ในคืนหนาว แสงดาวยังอุ่น

“คุณพ่อขา มิ้นเพิ่งได้รับการผ่าตัดขยายหลอดเลือดหัวใจ ตอนนี้อาการของมิ้นปลอดภัยแล้ว มิ้นอยากเจอคุณพ่อค่ะ มิ้นคิดถึงคุณพ่อ อยากให้คุณพ่อออกมามอบตัวกับตำรวจ เราจะได้กลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาเป็นครอบครัว ตอนนี้มิ้นไม่เหลือใครอีกแล้ว คุณพ่อทำเพื่อมิ้นได้ไหมคะ...”  มีนาร่ำไห้ เสี่ยมนูญใจแทบขาด ตัดสินใจเดินออกไปทันที

ค่ำนั้นเสี่ยมนูญพรางตัวปิดหน้าปิดตาแอบเข้ามาหามีนา ในห้องคนไข้ปิดไฟมืด เขาเปิดหน้าเข้าไปยืนข้างเตียง เรียกลูกสาวเบาๆ แต่คนที่หันมากลับกลายเป็นไตรภพถือปืนขู่ เขาตกใจที่ไตรภพยังไม่ตายและเจ็บใจที่เสียรู้ ไตรภพให้เดินออกไปที่ระเบียง เสี่ยมนูญเป็นห่วงลูกสาวจึงยอมทำตาม พอออกไปยืนชิดขอบระเบียง ไตรภพก็ถามว่าเหตุการณ์คุ้นๆไหม เขาสวน

“คิดแก้แค้นให้นังลวิตามันอย่างนั้นหรือ ฉันไม่เข้าใจว่าแกจะหลงรักอะไรมันนักหนา ทั้งๆที่ตอนนี้มันไม่ได้รักแก มันเลือกคนอื่น”

“เสี่ยไม่ต้องพูดให้ผมไขว้เขว ยังไงคืนนี้เสี่ยก็ต้องตาย...”

“ฉันไม่เชื่อว่าแกจะคิดแผนนี้ด้วยตัวเอง มันบอกให้แกทำใช่ไหม...ฉันนึกว่าแกจะฉลาดขึ้นแต่แกกลับโง่กว่าเดิม แกกำลังตกเป็นเครื่องมือของมัน มันต้องการให้มือแกเปื้อนเลือดแทนมัน...ถ้าฉันตาย เชื่อเถอะว่าคนต่อไปที่จะต้องตายคือแก มันไม่เก็บใครเอาไว้ให้เป็นเสี้ยนหนาม”

“หยุดพูด แล้วกระโดดลงไปเดี๋ยวนี้...โดด!”

“ฉันขอพูดกับแกเป็นครั้งสุดท้ายจะได้ไหม...ฉันอยากให้แกรู้เอาไว้ว่าที่ฉันเอาแกมาเลี้ยงไม่ใช่เพราะต้องการเลี้ยงแกไว้ใช้งาน แต่ฉันสงสารที่แกต้องอยู่กับแม่ที่ทำตัวแย่ๆ ฉันสงสารที่แกถูกตีตั้งแต่เด็ก ถูกบังคับให้ค้ายา ทำในสิ่งที่แกไม่อยากทำ ในขณะที่เด็กอื่นได้เรียนหนังสือ ได้วิ่งเล่น แต่แก...กลับต้องทำงานหาเงินให้แม่ของแก ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ฉันก็ยังจะรับแกเข้ามาในครอบครัว ในสายตาของฉัน แกยังเป็นลูกชายเสมอ”

ไตรภพน้ำตาคลอ เสี่ยมนูญหันกลับไปปีนขึ้นบนขอบระเบียง ทันใดได้ยินเสียงปิดประตูปัง! เขาชะงักหันกลับมามอง ไม่เห็นไตรภพในห้องอีกแล้ว เขาถึงกับอึ้งมาก

ไตรภพยืนน้ำตานองหน้าอยู่ริมแม่น้ำ นึกถึงคำพูดของเสี่ยมนูญที่ทำให้สะเทือนใจอย่างมาก เขาทรุดเข่าลงก้มหน้าร้องไห้ เพียงไม่นานก็ตั้งสติกลับที่พัก...แต่พอเปิดประตูห้องเช่าเข้ามาต้องผงะ เจอคนถือปืนรออยู่และพูดว่า...ท่านฝากของขวัญให้เอามาให้ ว่าแล้วก็ยกปืนขึ้นจะยิง ไตรภพตัดสินใจพุ่งเข้าแย่งปืน แล้วซัดคนร้ายจนหมอบ นึกถึงคำพูดของเสี่ยมนูญที่ว่า