นลูกชายคนเดียวจะทิ้งพ่อแม่ตามลำพังได้ไง มันอกตัญญู”
“แบบนี้ก็เป็นลูกแหง่ไปจนตายแหละ ไม่รู้จักโต”
“ถ้าการอยู่ช่วยพ่อแม่คือเป็นลูกแหง่ล่ะก็ ฉันยินดีเป็น ใครมันกล่าวหาว่าไม่รู้จักโตก็ช่างหัวมัน”
สันต์อุ้มลูกออกจากห้องอย่างหัวเสีย แต่ลำยองก็ไม่ยี่หระและเดินสะบัดออกจากบ้านไปหาแม่ ส่วนสันต์ก็นิ่งจนปั้นกับสินเข้าหน้าไม่ติด แต่สุดท้ายก็อดบ่นไม่ได้เพราะเหลือจะทนกับพฤติกรรมของลำยอง
“นับวันผมก็ยิ่งรู้เช่นเห็นชาติผู้หญิงคนนี้ครับแม่ ผมเสียใจ...ไม่น่าหลงผิดเอามันมาเป็นเมียเลย”
สินเดินมาตบบ่าลูกชายเบาๆ “ช่างมันเถอะ ลำยองมันก็แม่คนแล้ว อายุมากขึ้นก็น่าจะดีขึ้นเอง อะไรพอเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ได้ก็ปล่อยๆไป เราทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุดก็พอแล้ว”
เวลาเดียวกันที่บ้านลำยอง...แลก็เทศนาลูกสาวที่สันหลังยาวและติดยาดองเกินเหตุ แต่ลำยองก็ไม่สำนึกเพราะคิดว่าตัวเองไม่ใช่ขี้ข้า แลได้แต่ส่ายหน้าอ่อนใจและพยายามกล่อมให้เธอปรับปรุงตัว เผื่อจะได้ทองหยองสักเส้นสองเส้น เป็นเมียทหารเสียเปล่าแต่เนื้อตัวล่อนจ้อนไม่มีอะไรเลย!
คำพูดของแม่ทำให้ลำยองได้คิดจึงกลับไปง้อผัวและถามถึงทองรับขวัญวันเฉลิมที่เขาซื้อให้ สันต์พาซื่อบอกว่าเก็บไว้ในกำปั่นของปั้น ลำยองพยายามหลอกล่อเพราะอยากใส่ทองของลูก แต่สันต์ก็ไม่หลงกลและสวนกลับว่าไม่มีทองติดตัวก็ไม่เห็นเป็นไรเพราะความดีมันอยู่ที่ใจ ลำยองทำงอนแต่ผัวสุดที่รักก็ไม่สนใจ หญิงสาวเลยต้องล้มเลิกความตั้งใจเพราะเชื่อว่าเขาไม่เปลี่ยนใจแน่...ฝากไว้ก่อนเถอะ อย่าให้ถึงทีอีลำยองบ้างแล้วกัน!
ooooooo
วันเวลาผ่านไปจนวันเฉลิมอายุได้หนึ่งขวบ ลำยองก็ยังทำตัวเสมอต้นเสมอปลาย สันต์พยายาม ทำใจให้ยอมรับซึ่งก็ทำได้ยากขึ้นทุกที แต่ก็ตั้งใจว่าจะทำให้ดีที่สุดเพื่อวันเฉลิม
สันต์พาลูกชายไปฝากลำยงเลี้ยงเหมือนทุกครั้งที่ต้องไปโรงเรียนเตรียมทหารเรือ ลำยองตามมาด้วยแต่ไม่ได้ช่วยเลี้ยง แถมขอเงินเขาอีกต่างหากและอ้างว่าเป็นค่าขนมลูก สันต์จำใจให้อย่างเสียไม่ได้เพราะไม่อยากให้ลูกชายอด แต่สุดท้ายเงินก็ไม่ถึงใครนอกจากลำยองกับแลซึ่งชักชวนกันไปทำสวยที่ร้านเปิดใหม่ในหมู่บ้าน
สองแม่ลูกคุยกันเรื่องชีวิตแล้วพาลโทษดวงชะตาที่ทำให้ต้องมาตกระกำลำบาก แลเห็นลูกสาวดวงไม่ดีเลยชวนไปดูดวงกับร่างทรงพ่อปู่ ลำยองตาโตแล้วรับปากไปด้วยทันทีเผื่อได้เลขเด็ดไปแทงหวย
ร่างทรงพ่อปู่มองลำยองด้วยความพึงพอใจในความสวย และลงมือทำนายเรื่องความรักตามที่เธออยากรู้
“อุแม่...ดวงชะตามหาเสน่ห์ชัดๆ มีคนรุมรักนับไม่ถ้วน จะได้คู่ดีมีวาสนา รุ่งเรืองในราชการ ลูกก็จะดีเป็น
คนมีความรู้สูง เทวีจากฟ้าแท้ๆ เราน่าจะต้องได้พบพานเทพบุตร จะได้แต่งงานเร็วๆนี้แหละ”
ลำยองสวนทันทีว่าเธอแต่งงานและมีลูกแล้ว
ร่างทรงพ่อปู่ถึงกับผงะหน้าแตกเพราะทายผิด แต่ถึงกระนั้นก็ทำนายว่าเธอจะพบเทพบุตรในฝันอีกคนในอนาคต แค่ต้องใจเย็นรอ...เจ้าน่ะบุญมีแต่กรรมมาบัง!
คำทำนายของพ่อปู่ทำเอาลำยองถึงกับเพ้อเพราะเชื่อจริงจังว่าตัวเองเป็นเทพธิดากลับชาติมาเกิด และตอนนี้กำลังรอเทพบุตรมารับไปอยู่ด้วย แลพลอยเป็นไปด้วยและปรึกษากันเสียงดังเรื่องหาวิธีบูชาพระเพื่อเพิ่มบุญบารมี ลำยงทนฟังอยู่นานแล้วอดแขวะด้วยความหมั่นไส้ไม่ได้
“โอ๊ย...ลูกโตจนจะวิ่งได้แล้ว ยังจะหวังเจอเทพบุตรที่ไหนอีกวะ แม่นี่ก็เชื่ออะไรงมงายไม่เข้าเรื่อง”
“เอ็งนี่มันปากเสีย พ่อปู่ท่านอาจหมายความว่าผัวมันจะได้ดีกลายเป็นเทพบุตรก็ได้นี่หน่า”
แลออกโรงปกป้องลำยองอีกตามเคย ลำยงส่ายหน้าเอือมๆ...เข้าข้างกันแบบนี้สิถึงได้ไม่มีใครอยากเข้าใกล้!
อาการติดยาดองของลำยองลามไปจนติดเหล้าวันๆ เอาแต่กรอกเหล้าเข้าปากจนสันต์เหลืออด เมื่อเขากลับจากโรงเรียนในวันหนึ่ง เห็นสภาพเมียนอนเอกเขนก ลูกเต้าไม่ดูแลก็เลยยื่นคำขาดให้หยุดเหล้า แต่ลำยองปฏิเสธแถมโวยวายจนวันเฉลิมร้องไห้จ้า สันต์ต้องอุ้มมาปลอบและต่อว่าเมียเคืองๆที่ทำตัวน่ารังเกียจ
“เป็นอีขี้เมาแล้วมันดีตรงไหน ไอ้เรื่องเสริมสวยอีก ห้องหับเหม็นอับ มุ้งหมอนหนอนจะขึ้นอยู่แล้ว”
“มาถึงก็หาเรื่อง นี่ยายแม่คงเสี้ยมสอนมาล่ะสิ พูดเหมือนยุให้เลิกกัน จะได้หาเมียใหม่รวยๆล่ะสิ แก่แล้วไม่อยู่ส่วนแก่ ไม่กลัวบาปกรรม ไม่กลัวตกนรกบ้างหรือไง คนจะทำบุญก็คอยขัดขวาง...ทุเรศ!”
“ไปกันใหญ่แล้วนะ มันเรื่องอะไรมาลามปามถึงแม่ฉัน”
ลำยองเห็นผัวที่เคยยอมตลอดขึ้นเสียงก็ปรี๊ดแตก แต่สันต์ก็ไม่อยากมีเรื่องเลยพยายามข่มอารมณ์คุกรุ่นแล้วอุ้มลูกออกไปหาพ่อกับแม่ข้างนอก ปั้นกับสินช่วยกันพูดให้ลูกชายใจเย็นเพื่อเห็นแก่วันเฉลิม แต่ลำยองก็ทำให้ความอดทนของเขาพังทลายเมื่อเธอปากเสียว่ากระทบปั้นกับสิน
“เมื่อไหร่จะหมดเวรหมดกรรมกับไอ้คนบ้านนี้สักที แก่แล้วไม่อยู่ส่วนแก่ ตายๆกันไปซะที”
สันต์ฉุนกึก “ฉันบอกแล้วว่าอย่าลามปามถึงพ่อแม่ฉัน”
“พ่อแม่พรรค์นี้ ชอบยุแยงให้ผัวเมียแตกหัก ต้องแช่งให้ตายวันละสามหน”
“ถ้าก้าวร้าวพ่อแม่ฉันอีกคำเดียวได้เห็นดีกัน”
“กูไม่กลัวหรอกโว้ย...หน็อยจะตักบาตรพระก็บ่น จะไหว้ผีบ้านผีเรือนก็ว่ามหาสิน ถุย...หมาสินล่ะไม่ว่า”
ขาดคำฝ่ามือสันต์ก็ฟาดบนหน้าเธออย่างแรง ลำยองชะงักไม่คิดว่าผัวที่เคยรักเคยหลงจะกล้าทำเช่นนี้ หญิงสาวส่งเสียงกรี๊ดอย่างบ้าคลั่งแล้วผลุนผลันไปคว้าตัววันเฉลิมกลับบ้านแล ปั้นกับสินตกใจและสังหรณ์ว่าจะเกิดเรื่องไม่ดี ส่วนสันต์...แม้จะรู้สึกผิดแต่ก็คิดว่าเมียสมควรได้รับการสั่งสอนบ้าง ปั้นกับสินซึ่งรู้เรื่องคำทำนายเพราะลำยองเล่าให้ฟังได้แต่ส่ายหน้าปลงๆ...เอ็งไปตบหน้าเขาแบบนี้ เอ็งคงไม่ใช่เทพบุตรที่เขารอคอยแน่
ooooooo
แลเดือดจัดเมื่อลูกสาวคนโปรดมาฟ้องว่าถูกผัวตบโดยคำยุแยงของพ่อแม่และตั้งท่าจะไปเอาคืน ลำดวนไม่อยากเชื่อเพราะเห็นสันต์เป็นคนใจเย็นและรับมือลำยองได้ดีมาตลอด เช่นเดียวกับลำยงที่คิดว่าเป็นปัญหาผัวๆเมียๆซึ่งคนนอกไม่ควรเข้าไปยุ่ง แถมสิ่งที่ลำยองทำก็น่าจะได้รับสิ่งตอบแทนบ้าง
“ไปด่าพ่อแม่เขาอย่างงั้น เขาไม่ถวายฝ่าพระบาทแถมเตะมาด้วยก็บุญแล้ว” ลำยองของขึ้นแต่ลำยงก็ไม่ยี่หระ “พี่เมาแล้วก็ไปนอนซะ มาเสียงดังแถวนี้ ขายขี้หน้าเขาเปล่าๆ หายเมาแล้วค่อยคิดดูแล้วกันว่าเรื่องนี้มันเริ่มจากใคร”
ลำยองไม่สำนึก ลำยงเลยได้แต่ปลงคิดว่าเป็นกรรมของสันต์ที่ต้องมีเมียใช้ไม่ได้อย่างพี่สาว ต่างจากแลซึ่งเชื่อในคำทำนายหัวปักหัวปําว่าสันต์คงไม่ใช่เทพบุตรของลำยองอย่างที่พ่อปู่บอก...หรือว่าต้องหาใหม่วะ!
เมื่อสันต์ได้ฟังเรื่องคำทำนายก็ส่ายหน้าเอือมๆ ไม่คิดเลยว่าเมียรักจะงมงายเช่นนี้และได้แต่ทำใจว่าเขาคงต้องปล่อยไปตามยถากรรมถ้าเธอต้องการ ปั้นกับสินเป็นห่วงวันเฉลิม สันต์บอกไม่คิดทิ้งลูกและจะรับมาเลี้ยงดูเอง ปั้นกับสินยังกลัวเพราะคิดว่าลำยองอาจใช้ลูกเป็นข้อต่อรองอะไรจากลูกชายอีกก็เป็นได้
แล้วก็เป็นจริงดังคาด...ลำยองกับแลรวมหัวกันใช้วันเฉลิมเป็นตัวประกันเพราะเชื่อว่าสันต์รักลูกและจะยอมทำทุกอย่าง ลำยงได้ยินก็อดรนทนไม่ไหวบอกให้พี่สาวคิดให้มากกว่านี้เพราะชีวิตลูกชายไม่ใช่ของเล่นจะได้โยนกันไปมา
สันต์รอคอยลำยองกับลูกด้วยความหวังว่าเธอจะยอมใจอ่อนพาลูกกลับมาหาเขา แต่จนแล้วจนรอดเธอก็ไม่มา ปั้นกับสินสงสารลูกมากแต่ก็ไม่รู้จะปลอบยังไงเพราะมั่นใจว่าลำยองคงไม่ยอมกลับมาง่ายๆถ้าสันต์ไม่ไปง้อ
เวลาเดียวกันที่บ้านแล...ลำยองมองสภาพห้องนอนแออัดด้วยสายตารังเกียจ แลเลยยุให้หาผัวใหม่ที่รวยกว่าจะได้สบายกว่านี้ ลำยองเห็นดีด้วยแต่ก็เลือกมากเพราะคิดว่าตัวเองเลือกได้ ลำดวนเลยแนะให้ไปทำโรงงานเผื่อเจอชายในฝัน แต่ลำยองก็ตั้งแง่เพราะขี้เกียจ แถมยังเชื่อจริงจังว่าเทพบุตรจะคลานมาซบอกเธอเร็วๆนี้
สันต์แวะไปบ้านแลวันรุ่งขึ้น ปรับทุกข์กับลำยงเรื่องลำยองและฝากเงินไว้ให้ด้วยความเป็นห่วงวันเฉลิม
“บอกเขาด้วยว่าจะกลับบ้านวันไหนก็ได้ ไม่มีใครว่าอะไรหรอก พ่อกับแม่พี่แกคิดถึงหลาน คงจะดีใจมากกว่า”
“แล้วฉันจะบอกให้ แต่เชื่อฉันเถอะว่าไม่ต้องรอนานหรอก เผลอๆคล้อยหลังพี่ เขาก็อุ้มลูกกลับบ้านแล้ว”
ลำยองคว้าเงินที่สันต์ฝากไว้ให้ลูกเข้ากระเป๋าตัวเองแล้วไปเอาโหลยาดองที่บ้านปั้น ไม่กี่ชั่วโมงต่อมาเธอก็กลับบ้านแลพร้อมกับโหลยาดองที่เต็มไปด้วยเหล้า แลซึ่งหวังจะได้ส่วนแบ่งไม่พอใจที่ลูกสาวคนโปรดติดเหล้างอมแงม ลำยองไม่สนใจและประกาศกร้าวห้ามใครมาแตะต้องของล้ำค่าของเธอเด็ดขาด
“อย่ามายุ่งน่าแม่...ฉันจำได้นะว่าของฉันเหลือแค่ไหน แม่อย่าคิดขโมยของฉันเด็ดขาด”
พูดจบก็สะบัดก้นออกจากห้อง แลมองตามด้วยความทึ่ง...หรือลูกสาวกำลังจะถลำลึกลงในหายนะบางอย่าง...
ooooooo
