ในคืนหนาว แสงดาวยังอุ่น

“ผมเป็นเด็กกำพร้า ตอนอายุเจ็ดขวบมีผู้หญิงคนหนึ่งรับผมไปอยู่ด้วย ผมหลงคิดว่าตัวเองกำลังจะมีแม่ มีครอบครัวที่อบอุ่น แต่เปล่าเลย เธอเลี้ยงผมไว้ใช้ประโยชน์ เธอติดยาเป็นสายส่งยาเสพติดของเสี่ยมนูญ และยังเป็นนางบำเรอของเสี่ย...วันนึงตำรวจล่อซื้อยา แม่กับผมติดกับ ผมกำลังโดนยิงจึงเอาแม่มาเป็นเกราะกันกระสุน แล้วผมก็หนีไป เสี่ยมนูญช่วยผมเอาไว้ เขาให้ผมเรียนหนังสือ สร้างชีวิตใหม่ให้กับผม ทำให้ผมกลายเป็นผมจนวันนี้...”

ทุกคนอึ้งหนักขึ้นเมื่อเขาเล่าว่า “แต่ไม่มีอะไรในโลกที่ได้มาฟรี ผมต้องทำงานชดใช้ ผมเริ่มเสพยาและค้ายาให้กับคนนอกและในวงการ ผมไม่เคยคิดจะขอให้ทุกคนอภัยให้ผม เพราะสิ่งที่ผมทำมันเลวร้าย ผมทำลายความไว้ใจของคนที่รักผมทุกคน ผมพร้อมยอมรับผิดและรับโทษตามกฎหมาย ผมอยากจะบอกกับคนที่รักผมว่าอย่าได้คิดเดินทางนี้เด็ดขาด คุณอาจมีความสุขแค่ช่วงต้น แต่หลังจากนั้น คุณจะรู้สึกเหมือนตกนรกทั้งเป็นเพราะกลับไปแก้ไขอดีตไม่ได้”

นักข่าวรู้สึกสงสารชะตาชีวิตของไตรภพ ส่วน

ตัวเขาแววตาเรียบเฉยพร้อมรับโทษ

ooooooo

หลายวันต่อมา คำให้การของไตรภพมีประโยชน์ต่อรูปคดี ช่วยให้การขยายผลจับกุมเป็นไปอย่างรวดเร็ว ทางตำรวจจึงได้กันตัวเขาเป็นพยานในคดีนี้

ลวิตาโล่งใจที่ทุกอย่างจบลงเสียที แม้จะสงสารที่ไตรภพทำผิดเพราะความจำเป็น แต่เขาก็ต้องได้รับโทษบ้าง ปวัตรเพิ่งเห็นคนรักปลดปล่อยขนาดนี้ ไม่เพียงเท่านี้เธอยังคลายความกังวล

“ต่อไปนี้ก็ไม่มีอะไรต้องกังวลอีกแล้ว ขอบคุณนะคะ”

“ขอบคุณเรื่องอะไรครับ”

“เพราะคุณ ถึงทำให้ฉันทำเรื่องนี้ได้สำเร็จ แล้วก็เพราะคุณ ฉันถึงไม่โดนฆ่าตาย” ลวิตากอดหมับ ปวัตรร้องเจ็บแผล เธอรีบผละออกหน้าเสีย “อูย...ยังไม่หายเจ็บแผลอีกเหรอคะ”

ปวัตรรับว่าใช่ ลวิตาอมยิ้มแล้วยื่นหน้าไปหอมแก้มเขาฟอดหนึ่ง ถามว่าดีขึ้นบ้างไหม เขาส่ายหน้า เธอจึงหอมแก้มอีกข้าง เขาบอกดีขึ้นนิดหนึ่ง ลวิตายื่นหน้าไปจูบปากเขา ปวัตรร้องว่าหายเจ็บเลย เธอหัวเราะ ปวัตร

นึกได้ว่าถึงเวลาต้องรีบไปแล้ว

“จริงด้วย ฉันลืมไปเลย เรารีบไปกันเถอะค่ะ” ลวิตาจูงมือปวัตรออกจากห้องคอนโด...

ที่บ้านปวัตร ลวิตากับปวัตรเดินเข้ามาเห็นลูกโป่งลอยติดเพดานเต็มบ้านดูหวานแหวว ปวัตรขอโทษ