ในคืนหนาว แสงดาวยังอุ่น

“ห้องที่เพนต์เฮาส์ ฉันเจอมันในห้องของมิคที่บ้านเสี่ยมนูญ”

ปวัตรดึงคีย์การ์ดจากมือลวิตา “เอาไว้ที่ผมเพื่อความปลอดภัย เราจะบุกเข้าไปที่นี่ด้วยกัน ทันทีที่ผมออกจากโรงพยาบาล คุณห้ามปฏิเสธ ผมจะไม่มีวันปล่อยมือนี้ไปเด็ดขาด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม...รับปากผมว่าคุณห้ามทำอะไรคนเดียวอีก คุณต้องบอกผมทุกครั้ง นี่ไม่ใช่คำขอร้องแต่เป็นคำสั่ง ถ้าคุณไม่ยอม คุณโดนลงโทษหนักแน่”

ลวิตาหัวเราะ ปวัตรเห็นว่าเธอไม่เชื่อจึงระดมหอมแก้มเธอรัวๆ ลวิตาตกใจบอกให้หยุด เผลอดันอกเขา ปวัตรร้องโอ๊ย...ด้วยเจ็บแผล หญิงสาวตกใจรีบขอโทษและว่าเขามัวแต่เล่น

“ผมเจ็บอยู่นะครับ ยังจะมาดุอีก”

“ก็มันจริง อย่าทำให้เป็นห่วงสิ ฉันว่าคุณเข้าไปนอนพักเถอะ”

ปวัตรแกล้งเดินไม่ไหวให้ลวิตาประคองไปนอนเตียง ลวิตาขอตัวกลับก่อนที่ไตรภพจะสงสัย ปวัตรจับแขนเธอไว้แล้วเอานิ้วจิ้มแก้มตัวเอง ลวิตาต้องหอมแก้มเขาก่อน เขาถึงยอมปล่อยมือ ปวัตรมองตามหลังเธออย่างกังวลใจ

ขณะนั้นไตรภพออกมาถามพยาบาล เธอบอกว่าลวิตาบอกจะกลับมาเอาแต่ก็หายไปนาน ไตรภพจะเดินไปตาม พอดีลวิตาเดินกลับมา เธออ้างว่าเดินไปหาสัญญาณโทรศัพท์คุยกับแม่ ไตรภพมองอย่างสงสัย

ooooooo

ไตรภพกลับมา เสี่ยมนูญยกปืนขึ้นจ่อถามว่าเจอคีย์การ์ดไหม ไตรภพตอบว่าเจอพร้อมโชว์คีย์การ์ดให้ดู เสี่ยมองอย่างสงสัยว่าโกหกเพื่อปกป้องลวิตาหรือไม่ แต่ก็ลดปืนลง

“ผมจะทำลายหลักฐานทุกอย่างไม่ให้สาวมาถึงตัวท่านได้ ผมจะปกป้องท่านด้วยชีวิตของผม ขออย่างเดียวอย่าทำร้ายหลิว”

“ฉันเชื่อแกได้ใช่ไหม”