ในคืนหนาว แสงดาวยังอุ่น

ที่มาช้า แล้วถามว่าแม่กับนรีกลับมาหรือยัง ชัยบอกว่าแม่โทร.มาว่าอยู่ปากซอย

“แกพร้อมแล้วใช่ไหมไอ้พล” ปวัตรถามแต่ทรงพลส่ายหน้า ลวิตาท้วง

“อ้าว ไม่พร้อมไม่ได้นะคะ อย่าตื่นเต้น ไม่งั้นทุกอย่างพัง”

“เข้มแข็งเข้าไว้ไอ้ลูกชาย แกทำได้เชื่อพ่อ...ลุย...”

“ครับคุณพ่อ...สู้ตาย...” ทรงพลรับคำว่าที่พ่อตา

นรีกับวิภาหิ้วตะกร้าใส่ของสดมาหน้าบ้าน วิภาท่าทีมีพิรุธมากจนนรีรู้สึกได้ ถามแม่มองหาใคร วิภาเลิ่กลั่กแล้วแก้ตัวว่าพ่อน่าจะออกมาช่วยยกของ นรีจึงบอกว่าตนยกไหว

วิภาเหลือบไปเห็นชัยที่แอบอยู่ส่งสัญญาณมือว่าโอเค เธอจึงรีบบอกนรีว่าลืมโทรศัพท์ไว้ในรถขอตัวไปเอา ให้นรีเข้าบ้านไปก่อน พอเดินเข้ามาในบ้าน นรีเห็นลูกโป่งลอยเต็มบ้านก็งง

ปวัตร ลวิตาและชัยซ่อนตัวอยู่ วิภาเดินอ้อม

หลังบ้านเข้ามาสะกิดไหล่ชัย เขาสะดุ้งส่งเสียงดังออกมา ปวัตรรีบเอามืออุดปากพ่อ นรีตกใจที่ได้ยินเสียงพ่อร้อง ทรงพลเดินออกมาอ้าปากจะพูดด้วย นรียกมือห้าม

“เดี๋ยวก่อนนะคะ รีได้ยินเสียงคุณพ่อร้อง รีขอไปดูคุณพ่อก่อน”

วิภาตีแขนชัยที่ทำเสียเรื่อง ทรงพลคว้าแขนนรีไว้บอกพ่อไม่ได้เป็นอะไร นรีแปลกใจเขารู้ได้อย่างไร ทรงพลขอให้เชื่อและขอให้ฟังตนพูดสักครู่ แต่นรีเป็นห่วงอยากไปดูพ่อให้แน่ใจ ปวัตร ชัยและวิภาพยักพเยิดให้ทรงพลรีบพูด เขาพ่นลมหายใจออกจากปากอย่างตื่นเต้น เดินไปคุกเข่าตรงหน้านรี แล้วล้วงกล่องแหวนจากกระเป๋ากางเกง แต่มันติดทำให้เขายักแย่ยักยันในการดึง จนเสียหลักล้มลง กล่องแหวนกระเด็น นรีตกใจย่อตัวลงดูเขา เห็นกล่องแหวนก็เก็บมาเปิดดู

“รีแต่งงานกับพี่นะ...แต่งงานกับพี่นะครับ” ทรงพลดึงแหวนมาขอนรีทันที

นรีพูดไม่ออกน้ำตาคลอ ทรงพลรีบขอโทษที่ทำทุกอย่างพัง ไม่โรแมนติกอย่างที่ตั้งใจ

“ลูกโป่งพวกนี้ของพี่พลเหรอคะ”

“ครับ พี่กับคุณพ่อช่วยกันแต่งทั้งหมด...พี่อยากทำเซอร์ไพรส์ก็เลยบอกให้คุณแม่ชวนรีไปตลาดตั้งแต่เช้า แต่...เฮ้อ...มันไม่ง่ายเลยที่จะทำให้รีแปลกใจ” ทรงพลเห็นนรีน้ำตาคลอก็ตกใจ “รีร้องไห้ทำไม หรือว่ารีไม่อยากแต่งงานกับพี่ งั้นก็ไม่เป็นไร พี่จะไม่เร่งรัด พี่จะไม่บังคับ รอให้รีพร้อมก่อน แล้วค่อยมาคุยเรื่องนี้กันใหม่ก็ได้”