ในคืนหนาว แสงดาวยังอุ่น

“ท่านครับ...ขอเวลา...”

“จะต้องขอเวลาทำไมอีก หรือว่าคำสั่งของฉันมันไม่สำคัญ”

ไตรภพรีบอธิบายว่าการจะลาออกจากวงการต้องใช้เวลาสะสางงานที่ค้าง เสี่ยมนูญจึงยอมให้ทำงานจนจบ แล้วทันทีที่จบต้องมาทำหน้าที่ตอบแทนบุญคุณ ไตรภพหน้าเครียด

กลับถึงคอนโด ไตรภพมองตัวเองในกระจกสีหน้าโกรธขึ้ง เพราะรู้แก่ใจว่าเสี่ยมนูญต้องการคนมารับผิดแทนถ้าหากเกิดอะไรขึ้น เหตุผลที่เอาตนมาเลี้ยงเพราะแบบนี้ ฉะนั้นตนต้องช่วยตัวเองด้วยการหาธัมป์ไดรฟ์ให้เจอเพื่อเป็นหลักฐานเอาผิดเสี่ยมนูญ

ooooooo

ลวิตากับปวัตรกลับคอนโดด้วยความรู้สึกรันทดใจกับเรื่องของไตรภพที่เพิ่งรับรู้ ปวัตรโล่งใจที่เสี่ยมนูญรับปากจะช่วย แต่ลวิตาสีหน้าเศร้าสงสารชีวิตที่โหดร้ายของไตรภพ เขาจึงมีนิสัยแบบนี้ ปวัตรแย็บสงสารได้แต่ห้ามใจอ่อน

ปวัตรไปทำอาหารให้ลวิตา เธอนั่งรอที่โซฟา เห็นซองจดหมายบนโต๊ะก็เกิดภาพในหัว จึงพยายามนึกให้ออก ทันใดก็นึกได้...เหตุการณ์ในวันนั้น ลวิตาเอาธัมป์ไดรฟ์ใส่ซองจดหมาย เอาสกอตเทปพันแน่นหนา ออกไปที่ระเบียงมองหาที่ซ่อน แล้วก็เห็นช่องว่างระหว่างกำแพงกับคอมเพรสเซอร์แอร์ จึงแปะซองนั้นไว้ที่นั่น... ลวิตาสะดุ้งเฮือกรีบลุกขึ้นเดินออกไปตรงระเบียง

ปวัตรยกอาหารมาวาง เห็นลวิตายืนจ้องคอมเพรส– เซอร์แอร์ก็แปลกใจตามไปถาม เธอจึงบอกว่านึกออกแล้วว่าซ่อนธัมป์ไดรฟ์ไว้ที่ไหน...ปวัตรรีบเอาธัมป์ไดรฟ์ ออกมาแกะ พบว่ามันชื้นไปด้วยน้ำฝน จึงพยายามทำให้แห้งแล้วเสียบเข้าโน้ตบุ๊ก แต่มันเปิดไม่ได้ ลวิตาใจเสีย

“หมายความว่าหลักฐานชิ้นสุดท้าย ไม่มีอีกแล้ว”

“อย่าเพิ่งถอดใจ อาจจะกู้ไฟล์ได้ ไอ้พลมันเก่งเรื่องนี้ ผมจะปรึกษามันดู”

ลวิตาใจชื้นขึ้น แต่พอเอามาให้ทรงพล เขาไม่รับปากว่าจะกู้ได้ แต่ก็ถูกลวิตากดดันต้องได้...ลูกน้องเสี่ยมนูญแอบตามดูห่างๆโดยทั้งสามคนไม่รู้ตัว ลูกน้องรายงานเสี่ยมนูญ เขากำชับให้เอาธัมป์ไดรฟ์มาให้ได้

ลวิตากับปวัตรเดินกลับมาด้วยกัน ไตรภพโทร.เข้ามาบอกลวิตาว่าอยากเจอตอนนี้ ลวิตามองหน้าปวัตร เขาพยักหน้า เธอจึงบอกให้ไตรภพมาหาตามสถานที่นัดหมาย...พอไตรภพมาพบลวิตาที่สวนสาธารณะ เห็นปวัตรอยู่ด้วยก็ไม่พอใจ

“ไม่นึกว่าคุณจะอยู่ด้วย”

“หลิวอยู่ที่ไหนผมก็ต้องอยู่ที่นั่น คุณก็น่าจะรู้ว่าช่วงนี้หลิวไม่ปลอดภัย”

“ผมไม่รู้...และผมก็ไม่รู้ด้วยว่าทำไมหลิวถึงไม่ปลอดภัย”

“เลิกเล่นละครซักทีเถอะมิค เราต่างก็รู้กันดีว่าเรื่องราวมันเป็นยังไง”