ในคืนหนาว แสงดาวยังอุ่น

ไตรภพนึกถึงตอนที่สมมาตรถูกเสี่ยมนูญสั่งให้ชิตกับลูกน้องจับโยนลงจากตึกร้าง และคราวที่ชิตถูกยิงกลางแสกหน้าเพราะถูกปวัตรจับตัวได้...เสี่ยมนูญย้ำอีกครั้ง

“ฉันเกลียดคนที่ทำงานพลาด...”

“ผมรู้ครับผมรู้ ผมไม่มีวันทำให้ท่านผิดหวังอีกครั้งแน่นอน ผมสัญญาด้วยชีวิตของผม”

“แกพูดแล้วนะ” ไตรภพรับคำ เสี่ยมนูญปล่อยมือกำชับ “ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นอีกครั้งเดียว นังลวิตาตาย!” เสี่ยมนูญเก็บสนับมือลงกระเป๋าหันหลังเดินออกไป ไตรภพทรุดลงมองตามหลัง

ภาพอดีตวัยเด็กย้อนมา...ไตรภพอายุสิบขวบ แม่กำลังขอยาจากเสี่ยมนูญ แต่เนื่องจากไม่มีเงินจึงยอมแลกด้วยร่างกาย ไตรภพยืนมองด้วยสายตาไม่พอใจโดนแม่ตบหัว เสี่ยมนูญปรามบอกเอาแต่ตบหัวพอดีปัญญาอ่อน แล้วเข้าพูดคุยด้วย จะให้เงินซื้อของเล่นแต่ต้องแลกกับการทำงาน...จากนั้นไตรภพก็กลายเป็นคนส่งยาให้เสี่ยมนูญ ได้เงินมาซื้อของที่อยากได้และให้แม่

จนกระทั่งคราวที่เขาไปกับแม่ แล้วโดนตำรวจล่อซื้อ พอจะโดนจับ แม่ต่อสู้ ไตรภพกลัวมากดึงแม่มาบังตัว ทำให้แม่โดนยิงตาย เขาวิ่งหนีไม่คิดชีวิต มีรถคันหนึ่งพุ่งมาจอดรับ คือเสี่ยมนูญ หลังจากนั้นเสี่ยมนูญก็เลี้ยงดูให้อนาคตแก่เขา แต่เป็นอนาคตที่แปดเปื้อนสิ่งผิดกฎหมาย

ooooooo

มีนานอนหลับอยู่บนเตียงคนไข้ในห้องพิเศษ พยาบาลสองคนเข้ามาดูอาการ เช็กสายน้ำเกลือ ทั้งสองมองมีนาอย่างหมั่นไส้และพูดคุยกันว่า

“แม่เทพธิดามาเพิ่มงานให้อีกแล้ว ดีจังเนอะเป็นลูกสาวหุ้นส่วนใหญ่ ชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ คราวนี้ไม่รู้จะอยากได้ผ้าปูที่นอนลายอะไร” สองพยาบาลเบ้ปากก่อนจะเดินออกไป

มีนาลืมตาขึ้น เธอได้ยินทุกอย่างรู้สึกเศร้าใจ พอดีไตรภพเข้ามา เธอดีใจมากเพราะกำลังเหงา เขาจึงสัญญาว่าจะมาหาทุกวัน มีนาขอโทษที่ป่วยทำให้ทุกคนวุ่นวาย แล้วถามถึงลวิตาว่าตกใจไหม ไตรภพพยักหน้าแต่ก็แค่นิดหน่อยและพรุ่งนี้เธอจะมาเยี่ยม มีนาจับมือไตรภพ

“ขอบคุณพี่มิคนะคะ ทั้งๆที่พี่มิคไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ ของมิ้น แต่พี่มิคกลับทำให้มิ้นรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยทุกครั้งเวลาที่พี่มิคอยู่ใกล้ๆ”...ไตรภพยิ้มให้อย่างเอ็นดูจริงใจ