พรศิริ บูรณเขตต์ เริ่มต้นเรื่อง “ตอดต่อไก่” ไว้ ในหนังสือ กับดักวิถี (มติชน พ.ศ.2550) เป็นเครื่องมือที่ทำง่าย แต่คนที่คิดทำเป็นคนเข้าใจธรรมชาติอย่างลุ่มลึกซับซ้อน