ในคืนหนาว แสงดาวยังอุ่น

“ชีวิตตัวเองคุณยังไม่รัก แล้วจะมาหวงสมบัติทำไมตอนนี้ ถ้ารักห้องมากขนาดนั้นก็ไม่ควรกระโดดลงไปตั้งแต่แรกสิ”

“คุณอยู่กับฉันเหรอถึงรู้ว่าฉันกระโดดลงไป!” ลวิตาฉุนกึก

“งั้นมีคนจับคุณโยนลงไปรึไง”

คำพูดของปวัตรทำให้ลวิตาปวดหัวจี๊ดขึ้นมาจนเซ เห็นภาพในหัวเป็นชายสูงใหญ่สวมชุดดำไม่เห็นหน้า เข้ามาทำให้เธอตกลงจากระเบียง...ปวัตรเห็นอาการเธอก็เข้าประคอง แต่ใจคิดว่าเธอแกล้งทำให้เห็นใจ พลันเสียงออดดังขึ้นถี่ๆสลับกับการเคาะประตู ปวัตรรีบไปเปิดประตู มยุราต่อว่าเขาไม่รับสาย เขารีบบอกว่าติดสอนอยู่จึงปิดเครื่อง มยุรากำลังจะบอกเรื่องห้องก็เห็นลวิตา เธอยืนกรานว่าจะอยู่ไม่ให้ใครเช่า มยุราหน้าเจื่อน ลวิตาจึงให้แม่กลับจะเคลียร์เอง

เมื่อมยุรากลับไปแล้ว ลวิตาก็ยื่นข้อเสนอจะอยู่ร่วมกัน ปวัตรไม่ยอมจะให้ฝ่ายกฎหมายจัดการ ลวิตาต้องอ่อนข้อยอมออกจากห้อง ปวัตรถอนใจปลดนาฬิกาและวางกระเป๋ากับคีย์การ์ดไว้บนโต๊ะ เหลือบเห็นกระเป๋าถือ ของลวิตาอยู่ที่โซฟาก็รีบจะเอาไปคืน โดยเอาที่ขัดประตูขัดไว้

ลวิตานั่งก้มหน้าชันเข่าอยู่หน้าห้องไม่ได้ไปไหน พอปวัตรส่งกระเป๋าให้ เธอก็ลุกขึ้นเจ็บที่ชายโครง ขอนั่งอีกสักพัก ปวัตรจึงให้เธอเข้าไปนั่งในห้องเพราะกลัวอยู่ข้างนอกจะไม่ปลอดภัย ลวิตาหลอกว่าทำมือถือหล่นนอกห้อง ปวัตรเดินออกไปเอาให้ เธอรีบดึงที่ขัดประตูออกทำให้เขาเปิดประตูไม่ได้ ปวัตรโกรธที่เสียรู้ ลวิตาขอโทษที่ต้องทำแบบนี้ ไม่มีเสียงปวัตรก็แปลกใจจึงเปิดประตูชะโงกหน้าออกไปดู พลันปวัตรผลักเธอกลับเข้าในห้องแล้วดันเธอติดประตู

“ผมจะให้เวลาคุณ ทันทีที่ผมนับหนึ่งถึงสามจบเมื่อไหร่ คุณต้องออกไป” พอปวัตรนับ

“ความจำฉันเสื่อม ฉันจำไม่ได้ว่าฉันกระโดดลงไปจากระเบียงได้ยังไง การที่ฉันได้กลับมาอยู่ที่นี่ มันจะช่วยทำให้ความทรงจำช่วงนั้นของฉันกลับคืนมา” ลวิตาตัดสินใจพูดความจริงแต่ปวัตรไม่เชื่อ เธอยืนยันว่าไม่ได้โกหก ให้เขาโทร.ถามที่โรงพยาบาลดูได้ เขานิ่งคิด

ooooooo