ในคืนหนาว แสงดาวยังอุ่น

รุ่งเช้าลวิตาพร้อมเดินทาง จีน่าติดงานไม่อาจไปเป็นเพื่อนได้ แต่จองที่พักเดิมคือโฮมสเตย์ลมหนาวดาวอุ่น ริมแม่น้ำโขงอำเภอเชียงคานไว้ให้...ที่นั่นมีลุงป่านเป็นเจ้าของ สว่างกับแก้วเป็นคนงานที่คอยบริการแขกที่มาพัก เมื่อทั้งสามเห็นลวิตากลับมาพักอีกครั้งก็ตื่นเต้นดีใจ

เธอขอพักห้องเดิมที่เคยมาครั้งก่อน

“ครับ ห้องนี้เลย ห้องริมสุดทางเดินเบอร์หนึ่ง เห็นวิวแม่น้ำโขง ลุงว่าคุณไปพักที่ห้องก่อน เดินทางมาเหนื่อยๆ ช่วงเย็นจะมีถนนคนเดินด้วยนะครับ ร้านรวงเพียบ เอ้อ! ลุงนี่น่าอายจริงๆ ลืมไปว่าหนูเคยมาเที่ยวที่นี่แล้ว ไม่รู้จะแนะนำอีกทำไม”

ลวิตาหน้าเจื่อนฝืนยิ้ม แล้วขอร้องไม่ให้คนที่นี่บอกใครว่าตนมาพัก และห้ามถ่ายรูปเกรงจะเป็นข่าว...

สว่างกับแก้วผิดหวังที่ไม่ได้ถ่ายรูปกับดารา แต่ก็เข้าใจว่าเพราะข่าวที่เกิดขึ้น

ลวิตาเข้ามายืนในห้อง ความรู้สึกเศร้าอย่างบอกไม่ถูก สักพักก็ผล็อยหลับแต่แล้วก็ฝันร้ายว่ามีคนจะทำร้ายแต่ไม่เห็นหน้า...เธอสะดุ้งตื่นด้วยความรู้สึกเหนื่อยหอบ

ooooooo

นรีเอาปิ่นโตอาหารที่แม่ทำมาให้ปวัตรที่โรงเรียนดนตรี แล้วขอให้เขากลับบ้านเสียที ปวัตรบอกเธอว่าเขายังลืมความเจ็บปวดไม่ได้ นรีเสียใจรู้สึกผิดมากขึ้น

ปวัตรเดินขึ้นมาบนดาดฟ้าคิดถึงเพลง “ลมรัก” ที่แต่งให้นรี...นึกถึงตอนเด็กที่เจอกันก่อนที่พ่อกับแม่จะแนะนำให้รู้ว่าเราจะเป็นครอบครัวเดียวกัน จากนั้นเขากับเธอใกล้ชิดกันมากขึ้นจนกลายเป็นความรัก ปวัตรชอบแอบถ่ายรูปตอนนรีเผลอ...เขาตัดสินใจลบรูปพวกนั้นทิ้ง

นรีกลับมาที่บริษัท พยายามหลบหน้าทรงพลเพราะคำขู่ของกชกร ทรงพลแปลกใจดักเจอเธอเพื่อถามเหตุที่หลบหน้า เขาพอจะเดาออกว่ากชกรต้องพูดอะไรกับเธอ นรีจึงบอกว่ากชกรยังรักเขามาก ทรงพลสวนว่ามันไม่สำคัญ มันสำคัญที่ตนไม่ได้รักเธอแล้วและเน้นว่า

“ต่อให้เขากระพือถ่านไฟเก่าให้ลุกไหม้ขึ้นมาอีกครั้งก็ตาม ตอนนี้หัวใจของพี่อยู่ที่คนอื่น” ทรงพลมองนรีด้วยสายตาคาดเดาไม่ยาก เธอใจสั่นหวิวแอบหลบไปตอนที่เขาคุยโทรศัพท์