ในคืนหนาว แสงดาวยังอุ่น

ลวิตาพามีนาเดินช็อปปิ้งและทานอาหาร มีนารู้สึกมีความสุขเพราะไม่เคยได้ออกมาแบบนี้ ลวิตาบอกรู้ว่าเธอป่วย ถ้าได้ออกกำลังกายสม่ำเสมอจะช่วยให้ดีขึ้น มีนาสลดลงเพราะรู้ว่าพ่อไม่ให้ไป ลวิตาจึงบอกว่าจะขออนุญาตให้ มีนาเริ่มมีอาการหายใจขัดแต่ไม่ยอมบอกลวิตา

ลวิตากับมีนากลับเข้าบ้านหิ้วถุงกันเต็มสองมือ ไตรภพเข้าช่วยถือและต่อว่าไปเที่ยวไหนไม่ชวนกันบ้าง มีนาบอกว่ากลัวเขาเบื่อ เสี่ยมนูญสังเกตเห็นว่าลูกสาวหน้าซีดก็รีบถามไม่สบายหรือเปล่า เธอปัดว่าไม่เป็นอะไร เสี่ยมนูญขอบใจลวิตาที่ทำให้มีนาสนุกสนาน ไม่ทันไร มีนามีอาการหอบอย่างหนัก เสี่ยมนูญตกใจมากรีบพาส่งโรงพยาบาล ลวิตาตกใจหน้าเจื่อนรีบตามไป

หน้าห้องฉุกเฉิน ลวิตากังวลใจกลัวมีนาเป็นอะไรมาก ไตรภพปลอบว่าไม่ใช่ความผิดเธอ ไม่ทันไร เสี่ยมนูญเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน พูดน้ำเสียงแข็งกับลวิตาทันที

“ต่อไปนี้อย่าพาลูกสาวผมออกไปข้างนอก

อีกนะครับ...ผมมีลูกแค่คนเดียว ประคบประหงมดูแลมาตั้งแต่เด็ก ถ้าหากลูกผมเป็นอะไร ผมคงไม่มีวันให้อภัยคนทำ”

“หลิวขอโทษค่ะ หลิวผิดเองที่ไม่ถามเสี่ยก่อนเรื่องโรคที่น้องมิ้นเป็น หลิวคงให้น้องมิ้นทำกิจกรรมเยอะมากเกินไป หลิวขอโทษอีกครั้งนะคะ”

เสี่ยมนูญมองด้วยแววตาเย็นชาจนน่ากลัว ราวกับคนละคนกับชายสูงวัยใจดีที่เคยเจอ ไตรภพเห็นพ่อเดินไปก็เข้าปลอบลวิตา ว่าท่านพูดไปเพราะความเป็นห่วงมีนามากเกินไป ลวิตาเข้าใจและขอตัวกลับ ให้ไตรภพอยู่ดูแลมีนา

ไตรภพเดินไปหาเสี่ยมนูญที่ยืนอยู่มุมลับตาคน ขอร้องอย่าโกรธลวิตา เขาหันมาตบหน้าไตรภพฉาดใหญ่ สีหน้าเปลี่ยนจากเทวดาเป็นซาตาน

“ฉันเริ่มหมดความอดทนกับนังนี่แล้ว!” เสี่ยมนูญเอาสนับมือออกมาใส่ เขาคือชายลึกลับที่ใส่สนับมือชกลำตัวไตรภพเมื่อครั้งก่อน

ไตรภพจับมือเสี่ยมนูญไว้ขอร้องอย่าทำตนอีกเลย เสี่ยมนูญเสียงกร้าว “ผู้หญิงของแกชอบทำให้ฉันหงุดหงิด” เสี่ยมนูญใช้อีกมือบีบหน้าไตรภพแน่น

“ต่อไปจะไม่มีเรื่องแบบนี้มากวนใจท่านอีก” ไตรภพพยายามพูด

“แกก็รู้ว่าฉันไม่ชอบคนที่ดีแต่พูด แกก็เห็นว่าที่ผ่านมาไอ้คนประเภทนี้มันมีจุดจบยังไง”