ในคืนหนาว แสงดาวยังอุ่น

“ข้อมูลที่พวกคุณให้ผมมันน้อยมาก แล้วผมจะตามหาได้ยังไง คุณลองพยายามคิดหน่อยก็แล้วกันคุณหลิว เผื่อจะนึกออก”

ลวิตากับปวัตรสบตากันถอนใจ

ooooooo

วันต่อมาลวิตาพยายามคิดว่าผู้ชายอีกคน

ในคลิปเป็นใคร คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก มยุรากับจีน่ายกอาหารและผลไม้มาให้ แต่ลวิตาไม่สนใจจะกิน สองคนเถียงกันไปมาโทษว่าของอีกฝ่ายไม่น่ากิน

ลวิตาหน่ายใจที่แม่กับเพื่อนรักเถียงกันได้ทุกเรื่อง

จึงหลบออกจากห้อง

ลวิตามาที่ห้องปวัตร เขาขำที่เธอต้องเจอปัญหาแม่กับเพื่อนเป็นประจำ จึงเอาใจด้วยการให้เธอนอนหนุนตักแล้วนวดขมับให้เพื่อความผ่อนคลาย แต่ก็อดแย็บไม่ได้ว่า

“ผมว่าคุณแม่กับจีน่าต้องเป็นคู่เวรคู่กรรมกันแน่ๆ คุณว่าไหม”

“คงงั้นแหละค่ะ เจอกันทีไรพูดดีกันได้ไม่เกินสามคำ...วัตรคะ ฉันว่าถ้าฉันมัวแต่คิดอยู่อย่างนี้ ฉันไม่น่าจะคิดออก ฉันอยากกลับไปที่ตึกนั้นอีกครั้ง การได้ไปสถานที่จริงอาจจะช่วยทำให้ฉันเห็นภาพทุกอย่างได้ชัดเจนมากขึ้น แต่ฉันก็จำไม่ได้ว่าตึกนั้นอยู่ที่ไหน”

“ผมว่าทางที่ดีที่สุดก็คือ ตอนนี้อย่าเพิ่งคิดอะไรทั้งนั้น หลับตาแล้วก็พักก่อนนะครับ” ปวัตรก้มลงหอมหน้าผากลวิตา หญิงสาวโวยว่านี่ไม่ใช่นวด เขาหอมอีกหลายฟอดด้วยความชอบใจ ลวิตาเขินลุกหนีแต่ถูกเขาฉุดมากอดไว้แน่น “อยู่แบบนี้แหละครับ อบอุ่นดี...”

ในคืนนั้นลวิตากลับมานอนที่ห้อง ฝันถึงคืนที่เห็นรถไตรภพจอดอยู่หน้าตึกร้าง จึงย่องขึ้นไปดู เห็นไตรภพคุยกับสมมาตร ไม่ทันไรก็ได้ยินเสียงฝีเท้าหลายคนเดินขึ้นมาก็รีบหาที่ซ่อน ได้ยินเสียงไตรภพบอกสมมาตรว่าพวกเขามากันแล้ว ให้รีบส่งกระเป๋ามา แต่สมมาตรตัดสินใจสู้เพื่อหนี จึงถูกไตรภพอัดน่วม...แล้วไตรภพ

ก็หันไปพูดกับกลุ่มคนที่ขึ้นมา

“ผมไม่นึกว่าคุณจะมาเอง”

เสี่ยมนูญไม่ตอบเดินมาหยุดตรงหน้าสมมาตรและเอาเท้าเหยียบมือเขา ลูกน้องเข้าแย่งกระเป๋าแต่สมมาตรไม่ให้ ทำให้กระเป๋าหลุดมือกระเด็นตกจากตึก สมมาตรถูกล็อกตัว...ลวิตาค่อยๆยื่นหน้าดูว่ามีใครกันบ้าง ทันใดก็เห็นคนคนหนึ่งเดินเข้ามา เธอพยายามมองหน้าแต่ไม่ชัด เสียงเขาดูมีอำนาจสั่งให้ปล่อยตัวสมมาตร เสี่ยมนูญพยักหน้า ลูกน้องปล่อยตัวสมมาตร

“พวกแกทุกคนไม่ให้เกียรติเพื่อนเก่าของฉัน

สักนิด ดูสิ...สกปรกไปทั้งตัว เจ็บมากรึเปล่าสมมาตร...