ในคืนหนาว แสงดาวยังอุ่น

มีนาเห็นลวิตามาเยี่ยมก็ดีใจมาก เสี่ยมนูญแซวว่าดีใจจนลืมพ่อ มีนารีบง้อบอกว่าอย่างไรเสียก็รักพ่อมากที่สุดในโลก ไตรภพที่สองและลวิตาที่สาม เสี่ยมนูญยิ้มปลื้ม ลวิตานึกได้ถามถึงไตรภพ มีนาบอกว่าเขาโทร.มาบอกว่ามีงานด่วนจะมาสายหน่อยลวิตาไม่สะกิดใจอะไร

ไตรภพได้รับคำสั่งจากเสี่ยมนูญให้กลับไปดูที่บ้านว่ามีอะไรหายไปจากห้องบ้าง ไม่นานไตรภพโทร.มาหาเสี่ยมนูญ เขาเห็นชื่อจึงออกไปคุยที่ระเบียงโดยไม่ลืมปิดประตูกระจก...พอไตรภพบอกว่าคีย์การ์ดเพนต์เฮาส์หายไปอย่างเดียว เสี่ยมนูญเข่นเขี้ยว

“ชัดเลยว่านังลวิตากำลังเล่นละครตบตาเราอยู่ และที่มันทำแบบนี้ เพราะมันจำทุกอย่างที่เกิดขึ้นได้หมดแล้ว มันถึงต้องการหาหลักฐานมาเล่นงานแก...

นังเนี่ยมันร้ายกาจกว่าที่ฉันคิด”

“ผมขอเป็นคนจัดการเรื่องนี้เอง” ไตรภพขอ

“จัดการ! แกเคยทำอะไรสำเร็จบ้างห๊ะ! แกไม่ต้องยุ่งกับเรื่องนี้อีกแล้ว ชีวิตของนังลวิตาอยู่ในกำมือของฉัน ฉันคนเดียวที่จะสั่งให้มันอยู่หรือตายก็ได้”

เสี่ยมนูญวางสายทันที

ไตรภพเป็นห่วงลวิตา พยายามโทร.กลับเสี่ยมนูญไม่รับสาย เขาจึงรีบไปที่โรงพยาบาล...เสี่ยมนูญกลับเข้ามาข้างใน มีนาถามพ่อคุยกับใครดูเครียด เขาโกหกว่าลูกน้องที่ออฟฟิศทำงานไม่ได้ดั่งใจ จะต้องไปจัดการเอง เสี่ยมนูญบอกให้คนรถรอลวิตา ตนเรียกรถที่ออฟฟิศมารับแล้ว และฝากลวิตาดูแลมีนาด้วย เธอจำต้องรับปาก

ให้เผอิญที่มีนาอยู่โรงพยาบาลเดียวกับปวัตร...สว่างกำลังเข็นรถพาปวัตรเดินเล่น และพูดเรื่องที่เจอจีน่ามาเอาของที่ห้อง ลวิตาเดินออกมา สว่างเห็นรีบเรียก ลวิตาหันมาสบตากับปวัตรห่างๆ เธอน้ำตารื้นด้วยความคิดถึงอยากเข้าไปกอดแต่ยืนนิ่ง ขยับปากเล็กน้อยไม่มีเสียง ปวัตรเข้าใจว่าเธอพูดว่า...ฉันคิดถึงคุณ...เขาขยับปากตอบกลับ...ผมก็คิดถึงคุณ...

สว่างแปลกใจว่าทั้งสองพูดอะไรกัน ปวัตรให้เข็นรถกลับห้อง ลวิตายืนมองจนเขาลับตา ไตรภพเข้ามาจับแขน เธอสะดุ้ง ไตรภพถามว่าจะกลับแล้วหรือ ลวิตารับว่าใช่ เขาขอร้องอย่าเพิ่งกลับให้อยู่คุยกันก่อน แล้วพากลับเข้าไปในห้องมีนา