ในคืนหนาว แสงดาวยังอุ่น

เพียงไม่กี่วันมยุราก็รู้ตัวว่าไดอารีของลวิตาหายไป เธอรู้ทันทีว่าต้องเป็นฝีมือจีน่าวันที่มาเก็บของ จึงแล่นมาที่บ้านจีน่าต่อว่ายกใหญ่จนจีน่าเถียงไม่ทันแต่ก็พูดคำรุนแรงออกไปว่า คำสั่งของแม่คือเผด็จการ มยุราโกรธมากขู่ถ้าไม่ให้ลวิตาออกมาพบจะแจ้งตำรวจข้อหาลักทรัพย์

ลวิตากำลังดูคลิปรายการเก่าๆที่เป็นพิธีกรร่วมกับไตรภพริมน้ำโขง เป็นภาพความสุขแต่เธอกลับไม่รู้สึกคุ้นเคยหรือนึกออก ทันใดจีน่าโทร.เข้ามาแล้วกลายเป็นเสียงมยุราวีนแทน ลวิตาขอร้องแม่ขออยู่คนเดียวสักพักไม่ต้องเป็นห่วงว่าตนจะคิดฆ่าตัวตาย แต่มยุรายังบังคับให้กลับ เธอไม่ยอมจึงโดนแม่ว่าเอานิสัยดื้อด้านมาจากไหน เธอสวนทันควันว่าจากแม่

มยุราโกรธขู่จะบินตามไป ลวิตาต้องเปลี่ยนมาเป็นขอร้องไม่ให้มา ผู้เป็นแม่ถอนใจว่าลูกจะรื้อฟื้นความจำให้เจ็บปวดทำไม ลวิตาจึงบอกว่าที่อยากจำได้ไม่ใช่เพราะไตรภพ แต่มีเหตุผลที่ยังบอกตอนนี้ไม่ได้ ขอให้เชื่อใจและทำเพื่อตนสักครั้ง...จีน่าโล่งใจที่มยุรายอมอ่อนข้อลง

ในวันนั้นนรีทำงานจนค่ำแล้วเอาแฟ้มมาวางให้ทรงพล เขากลับไม่สนใจงานแต่จ้องหน้าเธอจนเธอใจสั่น เขาต่อว่าที่ยังคุยไม่จบเมื่อกลางวันเธอก็เดินหนีไป นรีก้มหน้าตอบว่าไม่มีอะไรจะคุย แล้วจะกลับออกไปแต่ทรงพลคว้ามือเธอไว้ เธอขอให้ปล่อย

“พี่ไม่ปล่อย พี่จะไม่ปล่อยรีไปอีกแล้ว แล้วพี่ก็จะไม่ทนฝืนความรู้สึกของตัวเองอีก พี่อดทนมานาน พี่พยายามห้ามใจ พี่คิดว่าพี่จะทำได้ แต่เอาเข้าจริงพี่ก็ทำไม่ได้”

“พี่พลพูดอะไรรีไม่เข้าใจ”

“พี่จะทำให้รีเข้าใจเดี๋ยวนี้ว่าพี่รู้สึกอะไรอยู่”ไม่ทันที่นรีจะอ้าปากพูด ทรงพลก็รวบตัวเธอมาจูบ เธอยืนอึ้งไม่คิดจะขัดขืนปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปตามธรรมชาติของหัวใจ

ไม่คาดคิดว่าปวัตรมาหาทรงพล เขาเห็นภาพบาดตานั้นด้วยหัวใจที่ปวดร้าว หันหลังกลับไปทันที...ทรงพลถอนริมฝีปากออกมามองหน้านรี แล้วพูดกับเธอว่า

“พี่จะไม่ขอโทษในสิ่งที่พี่ทำลงไป เพราะว่าพี่ตั้งใจจะให้มันเกิดขึ้น คราวนี้รีก็คงรู้แล้วนะว่าพี่คิดยังไงกับรี แล้วรีล่ะครับ รีคิดเหมือนกับพี่รึเปล่า”

นรีทำตัวไม่ถูก เลือกที่จะเดินหนีไป ทรงพลใจหายคิดว่าเธอโกรธ...ส่วนปวัตรเสียใจดื่มจนเมากลับมาที่ห้องพัก พยายามจะหยิบคีย์การ์ด ทรงพลแวะมาหาแปลกใจที่เห็นเพื่อนเมาขนาดนี้ ปวัตรหันมาเห็นทรงพลก็ตั้งสติไม่อยากให้รู้ว่าตนเป็นอะไร